Ilekroć mam ochotę usiąść i płakać, siadam i płaczę... nie w tym rzecz żeby tłumić emocje, bo wypada być silnym, mimo wszystko. Silni ludzie też wielokrotnie płaczą, a później łzy wysychają i idą dalej, lżejsi o te wszystkie kilogramy, które porzucili razem ze łzami.

Życie nie polega na niepopełnianiu błędów i nieżałowaniu decyzji, to zbiór doświadczeń i każdy, nawet najbardziej chybiony wybór może w konsekwencji doprowadzić nas do miejsca, w którym będziemy szczęśliwi.

Widziałam Cię w dniu składania przysięgi. Kilka godzin po tym uroczystym wydarzeniu. Choć było to nasze pierwsze, przelotne spotkanie po wielu latach, to jednego jestem pewna, w Twoich oczach nie tak wyglądało szczęście.

Jedna myśl... żeby po tym wszystkim przynajmniej jedno z nas było szczęśliwe. Inaczej cały ten bałagan będzie kompletnie bez sensu.

Wszyscy dookoła mówili, że tak się nie da, że nie można w ten sposób... dobrze, że wtedy ich nie słyszałam i krok po kroku realizowałam "niemożliwe".

Być może to był moment, w którym powinnam czuć jak łamie mi się serce, raz jeszcze... ale poczułam naprawdę niewiele, lekkie ukłucie nic więcej. Stąd wniosek, że tego już od dawna tam nie było.

Spośród wszystkich, bez problemu odróżniam ten rodzaj niepokoju, który zawsze zwiastuje nadchodzące zmiany.

Zaufałam, bo nie jestem w stanie kontrolować każdego ruchu. Zaufałam, bo błędy to tylko kolejny etap, nigdy koniec. Zaufałam, bo to przynosi ukojenie, kiedy zrobię już wszystko i okazuje się, że wszystko to za mało. Zaufałam, bo mogę, nawet jeżeli nigdy nie będę wierzyła bezkrytycznie.

Wiem, że widzisz nawet kiedy nie patrzysz. Wiesz, że czuję nawet jeżeli nigdy tego nie okażę.

Nie w słowach, nie w czynach, pewności szukam w oczach. Nawet nie wiesz jak wyraźnie ją tam widać, gdy naprawdę istnieje.

To że człowiek sam ma wątpliwe standardy moralne, nie oznacza jeszcze, że nie wie jakie są te prawidłowe.

Nie stąpaliśmy po kruchym lodzie, my zaczęliśmy po nim biegać wzajemnie się obserwując, w oczekiwaniu na to kto pierwszy wpadnie... Nie wiedząc jeszcze czy będzie to kara za wszystko co było między nami do tej pory czy otrzeźwiająca kąpiel na nowy początek.

Mania podróżowania, bo "świat" nie umie pogodzić się z tym, że ktoś potrafi być szczęśliwy nie przekraczając granicy własnego ogródka.

Waż słowa, zanim będzie za późno i zrozumiesz, że ktoś nie był w stanie ich unieść.

Odpuszczam. Choćby miał zacząć walić się świat, odchodzę na bok i patrzę. To wciąż mniej bolesne niż autodestrukcja.