Powietrze staje się lżejsze. Przedziera się przez nie, pierwszy krzyk rozbudzonej ziemi. Wszystko wokół zmienia stan skupienia, pozwala przenikać do głębszych warstw. Najdelikatniejszych tkanek. Jej puls jak krew w skroni, przeradza się w tętent.

Cieplejszy wiatr oplata korony drzew, jak pajęczyna. My splatamy spojrzenia. Słońce topi na rzęsach ostatnie płatki śniegu. Radosne fotony wibrują na skórze, mieszają się kolorami.

Czekam na pierwsza burzę, na deszcz. Aż woda zmyje zapach i ślady zbutwiałych liści, smutny zimowy obraz. Rzucone z wiatrem ziarno nasiąknie wodą, wyda plon. Znów zagramy w zielone.

Sylwia Pryga

Śni o wiośnie, pragnie. Przegląda się w chmurach i rzece, szukając pięknego odbicia. Są dni, gdy w niej wzbiera, to szemrzy strumieniem.
Wydeptuje szlaki. Jak wiatr zaplątuje się we włosy. Wije gniazdo, zakwita. W dłoniach przynosi dobrą nowinę, ciepłe, wyczekiwane słowa.
Drzemie w niej ogień. Jak piastunka podsyca żar domowej kniei, rozpala zmysły. Przedrzeźnia śmiechem słońce. Niedopieszczona gaśnie jak zdmuchnięta świeca. Znika.
Modli się o deszcz, szuka zapachu jabłek. Jak ptak tuż nad ziemią, rozkłada skrzydła, lekko trącając skórę. Gdy upada, zmienia się w kamień. Nie pozwól, by obrósł mchem. Chuchnij. Schowaj na zawsze, na szczęście.

Sylwia Pryga

Pamietam, jak w dłoniach trzymała moją twarz  całując w czoło. Jej pergaminowa skóra na moich włosach. Gładziła je. Zgarbiona, snująca opowiadania, śpiewająca kołysanki...
Zachłannie wdychałam różne zapachy które mnie wówczas otaczały : świeżego, prosto od krowy mleka, ciepłych drożdżowych bułeczek, chrustu spod pieca. A ten ogień, wesoło trzaskający spod fajerek, po kolejno dołożonej porcji przez nią drzewa. Delektowałam się tym, że jest przy mnie...
Ciężko znaleźć słowa by opisać kim dla mnie [...]

"ty papierowa łódka
a stąd
daleko port jak na złość "
HAPPYSED

Długo milczał telefon, zanim odłożyła słuchawkę. Grochowymi kroplami z oczu toczyły się łzy. Gdyby chociaż spadł deszcz, wyszłaby porządnie się wypłakać. Nikt by nie zauważył. Nic nie zrozumiała z rozmowy, dźwięczało jej tylko 'przykro mi'...
Pamiętała, jak wciąż jej powtarzał, że świat potrzebuje wrażliwości, piękna i skromności. Taka też i była. Nigdy nie wychodziła przed szereg, jak pocałunek, to tylko ukradkiem. Wiedziała, że wkrótce zajmie miejsce w pierwszym rzędzie, problemem był tylko dobór sukienki: skrząca  biel, czy kruczoczarna głębia.
'I że cię nie opuszczę aż do śmierci'. Jeszcze niewypowiedziane, a tak stały się jej bliskie.

Sylwia Pryga

Bierz czerwoną szminkę i szpilki czerwone. Oni lubią jak wszystko pasuje, choć wiadomo, od dawna mamy ciągły grajdoł w głowach i torebkach.
Wpadniemy na ostatni show lata. Wygnieciemy dla nich sukienki albo rozkloszujemy je w tańcu posyłając w ich stronę powłóczyste spojrzenia i cytrusową nutę. Lubię zamieniać potok ich słów w płożącą się ciszę. Chcąc spróbować wina czerwieni naszych warg pozostają w zakłopotaniu ust. A splot głodnych myśli topi się w szklankach, gdzie ktoś wlał wcześniej księżyc.
Przemkniemy aleją pociągniętą światłem latarnianych głów do czasu, gdy bełkocząca noc wykłóci się ze zmierzchem. Pamietasz? Mamy jeszcze kilka  ciepłych miejsc. Zrzucimy szpilki. Gdy pijany dzwon przewraca ozorem z pierwszym promieniem słońca, w zadumaniu, pociągniemy usta szminką. Poranki bywają niewyraźne.

Sylwia Pryga
Praca własna, akwarela

My znowu na ławce tej samej, naszej. Niecierpliwie ścieramy naskórek o jej brzeg.
Przybliżasz się, z czułością rozplatasz warkocze, niesforne, lazurowe wstążki.
Ja wpatrzona w szafiru głębię, zamknięta bazaltem twoich rąk. Jeszcze czuję jak pachną wokół pierwsze kwiaty, pęcznieją ich pączki. Nabrzmiewam i ja. Pod palcami, na ustach. Rubinowo. Jak piasek w klepsydrze ucieka nam czas...
Dziś na policzku perli się łza. Pocałunki kruche jak kryształy, brzęczą ciszą. Ściskam w ręku zielony kamyk, czekając aż nadjedzie mój spóźniony pociąg do tamtych chwil.

Sylwia Pryga

Najmilszy.

Chociaż późno już, postanowiłam do Ciebie napisać...
Ale będziesz, prawda? Zapalę światło na ganku, podam wino. Czerwone, dobry rocznik. A jak nam zabraknie podkradnę z piwniczki sąsiada. W sumie, do niego łasi się tylko rudy kot, nie zauważy straty. Pamiętam jak Ty skradłeś moje serce - było ciemno, cicho, spokojnie, a potem jak nie łupnie tą falą ciepła, do tej pory echem odbija się od ścian wsierdzia. Włożę na siebie to co lubisz...lub zdejmę...rozlejemy karmin, ukoimy chłodem usta. Pamiętasz, jak piję, to mrużę oczy, a Ty się zawsze przy tym uśmiechasz. Poopowiadamy sobie o planach, planetach. Bo wieczór i noc przed nami długa. Wtopimy się w jej pomruki. Splączemy dłonie, szyje, wzroki, języki, splączemy się cali. I wypijemy za tych co nie mogą, co na morzu, za nas, za miłość naszą. Obyśmy przetrwali w tym szaleństwie. Napijemy się. Upijemy się winem. Upijemy się sobą.

Całuję. Tam gdzie lubisz.

Czekam. Twoja na zawsze.

Sylwia Pryga

Zamykam oczy. Znowu go widzę. Uśmiechnięty i jak zwykle, boso. Nawet po rżysku.  "Zdzi-chuuu!!!" - rozlega się po podwórzu ciut piskliwych głosem z wyraźnym akcentem na drugą sylabę. Pachnie obiadem. Nad zrobionym własnoręcznie stołem, kołysze się jabłoń. Gałęzie  przeplatające się z sąsiadującym winogronem, uginają się od owoców. Dziadek degustuje w ciszy, po czym wraca do stodoły. Do siana. Gdzieś miauczą koty...

Sylwia Pryga

Pamietam, jak w dłoniach trzymała moją twarz  całując w czoło. Jej pergaminowa skóra na moich włosach. Gładziła je. Zgarbiona, snująca opowiadania, śpiewająca kołysanki...
Zachłannie wdychałam różne zapachy które mnie wówczas otaczały : świeżego, prosto od krowy mleka, ciepłych drożdżowych bułeczek, chrustu spod pieca. A ten ogień, wesoło trzaskający spod fajerek, po kolejno dołożonej porcji przez nią drzewa. Delektowałam się tym, że jest przy mnie...
Ciężko znaleźć słowa by opisać kim dla mnie była i jak trudno mi teraz, bez niej jest...

Sylwia Pryga

Poderwała mnie, rozszarpana przez klekot cisza. To już ostatni moment na sejmiki. Wychodzę boso do ogródka, jest przyjemnie. Trochę popadało, wsłuchuję się w nuty drżących od rosy traw. Nieopodal tarasu posadziłam kilka ziół, po deszczu, czuć je intensywniej. Krzaki mięty, rozmaryn, bazylia, za siatką rozpościera się nawłoć. Piętrzy się, jako jedyna ocalała od burzy, lipa.
Niebawem bujnie posypie się złotem ze skruszonych liści. Potem wszystko zblednie, zamilknie. Wszelkie odgłosy przysiądą się na skraju zjesienniałych myśli, w ciepłym fotelu, z(g)asną przy kominku.
Zamykam w dłoniach, zabieram trochę sierpnia do siebie. Oszukam czas, zostawię lato na dłużej...

Sylwia Pryga

Moze ktoś ma ochotę na kolejny kawałek prozy...Zapraszam🙂

Nadszedł ten upragniony czas. Kiedy wszystko przestaje pędzić, ku uciesze zmęczonych gospodyń, wynudzonych, po wojażach w galeriach handlowych, mężczyzn. Największą frajdę z tego wszystkiego miały dzieci. Przytulając nosy do szyb, obserwując spadający śnieg, wypatrywały pierwszej gwiazdki.
U niego wszystko było już dopięte na ostatni guzik. Stół pięknie nakryty, w kącie pachniała ogromna choinka, pod białym obrusem sianko. Pod drzewkiem kręcił się [...]

Na ten wyjazd namawiał ją chyba od miesiąca. Nie bardzo miała ochotę, bo jak to - ona? Paniusia z wielkiego miasta, w głuchej dziczy, gdzie żadnych wygód i zapewne kupę robactwa. Jeździła na obozy pod namioty nieraz. Ale kiedy to było. Nawet nie bardzo wiedziała, co ze sobą zabrać. Wieczory były chłodne, co dopiero noce. Krótka, cienka koszulka raczej się nie nadawała, rozważała zabranie balsamu. Zrezygnowała myśląc, że jego słodki zapach zwabi nieproszonych, małych gości. Zabrała ze sobą tylko pare świeżych [...]

Widzę ją, jak zadbanymi paznokciami wertuje kartoniki w katalogach. Lubiłam przychodzić do niej do pracy. Ten zapach książek, szepty studentów. Skrzypiąca, drewniana podłoga, ech... ten klimat starej biblioteki. Byłam dumna z mamy bibliotekarki, miałam wrażenie że jest tam ważną osobą, zawsze chętną do pomocy. Często zabierała mnie na pączka i sok. Zadowolona, że przez pół miasta przejeżdżałam sama autobusem, choć byłam taka mała. W końcu osiem lat to chyba niewiele, jak na podróżującego samotnie dzieciaka. Potem choroba, szybko się wszystko skończyło. Skrzypiąca podłoga zamilkła, szepty ucichły zupełnie...

Sylwia Pryga