W Międzynarodowym Dniu Przyjaźni.

Wybiegałeś do mnie szczęśliwy, z wywalonym językiem jak u psa. Jasne niczym słońce kosmyki, skakały przy umazanej owocowym sokiem buzi. Wiedziałam, że znowu nakradłeś wiśni, by bezkarnie mi wetknąć kilka za ucho. Ze śmiechu i przejedzenia, bolały nas brzuchy. Na wyścigi strzelaliśmy z pestek, kto dalej i więcej rzuci w okna. W podzięce, po kieszeniach upychałam ci pachnące jagodzianki.
Nie baliśmy się burz. Ciepłe kałuże najbardziej smakowały bosym stopom. Kochałam deszcz, [...]

Zastygam w zamyśleniu. Wzrok zatapiam w karminie zachodzącego słońca. Ciekawi mnie, czy podziwiasz ten sam obraz, tak samo jak ja mrużysz oczy. Wyłapujesz zmysłami zabłąkany wiatr, zadawalając się niczym aromatem gorącej kawy. Posyłam z nadzieją pocałunek, może z wiatrem dotknie twoją twarz. Zatrzyma na minutę czas i zaśnie maleńką tęsknotą na policzku.

Sylwia Pryga
Dobranoc... 🎶

Ile razy narzekałaś na swoje dziecko. Krzyczałaś, bo chciało byś poczytała mu bajkę, a ty malowałaś paznokcie. Ja od dawna nie kupuję lakieru, a bajki piętrzą się na półkach.
Chodź ze mną. Coś ci pokażę. To tylko chwila, do Pierwszej Gwiazdki jeszcze daleko.

Sala nr 1. Izolatka. Do Kubusia nikt nie przychodzi, nie wolno. Odwiedzają go tylko postacie w maskach i plamy z sufitu w ciut przykrótkich snach.

Sala nr 2. Mati i jego mama. Przez trzy lata tu był ich dom. Przytwierdzili jego chude ciałko do jakiejś maszyny z [...]

To był wyjatkowo zimny kwiecień.

Mimo wszystko, lubię wsłuchiwać się w spadające krople deszczu, niczym nokturn wystukiwany palcami w ziemię. A ta, z upodobaniem je przyjmuje, cichutko mruczy spragniona. Z ledwo rozbudzonych łodyg i liści delikatnie je zlizuje, pławiąc się spełnienieniem. Z chwilą gdy ujrzy wyraźne, wiosenne światło, puści się w szalonym, świeżym pędzie. Rozkrzyczy się, grając w zielone.

Sylwia Pryga

Znowu sen. Stary, drewniany dom, przed domem forsycja. Snujące się po kątach pająki, pod podłogą pilnie strzeżona tajemnica.
Pamiętam, tamten wzrok ślizgający się, to po brudnej szklance, to po naszych udach.
Bawiąc się z nim w chowanego wypadałyśmy z szafy odurzone mysim truchłem i naftaliną.
Nabrzmiałe od czerwieni usta, zaciskały w przestrachu.
Wieczorami, wysłuchiwałyśmy opowieści piastunki o plejadach ciekawskich oczu z okien. Skrywały udawany wstyd a chichot zostawiały pod pierzyną.
Cicha modlitwa do [...]

Wiem, jak bardzo lubi dla mnie zmieniać się w tęczę. Piękne, wielobarwne show, trwające jednak moment, gdyż znów zasępiło się, z sobie tylko wiadomego powodu. Beczało jak dziecko co nie dostało cukierka, za chwilę istne gradobicie pięściami w ziemię. A może, opowiadało historię jakiegoś złamanego serca, kłótnię dwojga przeplataną chwilową pauzą, niczym zastanowienie, czy aby na pewno warto cisnąć serwisem od teściowej. Jej piskliwe c, jego baryton. A potem cisza, oboje zmęczeni a może (roz)pogodzeni zasypiają wraz z zachodem. Hmmm, w kłótniach najfajniejsze są pojednania...
Ale nie zbaczając z linii horyzontu.
Rano, było w zupełnie innym nastroju. Cały żal spłynął z gradem łez, przeszło, w sumie nie wiem konkretnie co i o co poszło. Podglądało mnie przez maleńkie okienko poddasza. Przyjemna podudka, pieszczota słońcem stóp.

Sylwia Pryga

Powietrze staje się lżejsze. Przedziera się przez nie, pierwszy krzyk rozbudzonej ziemi. Wszystko wokół zmienia stan skupienia, pozwala przenikać do głębszych warstw. Najdelikatniejszych tkanek. Jej puls jak krew w skroni, przeradza się w tętent.

Cieplejszy wiatr oplata korony drzew, jak pajęczyna. My splatamy spojrzenia. Słońce topi na rzęsach ostatnie płatki śniegu. Radosne fotony wibrują na skórze, mieszają się kolorami.

Czekam na pierwsza burzę, na deszcz. Aż woda zmyje zapach i ślady zbutwiałych liści, smutny zimowy obraz. Rzucone z wiatrem ziarno nasiąknie wodą, wyda plon. Znów zagramy w zielone.

Sylwia Pryga

Śni o wiośnie, pragnie. Przegląda się w chmurach i rzece, szukając pięknego odbicia. Są dni, gdy w niej wzbiera, to szemrzy strumieniem.
Wydeptuje szlaki. Jak wiatr zaplątuje się we włosy. Wije gniazdo, zakwita. W dłoniach przynosi dobrą nowinę, ciepłe, wyczekiwane słowa.
Drzemie w niej ogień. Jak piastunka podsyca żar domowej kniei, rozpala zmysły. Przedrzeźnia śmiechem słońce. Niedopieszczona gaśnie jak zdmuchnięta świeca. Znika.
Modli się o deszcz, szuka zapachu jabłek. Jak ptak tuż nad ziemią, rozkłada skrzydła, lekko trącając skórę. Gdy upada, zmienia się w kamień. Nie pozwól, by obrósł mchem. Chuchnij. Schowaj na zawsze, na szczęście.

Sylwia Pryga

Pamietam, jak w dłoniach trzymała moją twarz  całując w czoło. Jej pergaminowa skóra na moich włosach. Gładziła je. Zgarbiona, snująca opowiadania, śpiewająca kołysanki...
Zachłannie wdychałam różne zapachy które mnie wówczas otaczały : świeżego, prosto od krowy mleka, ciepłych drożdżowych bułeczek, chrustu spod pieca. A ten ogień, wesoło trzaskający spod fajerek, po kolejno dołożonej porcji przez nią drzewa. Delektowałam się tym, że jest przy mnie...
Ciężko znaleźć słowa by opisać kim dla mnie [...]

"ty papierowa łódka
a stąd
daleko port jak na złość "
HAPPYSED

Długo milczał telefon, zanim odłożyła słuchawkę. Grochowymi kroplami z oczu toczyły się łzy. Gdyby chociaż spadł deszcz, wyszłaby porządnie się wypłakać. Nikt by nie zauważył. Nic nie zrozumiała z rozmowy, dźwięczało jej tylko 'przykro mi'...
Pamiętała, jak wciąż jej powtarzał, że świat potrzebuje wrażliwości, piękna i skromności. Taka też i była. Nigdy nie wychodziła przed szereg, jak pocałunek, to tylko ukradkiem. Wiedziała, że wkrótce zajmie miejsce w pierwszym rzędzie, problemem był tylko dobór sukienki: skrząca  biel, czy kruczoczarna głębia.
'I że cię nie opuszczę aż do śmierci'. Jeszcze niewypowiedziane, a tak stały się jej bliskie.

Sylwia Pryga

Bierz czerwoną szminkę i szpilki czerwone. Oni lubią jak wszystko pasuje, choć wiadomo, od dawna mamy ciągły grajdoł w głowach i torebkach.
Wpadniemy na ostatni show lata. Wygnieciemy dla nich sukienki albo rozkloszujemy je w tańcu posyłając w ich stronę powłóczyste spojrzenia i cytrusową nutę. Lubię zamieniać potok ich słów w płożącą się ciszę. Chcąc spróbować wina czerwieni naszych warg pozostają w zakłopotaniu ust. A splot głodnych myśli topi się w szklankach, gdzie ktoś wlał wcześniej księżyc.
Przemkniemy aleją pociągniętą światłem latarnianych głów do czasu, gdy bełkocząca noc wykłóci się ze zmierzchem. Pamietasz? Mamy jeszcze kilka  ciepłych miejsc. Zrzucimy szpilki. Gdy pijany dzwon przewraca ozorem z pierwszym promieniem słońca, w zadumaniu, pociągniemy usta szminką. Poranki bywają niewyraźne.

Sylwia Pryga
Praca własna, akwarela

My znowu na ławce tej samej, naszej. Niecierpliwie ścieramy naskórek o jej brzeg.
Przybliżasz się, z czułością rozplatasz warkocze, niesforne, lazurowe wstążki.
Ja wpatrzona w szafiru głębię, zamknięta bazaltem twoich rąk. Jeszcze czuję jak pachną wokół pierwsze kwiaty, pęcznieją ich pączki. Nabrzmiewam i ja. Pod palcami, na ustach. Rubinowo. Jak piasek w klepsydrze ucieka nam czas...
Dziś na policzku perli się łza. Pocałunki kruche jak kryształy, brzęczą ciszą. Ściskam w ręku zielony kamyk, czekając aż nadjedzie mój spóźniony pociąg do tamtych chwil.

Sylwia Pryga

Najmilszy.

Chociaż późno już, postanowiłam do Ciebie napisać...
Ale będziesz, prawda? Zapalę światło na ganku, podam wino. Czerwone, dobry rocznik. A jak nam zabraknie podkradnę z piwniczki sąsiada. W sumie, do niego łasi się tylko rudy kot, nie zauważy straty. Pamiętam jak Ty skradłeś moje serce - było ciemno, cicho, spokojnie, a potem jak nie łupnie tą falą ciepła, do tej pory echem odbija się od ścian wsierdzia. Włożę na siebie to co lubisz...lub zdejmę...rozlejemy karmin, ukoimy chłodem usta. Pamiętasz, jak piję, to mrużę oczy, a Ty się zawsze przy tym uśmiechasz. Poopowiadamy sobie o planach, planetach. Bo wieczór i noc przed nami długa. Wtopimy się w jej pomruki. Splączemy dłonie, szyje, wzroki, języki, splączemy się cali. I wypijemy za tych co nie mogą, co na morzu, za nas, za miłość naszą. Obyśmy przetrwali w tym szaleństwie. Napijemy się. Upijemy się winem. Upijemy się sobą.

Całuję. Tam gdzie lubisz.

Czekam. Twoja na zawsze.

Sylwia Pryga