zatopił się w niej ustami jak w miękkim mchu
przedzierając się przez gęstwinę włosów palcami wodził po płatkach ucha
szukał doznania w zapachu
w jej krokach szumu deszczu

była jak poranna rosa
wilgotna ale ciepła
lekko drżące
wargi jak listki wierzby
spomiędzy których migotania źrenic
dwa słońca

zagubiła się gdzieś pod jego językiem
jak wytrawne wino
nim dostroili oddechy
do rytmicznego tętna ziemi
zniknęła w mroku lasu
zostawiając echo
pod korą drzew

Sylwia Pryga

chciałam wywróżyć sobie jurnego chłopaka
co będzie mi plótł miłe opowieści
uplotłam więc wianek
z rozedrganym powietrzem mieszając zapach dziurawca i rumianku
podziwiam
jak z gracją na wodzie rozkłada maleńkie płatki kwiat czarnego bzu
tańczy
na falbance ruty przysiadłszy pieszczotą
ostatni promień słońca
drobinami złota prószy
[...]

już nic nie będzie tak samo
pocałunki nie zroszą wzajemnie
przygryzanych warg
nie będą się kłaniały latarniane cienie
co niby przypadkowo napawający się gładkością
skóry czy zapachem włosów dotyk
nie zwiedzi kolejnych miejsc

jestem jak motyl z połamanymi skrzydłami
o pogrzebanych a nieodkrytych pragnieniach
niebo pod którym
dzieliłam się szczęściem
jak chlebem przecięte
na pół

a chciałam wzbić się wysoko
poczuć lekko

Sylwia Pryga

mój świat to dwa okna
z podkrążonymi oczami
podparty podbródek
z ukosa spojrzenie w dal
to co po drugiej stronie drzwi
wydaje się interesujące
prowadzi do nowych doznań
a może i do zguby...

na policzku
drżą krople deszczu

a może to łzy

z niepokojem spacerujesz
palcami po moich ustach
rozchylam je jak
kielich kwiatu
delikatne płatki -
po czym je przymykam

zrobiło się wietrznie
w mojej głowie
czyżby właśnie przeminęła
wiosna...

Sylwia Pryga

znów stanę przed tobą bosa
z przedramion strzepiesz
resztki słonego piasku
wsłuchasz się jak mruczy wiatr
zaplątany w wilgotne włosy
wzburzysz taflę mojej skóry
wyżłobisz w niej kilka zmarszczek
językiem sprawdzisz czy to już ja
czy może jeszcze morze
na nowo będziesz rozbijał się o uda
nic nie powstrzyma
przybierających na sile żywiołów

Sylwia Pryga

Przyszedłeś do mnie we śnie, a teraz się pojawiasz w najmniej spodziewanym momencie.

Widzię cię w markecie, pomiędzy półkami, towarzyszysz mi w bibliotece pomagając w wyborze pozycji.
Pozwalasz myślom uciec gdzieś wysoko.
Pewnie znowu mrugniesz okiem, jak gwiazda, a ja gapiąc się w niebo będę cię szukać błądząc pomiędzy konstelacjami.

Wiesz?

Miałam ochotę na kawę, usłyszeć twój głos dotknąć włosów, na ciebie, sama już nie wiem, miesza mi się.

Wszystko...

kawa
mogłabym pić z tobą
ale muszę sama

Sylwia Pryga

no co tam mój mały huncwocie
robotę mam muszę na pole
ach pytasz czy bratki czy róże
po prostu ech chabry ja wolę

bo w nich jest błękit nieba i morza
i tamtych oczu co w pamięci zostały
i zapach zboża z którego snopki
pośrodku których się wtedy kochałam

kłosami ostrymi zaciągałam sukienkę [...]

przyjrzyj się jaki
powabny kształt
wilgotna purpura
a na niej maleńkie kropelki rosy
niech nozdrza twe chłoną
ulotny zapach
smakuj niczym
pączka z dżemem
palcami muskaj
brzoskwiniowe płatki
które rozchylają się
pod wpływem
delikatnych pieszczot
może zwabisz motyla
który je pokąsa
lecz uważaj
by nie zrobić sobie krzywdy
gdy przypadkowo
dotkniesz
niżej

Sylwia Pryga

Dawno zrzuciłam z siebie obumarły naskórek. W delikatną tkankę zapuszczasz swoje korzenie, ramiona to gałęzie na których zadomowiają się ptaki.
Nasze języki, jak zielony pęd do słońca, lgną do siebie. Są ciepłe, rozpuszcza się na nich wciąż wyczuwalny oddech zimy.
W głębi duszy pragnę, by ten stan skupienia jeszcze trochę trwał, zamykaliśmy wówczas w dłoniach zatrzymany czas, a spod przymkniętych powiek czytali marzenia.
Teraz pędzimy od świtu do zmierzchu zawieszając się pomiędzy nowym, soczystym liściem. Strzepuję z ramion płatki wiśni, a wilgoć w powietrzu przypomina, jak wolno schną na nas ubrania.

Sylwia Pryga

Dobranoc. Otulam w ciepłe myśli każdy skrawek twojego ciała. A nad ranem, jak kwiat który rozchyla swoje płatki i roztacza słodką nutę, twoje nakarmię zmysły. Poczęstuję sobą otwierając się.
Gdy zgaśnie słońce, pod powiekami znów zamknę cię w sobie, ukołyszę do snu. Zaprowadzę w piękne, senne Eldorado.
Nic nam więcej nie potrzeba, tylko przy(u)tulenia.

Sylwia Pryga

szukam w kredensie szklanki która zapamiętała kształt twoich ust
wyciągam z szafy swetry z nadzieją że w którymś zamieszkał twój zapach
a po brzuchu krzątam się wyuczonym szlakiem palców
czerwoną pomadką kreślę imię w chmurach
zastanawiając się ile kształtów przybiera tęsknota
i dlaczego rozlewa się lazurem
w każdego przechodnia spojrzeniu
szum wiatru to nie szum tylko szept
a wilgoć w powietrzu to mój głód
wtulam się w wewnętrzną stronę skóry zagryzając wargi milczę
słucham jak w żyłach gęsto napływa krew

Sylwia Pryga

Kocham burzę, to gęste powietrze przed. Ciekawość niesionej przez żywioł niewiadomej zawsze większa niż strach. Gotowe na uszczypnięcie sutki sterczą wtedy jak dwa piorunochrony, w asyście niesfornego stanika. Błysk powoduje, że dreszcz rozchodzi się linią pępka stawiając na baczność włoski. W głowie tysiąc wizji, a w ciele niczym trąconym orgazmem kilka pod rząd wyładowań. Przede mną mrok chłonący błysk. Cisza tłumiona przed trzask. I ten zapach po.

Sylwia Pryga

co wieczór odliczam
maleńkie paciorki
kładą się u stóp mieniąc
w poświacie księżyca
wchodzą gładko spływają
pomiędzy udami
gubią się we włosach
i w falującej piersi
zanurzona w ciszy
przyglądam się każdemu
wynurzającemu
z zaułka oddechowi
ogłupiałe serce
szaleje chcąc się upić
nie ma cienia bez światła
nie ma mnie bez ciebie...

Sylwia Pryga

świat przywdziewa kolory
otula się szalem tęczy
kołysze znużoną zimę
nadzieją pachnie i się wdzięczy

przebiśnieg zerka nieśmiało
spod brudnej już pierzyny
gdzieś indziej krokus flirtuje
z pajęczycą w pajęczynie

budzą się uśpione pragnienia
ukryte w zmarzniętych skibach
słyszę nieśmiałą pieśń wiatru
czule szeptaną drzewom

chcę tańczyć boso na trawie
w takt kwileń co w uszach gwiżdżą
poczuć pieszczotę słońca
co w tęsknocie za tobą się mieści

Sylwia Pryga