szelest
na progu jesień
gładzi rudą suknię

Sylwia Pryga

Z insp Eneida

spod przymkniętych powiek
liczyłam chmury
rozbiegane owieczki nie chciały iść spać
znużony księżyc
rozścielił złote wstęgi na łanach
gdzie dawno ucichły plotki
fale o zapachu skóry i włosów

szemrząc przemknąłeś cieniem
po zmarzniętym policzku
by rozetrzeć
resztki światła na zmęczonych skroniach

kocimy się

mruczymy...

Sylwia Pryga

dojrzewa wśród łanów zbóż oddzielając ziarna od plew
ma usta pełne mleka ciepłe piersi
puszcza się w nieposkromiony pęd

wraz z kolejną pełną księżyca nabrzmiewa
czerwieni się od soku
nabiera kształtów jak naczynie napełnia biodra
soczystoscią owocu

wieczorami zbiera suszy zioła
plecie wianki z czułością nanizane opowieści [...]

to nie tak miało być
ty i morze
niknące gdzieś na granicy chmur

każdego poranka
odejmuję siebie od ust
kawę jeszcze wypiję
filiżanka pamięta twój smak

Sylwia Pryga

zadeptane dziurawymi butami
dziecięce marzenia
trzymając się za ręce
łatwiej ponoć oswoić lęk

jeszcze tylko od matki
troskliwie przesłany pocałunek
pajda chleba na drogę
być może ostatnią...

Sylwia Pryga

spod przymkniętych powiek
liczyłam chmury
rozbiegane owieczki nie chciały iść spać
znużony księżyc
rozścielił złote wstęgi na łanach
gdzie dawno ucichły plotki
fale o zapachu skóry i włosów

szemrząc przemknąłeś cieniem
po zmarzniętym policzku
by rozetrzeć
resztki światła na zmęczonych skroniach

kocimy się
mruczymy

Sylwia Pryga

to dziś rodzi się lato
nabrzmiałe słodkie i lepkie
przybywa nocy ubywa dni
rozmarzone panny
plątają się między zapachami
ruty i dziurawca
w rytuale ognia i wody
wróżą z wianków ginących w nurcie rzeki
widać
w oddali gasną świeczki
ludzie łączą się w pary

po północy
nerwowo krążąc
wszystko wsiąknie w gęstwinę lasu

wyczuwam niepokój
pierwszej letniej burzy...

Sylwia Pryga

wieczór
zostawia na moich udach chłód
licząc piegi gubi trop
gdzieś pomiędzy jednym
a drugim biodrem

ze wstydu
chciałabym schować w piasek stopy
wspinam się ku resztkom słońca
ginąc w jego ramionach
leniwie przesypuje się czas

gęstnieje powietrze
od słodkiej nuty jaśminu

Sylwia Pryga

zbudziła się ze snu
Makowa panienka
zmokła na deszczu
czerwonka sukienka

Makowy chłopczyk
główkę skłania nisko
makowe usteczka
coraz bliżej

blisko...

Sylwia Pryga

o czwartej nad ranem
w purpurowych chmurach mości się
uśmiech nieba
dyskutują ptaki
ja wczepiona palcami w twój miękki sen
faluję niezrozumiałym szeptem
wpółotwartymi oczami
lśnimy
wypuszczasz we mnie zielony pęd
zakwitam jaśminem

płonę podziwiasz
wschodzące słońce

Sylwia Pryga

chodźmy już spać
ptaki schowały w skrzydłach marzenia
po kieszeniach upycham
zapach kradzionego bzu
tamto spojrzenie
moje roztargnienie

jaka piękna cisza
przysiadała na brzegu dłoni pieszczota
może nam się przyśni
o splot bliżej

Sylwia Pryga

zaszeleścił wieczór
w szuwarnianej ciszy przeciąga się ptak
mówisz
- chodź bliżej
nie gubmy w szale pocałunków -

wśród pomruków
zamkniętych w półśnie kwiatów
wpadasz w moje chłodne dłonie
głaszczę opuszkami palców
utulam
jak pieszczotę słońca

Sylwia Pryga

grzmi
z niepokojem patrzę w niebo

na palcach jednej ręki
liczę do trzech
zaciskam pięści
wypluwam jad
prę

trzask
łamanej gałązki

tak
dzisiaj już wiem
co oznacza przed burzą

ta cisza

Sylwia Pryga

odchodzi zimny maj
pachnący bzami i łzami
pamiętasz jak bardzo kochałam
obsypywałeś mnie kwiatami

na szyi wieszałeś korale
z kruchych pocałunków utkane
pękają dziś srebrząc się ciszą
wspomnij mnie jeszcze kochany...

Sylwia Pryga