jestem
w ciągłym biegu zbieram rozsypane bezładnie
okruszki czasu
ledwo zauważalne migotania
na tafli zmarzniętego jeziora
wrażliwa jak światłoczuła klisza
jedno ukąszenie zostawia na bieli skóry palące znamię

kolejna pełnia a ja przestałam krwawić
/czyżbym nie była już kobietą?/
wciąż ciągam za sobą kociaki
uczepione klosza spódnicy -

tak bezbronne
jeszcze kwilą

Sylwia Pryga

po moim brzuchu błądzisz jak zagubiony turysta na pustyni
szukający ujścia źródła w oazie (nie)spokoju
ciepłym oddechem -
podmuchem wiatru podburzasz skórę do dreszczu
jej włosy niczym źdźbła traw rozkołysane
w ekstazie

Sylwia Pryga

moje ciało niekończąca się bajka
gdzie szczęśliwego zakończenia ciągle brak

samotność pisze ciszę
przegryza nadgarstki
brocząc tuli się do drzew

czytając ich sny
szuka(m) kawałka ciebie
choćby cienia

Sylwia Pryga

jesteś...

już nawet powietrze zwilgotniało
stęsknione

dotykaj mnie
proszę

szelestem
zamykając usta w dłoniach
[...]

a gdzie drzemie miłość może w futrze kota
może w twoich włosach gdy się w nich zaplątam

niedopitej kawie rozlanej w pośpiechu przelotnie rzuconym słonecznym uśmiechu

w twoich smutnych oczach gdy się w nich przeglądam
w pustych oknach domu gdy ciebie wyglądam

w chłodnym szumie wiatru gdy czesze korony
i w dotyku dłoni gdy masujesz skronie

tęsknym szepcie deszczu co stuka w wieczory
kiedy w snach przychodzisz z pożądania płonę

w dżemie truskawkowym na pysznej kanapce
w liście zostawionym na samotnej ławce

Sylwia Pryga

Jątrzą się jeszcze rany, ale mimo to nic nie powstrzyma przed skrywanym od dawna łaknieniem ciebie. Nie patrz na mnie, czytaj Braille'm. Nie całuj, tylko smakuj. Mgła dawno opadła, jest coraz mniej wstydu między nami. Ciemność tylko wyostrza doznania, a ja się właśnie budzę. Płonę.

Sylwia Pryga

napiszmy sobie wiersz
gdzie ja
mogę być twoją śnieżnobiałą kartką
pełną gestów znaczeń
i ukrytych pragnień
ujmij w dłoń zgrabnie
pióro pośliń
zanurz
we wnętrzu kałamarza
kreśl słowa intymnie
lekkim posunięciem
krótko a stanowczo
wolno i z detalem
do ostatniej kropli
nim wykrzyknikiem się staniesz

Sylwia Pryga

jestem jak porzucona rozbita szklanka
której brzeg pamięta nieznośny zapach z jego ust
a ścianki zasłyszały
niezgrabny dotyk
/ papieros mniej wypadał z jego dłoni/
podczas chwil które były ponad nasze oddechy

moje serce pękło
przez jego dno przelewa się
ciemna i gęsta

whisky

Sylwia Pryga

wietrze
grajku miły
dotknij ramion moich
czyniąc je nagimi
kolorowy szal liści
rozpuść pod stopami

smutek strąć
drżące krople rosy
zasyp pocałunkami
ostatnich promieni słońca

Sylwia Pryga

a cóż to za pobudka
w samym środku czarnej nocy
twój zimny pijany język
sunął niezgrabnie
po zewnętrznej stronie płatka
po rozgrzanym policzku
wzdłuż szyi do obojczyka
do miejsca w którym nocuje tęsknota

wszystko co się wydarzyło
niech tutaj właśnie pozostanie
upcham trochę w puchowe poduszki
by mieć blisko snu

Sylwia Pryga

był(a) moją modlitwą
przez dotyk zbawialiśmy codziennie swoje ciała
z kielichów dłoni
spijaliśmy rozkosz ciepła wschodów i zachodów do utraty tchu

jesień zabrała wszystko
przygoniła mgły
bezbarwne pocałunki
rzucone bezładnie w cierpkie powietrze
przeczesuję palcami sny jeszcze wilgotne
jak zapamiętana pod stopami trawa
w dolinie łez wzruszenie

nie o nas papierosowa wróżba
spacer żółtą aleją
jej ścieżką biegną już tylko cienie

Sylwia Pryga

niebo pełne jest gwiazd
niespełnionych marzeń które w ruch może wprawić miłość
a ja jak księżyc pośród nich
mająca swoje fazy -
dziś jestem pełnią
nabrzmiała
występuję poza brzegi twoich snów
i
myśli co wybiegają szybko
lecz stąpają miękko
jak ostrożne łapy kota
chcą złapać trochę skoro świt
słońca
a to wymyka się poza granice źrenic

wciąż głodna wbijam paznokcie
w grzbiet ciemnej pustelni

Sylwia Pryga

nic ponad śpiew ptaków o poranku
gdy tylko zakwitają jabłonie

nic piękniejszego jak cisza
na skraju twoich dłoni
i na płatkach
kiedy drżą

Sylwia Pryga

podchodź tak by nie spłoszyć
jest jak niekończąca się książka pod skórą której
naznaczone poruszenie
delikatnie dotykaj by ją otwierać

czytaj

czasem jest kwiatem którego płatki
przywierają słodyczą do wilgotnej skóry
innym razem zapachem piasku
i dzikością słońca które zachodzi

chciałaby
byś nie wypuszczał jej z rąk
wyraźnie kreśląc kształtne floresy
rozbierz więc z lęku roznieć w niej żar
nieokiełznaną kaskadą niech poleją się dreszcze
szyję całuj niech mży jeszcze
nim obejmiesz snem
uwiedź

ukołysz ciszą

Sylwia Pryga

wciąż czuję drżenie pod skórą
widzę jak się krzątasz
układasz równiutko drewno
zamykasz w słojach zdrowie
i wspomnienia

w twoim domu pachniało mlekiem
mruczały koty piszczały kurczęta
a gospodarz podwórka o świcie
dawał o sobie znać
cicho spadały jabłka [...]