Połączyliśmy się jak dwa żywioły. Zrodził się zapach. Dokładnie pamiętam początek, gdy zniewolił mnie wsiąkając w ramiona. Później już tylko coraz bardziej odnajdywałam się w jego szczegółach. Subtelnie przeplatający się z twoimi palcami, którymi wygrywałeś melodię tak miło zagłębiającą się w skórę, iż nie sposób się od niej uwolnić. Niczym dotyk spadającego deszczu na spragnioną ukojenia ziemię, zostawiający w efekcie połyskliwą, rozmazaną smugę z nutą zapowiedzi kolejnej burzy. Lubiliśmy tak balansować na granicy zmysłów, choć najczęściej chcieliśmy ją przekraczać.
Nie pozwalałeś mi odejść ale także się w sobie zagubić, jakbyś się ze mną droczył.
Dziś zastanawiam się, jak długa jest pamięć zapachu. Ile bólu ciszy może pomieścić jej jedna kropla...

Sylwia Pryga

Pozwól wydmom śpiewać. A mi wyginać ciało na kształt wiatru i wody.
Niech fale poniosą mnie w piekielną głębię. Woda to twoje palce, z finezją lecz pewnie, kropla po kropli, wniknij w każdą szczelinę. Wymyj niepokój minionego dnia. Piasek to twoje usta. Pozwól ustom szumieć. Zanurzę w nie stopy, powoli i z gracją "pointy", byś wymasował ich grzbiet, a potem palec po palcu smakował. Zliż wszystek sól, następnie otul mnie całą. Delikatnie lecz bardzo ciasno.

Sylwia Pryga

*Niektóre pustynne wydmy wydają niezwykłe dźwięki, o czym przekonało się wielu podróżników. Najnowsze badania pozwalają wytłumaczyć zjawisko "śpiewającego" piasku. (Wiki)

To uczucie, gdy wygrywasz delikatne preludium na moich udach, wówczas gdy za oknem deszcz wystukuje podobny rytm. Gdy można wtopić się w jego szum a twój szept. Być omotaną przerywaną ciszą nocy, przesączoną drżeniem zapisanym na opuszkach palców.

Sylwia Pryga

Zastygam w zamyśleniu. Wzrok zatapiam w karminie zachodzącego słońca. Ciekawi mnie, czy podziwiasz ten sam obraz, tak samo jak ja mrużysz oczy. Wyłapujesz zmysłami zabłąkany wiatr, zadawalając się niczym aromatem gorącej kawy. Posyłam z nadzieją pocałunek, może z wiatrem dotknie twoją twarz. Zatrzyma na minutę czas i z(g)aśnie maleńką tęsknotą na policzku.

Sylwia Pryga

Gdy delikatnie dotyka twojej skóry, czujesz to przyjemne mrowienie. Gdy przenika przez włosy zatrzymując się małymi drobinkami, niczym zagubionymi świetlikami.
A trawa? Gdy wygina się dumnie w maleńki, sprężysty łuczek. Taka ledwo zauważalna podnieta natury...
To takie samo uczucie, gdy na ciebie patrzy, a w jego oczach cały błękit nieba.

Sylwia Pryga

Siódma rano, ona jeszcze spała. Przyglądał się jej drżącym powiekom. Nagle zmieniła pozycję kładąc się na boku, kierując twarz w stronę wpadającego do sypialni w słońca. Jego smuga bawiła się jej policzkiem, unoszącymi się drobinkami kurzu. Z jej ramienia spadło ramiączko koszuli odsłaniając pierś.
Pieścił ją wzrokiem chcąc wydłużyć tę chwilę, w której słońce bezlitośnie szybko zmienia miejsce wędrówki. Grzbietem palców zaczął ją głaskać wzdłuż ramienia w kierunku zagłębienia łokcia. Lekko wyschnęła, otworzyła oczy.

- Dzień dobry, jak się spało? Na co masz ochotę? - spytał
- Na Ciebie.

Sylwia Pryga

Noc nie jest od spania. To karkołomna plątanina myśli, co nad ranem zaciska supły w gardle. Każdy łyk kawy boli. Gdzie się podziewa sen włóczęga, który ma przyprowadzić wytchnienie i chwilowe zapomnienie? Kradnie zapachy z kwietnej łąki, obejmuje ramieniem lęki? Tyle ich mam nienazwanych. Nie chcę być ciałem, odwzajemnionym dotykiem.
Chcę być ciszą. Może nawet nieznośną.

Sylwia Pryga

Wymieniamy spojrzenia, w których drzemią emocje. Podczas, dzielimy się sobą, jakbyśmy się kochali. Nasz taniec przypomina pierwszy raz, mamy tak samo splątane włosy, dłonie, kroki. Ty na samą myśl o nagim ramieniu promieniejesz. Zuchwale odsuwasz włosy, szukasz ust. Wydaję z siebie cichy jęk. Uwodzę cię i zwodzę.
Drżę, chociaż dawno ucichł wiatr. O poranku jak kochanek muzyka zniknie, bezszelestnie siejąc tęsknotę za twoim zapachem. Więc póki grają, tańczmy, płonąc warg naszych purpurą.

Sylwia Pryga

Jaśnieje, w smugach światła widać wzbijające się drobinki kurzu.
Przyglądam się, tak słodko śnisz.
Jesteś jak porcelanowa lalka, taki piękny.
Nie śmię cię dotknąć jako słońce, co delikatnie rozchyla twoje wargi, próbując wlać trochę ciepłej słodyczy.
Tymczasem przelewa się, to na opadającej to unoszącej się klatce - góra, dół -
skapując złotymi kroplami z żeber.
Podrywasz dłoń w powietrze, jakbyś gestem mnie wolał. A to tylko po to, by odgarnąć garść włosów, w które też wkradło się złoto.
A te twoje usta, wciąż rozchylone bezwiednie, proszące wręcz o pocałunek...
Kładę palec na swoich, by nie zburzyć jękiem mimowolnej rozkoszy tej idealnej harmonii.
Tak słodko śpisz, czy jeszcze śnisz?

Sylwia Pryga

To był ich park. Pomiędzy drzewami ganiali się nie mniej sprytnie, niż wiewiórki. Wystawiali sobie języki. Notorycznie gubiła rękawiczki, on zostawiał parasolkę. Rozpoznawali zapach wiatru kłócąc się, czy pochodzi od liści, czy od mokrego psa. Ciepły podmuch na swojej szyi, często myliła z jego oddechem. Tak miło szeptał.
Kiedy nadchodziła noc, on się do niej zakradał. Wymykali się potem na wspólnie spalanego papierosa, na ich ławeczce.
Czytał jej Tetmajera, a ona zastanawiała się, jak to będzie, gdy skończy się dla nich świat. Czy będą dogasać w swoich objęciach? Zdążą ostatni raz zaciągnąć się swoimi oddechami?
Każdego dnia otwierali się przed sobą na nowo, krzyczeli z bólu, miauczeli z miłości. Upajali się sobą jak zakazanym owocem.
Lecz jej bliźniaczy płomień nagle zgasł. Szukała go jeszcze chwilę w spojrzeniu innego człowieka, w zapachu wiatru...

podmuch wiatru
przez otwarte okno
znów się zakradłeś

Sylwia Pryga

Nie wiedziała dokładnie gdzie się znajduje, tunel rozwidlał się co chwilę na kolejne. Szła przed siebie wsłuchując się w melodię, która dobiegała gdzieś z oddali. Czuła jednak, że się zbliża, gdyż dźwięk był coraz bardziej wyraźny. Zobaczyła drzwi, a spod nich dobiegające, delikatne światło. Bała się, ale pchnęła je wchodząc do środka. Ciekawość nie dawała jej spokoju, a łomoczące serce nie pozwalało myśleć. Ku jej oczom ukazała się garncarska pracownia.
W środku panował półmrok, ale dostrzegła [...]

Kończy się październik. Zewsząd lecą liście i smuteczki. Zatacza koło melancholia. Pachnie słodkim cappuccino i grzanym winem.
Zimno. Błądzą pod swetrami dłonie, na szyi czerwienią się usta. Na skwerkach mruczą koty, zachłannie łapiąc ostatnie promienie. To czas listów, tych niewysłanych także.
Przeglądam stare fotografie. Tyle tam wczorajszego, mieniącego się we włosach ciepła. Poblakły jak suche liście, szeleści w nich głucha tęsknota. Pełna oddechów i miękkości traw. Płytkiego, przerywanego snu.

Sylwia Pryga

Jesień zmienia nasze oblicza.
Upływający czas wkrada się chłodami poranka, wędrującymi mgłami. Rozchodzi się zapachem palącego się drewna. Szeleści. Każdy świt to nowy zachwyt, inny spektakl /ciał/.
Ku zachodom przystajemy, pozwalamy nimi przesiąkać. To, co pomiędzy, ulatuje tak szybko. Zatapiamy się więc w sobie, jak w miękkim mchu, celebrując doniosłość chwili. Na moich udach delikatnie piszesz uwerturę, po czym gubimy czas. Za ścianą ciche łkanie deszczu, a ty stajesz się trawiącym mnie płomieniem, niczym zachodzące słońce mijający dzień.

Sylwia Pryga