Spragnieni kropli deszczu spijamy poranną rosę,
by moc przetrwać.
Kolejna minutę, godzinę, dzień, miesiąc, rok.
W pamięci zatrzymujemy wszystkie chwile.
Nie ma już złych.
Do zła obracamy się plecami, przytulamy tylko dobro.
Za darmo dajemy uśmiech i bez przymusu witamy się.
Stęsknieni doceniamy cienką trawę szalejącą na wietrze.
Widzimy siebie na wzajem i pragniemy tego widoku.
Słyszymy każdy szept i chcemy go słyszeć.
Wbijamy wzrok w dal, potem przenosimy blisko siebie
i wiemy, że TU mamy WSZYSTKO.