Opowiadania — Sylwia P.

Zamykam oczy. Znowu go widzę. Uśmiechnięty i jak zwykle, boso. Nawet po rżysku.  "Zdzi-chuuu!!!" - rozlega się po podwórzu ciut piskliwych głosem z wyraźnym akcentem na drugą sylabę. Pachnie obiadem. Nad zrobionym własnoręcznie stołem, kołysze się jabłoń. Gałęzie  przeplatające się z sąsiadującym winogronem, uginają się od owoców. Dziadek degustuje w ciszy, po czym wraca do stodoły. Do siana. Gdzieś miauczą koty...

Sylwia Pryga

Pamietam, jak w dłoniach trzymała moją twarz  całując w czoło. Jej pergaminowa skóra na moich włosach. Gładziła je. Zgarbiona, snująca opowiadania, śpiewająca kołysanki...
Zachłannie wdychałam różne zapachy które mnie wówczas otaczały : świeżego, prosto od krowy mleka, ciepłych drożdżowych bułeczek, chrustu spod pieca. A ten ogień, wesoło trzaskający spod fajerek, po kolejno dołożonej porcji przez nią drzewa. Delektowałam się tym, że jest przy mnie...
Ciężko znaleźć słowa by opisać kim dla mnie była i jak trudno mi teraz, bez niej jest...

Sylwia Pryga

Lato chyli się ku końcowi, spokojnie liże ziemię ciepłymi barwami.
Chciałabym jeszcze dotknąć drewnianej podłogi naszego pomostu, poczuć stopami ciepło żywicy wypływającej z sęków, rozmazać ją jak krew na przegryzionej niecierpliwie wardze albo zatopić w niej palce, jak w miękkiej skórze. Krążąc maleńkie kółeczka coraz głębiej i głębiej. Zaciągnąć się zapachem.

Usiąść na skraju, całując czubkami palców stóp powierzchnię wody. Wsłuchiwać się w kroki, które  rezonują coraz mocniej i szybciej, synchronizując się z biciem mojego serca.
Coś znowu szepniesz, krzykniesz do kaczek a echo słów poniesionych w dal zagubi się w szuwarach, szamocząc się jak w sieci pełnej ryb. Albo wpadnie z pluskiem.

Po ostatnim  przelocie  ptaków, pogłębię bruzdy na czole topiąc w tobie wzrok. Wraz z zamykającym dzień tchnieniem słońca, wypowiem po cichu życzenie.
Albo, znów zmokniemy w deszczu. Będziesz moim fotografem. Zapiszesz na kliszy, jak łapię krople ustami, zagarniam je językiem.
Lub inne takie tam moje, małe bezeceństwa.

Sylwia Pryga

Poderwała mnie, rozszarpana przez klekot cisza. To już ostatni moment na sejmiki. Wychodzę boso do ogródka, jest przyjemnie. Trochę popadało, wsłuchuję się w nuty drżących od rosy traw. Nieopodal tarasu posadziłam kilka ziół, po deszczu, czuć je intensywniej. Krzaki mięty, rozmaryn, bazylia, za siatką rozpościera się nawłoć. Piętrzy się, jako jedyna ocalała od burzy, lipa.
Niebawem bujnie posypie się złotem ze skruszonych liści. Potem wszystko zblednie, zamilknie. Wszelkie odgłosy przysiądą się na skraju zjesienniałych myśli, w ciepłym fotelu, z(g)asną przy kominku.
Zamykam w dłoniach, zabieram trochę sierpnia do siebie. Oszukam czas, zostawię lato na dłużej...

Sylwia Pryga

Moze ktoś ma ochotę na kolejny kawałek prozy...Zapraszam🙂

Nadszedł ten upragniony czas. Kiedy wszystko przestaje pędzić, ku uciesze zmęczonych gospodyń, wynudzonych, po wojażach w galeriach handlowych, mężczyzn. Największą frajdę z tego wszystkiego miały dzieci. Przytulając nosy do szyb, obserwując spadający śnieg, wypatrywały pierwszej gwiazdki.
U niego wszystko było już dopięte na ostatni guzik. Stół pięknie nakryty, w kącie pachniała ogromna choinka, pod białym obrusem sianko. Pod drzewkiem kręcił się [...]

Na ten wyjazd namawiał ją chyba od miesiąca. Nie bardzo miała ochotę, bo jak to - ona? Paniusia z wielkiego miasta, w głuchej dziczy, gdzie żadnych wygód i zapewne kupę robactwa. Jeździła na obozy pod namioty nieraz. Ale kiedy to było. Nawet nie bardzo wiedziała, co ze sobą zabrać. Wieczory były chłodne, co dopiero noce. Krótka, cienka koszulka raczej się nie nadawała, rozważała zabranie balsamu. Zrezygnowała myśląc, że jego słodki zapach zwabi nieproszonych, małych gości. Zabrała ze sobą tylko pare świeżych [...]

Widzę ją, jak zadbanymi paznokciami wertuje kartoniki w katalogach. Lubiłam przychodzić do niej do pracy. Ten zapach książek, szepty studentów. Skrzypiąca, drewniana podłoga, ech... ten klimat starej biblioteki. Byłam dumna z mamy bibliotekarki, miałam wrażenie że jest tam ważną osobą, zawsze chętną do pomocy. Często zabierała mnie na pączka i sok. Zadowolona, że przez pół miasta przejeżdżałam sama autobusem, choć byłam taka mała. W końcu osiem lat to chyba niewiele, jak na podróżującego samotnie dzieciaka. Potem choroba, szybko się wszystko skończyło. Skrzypiąca podłoga zamilkła, szepty ucichły zupełnie...

Sylwia Pryga

Przesiąkam kawą i wiatrem. Mgła już opadła, czuć pod stopami rosę. Jest przyjemnie, rześko. Pamiętam, w nocy padało, zbudził mnie huk uderzajacych kropel o dach. Wsłuchiwałam się chwilę w ich intonację, w zadowolony szept ziemi, doznającej oczyszczenia. Chciałam wyjść na dwór, by wraz z nią chłonąć wilgoć.
Poczułam to. Delikatna koszula, z chwilą zachłannie przyjęła deszcz. Skóra zadrzała, niczym pod wpływem dotyku kochanka. Tętno w skroniach zaczęło zagłuszać wszelkie inne odgłosy nocy.
Przymknęłam oczy. Szum słabnął. Zobaczyłam go. A on jak zwykle, znowu po rżysku boso.

Sylwia Pryga

Coś wybudza mnie ze snu. Chłód, który rozgościł się w izbie, przenika ciało. Niby połowa lata, ale kto pamięta żeby lipcowe noce były takie zimne. Drżę. Próbuję zawinąć się bardziej pierzyną, jednak ta nieposłusznie krępuje w niewygodnym uścisku. Na dodatek o swoje woła natura. Spoglądam chwilę w stronę kominka, ten milczy, patrzy na mnie czarną dziurą. Muszę wstać. Jak dopiero co urodzone źrebię słaniam się na swoich trzech nogach. Kilka głębokich haustów powietrza i jestem z powrotem. Ból, na szczęście o jeden mniej. Szczęka przestała pulsować, jednak kolorowe pigułki leżą na nocnym stoliku. Siostra mówiła, że w razie co.

Mój łapacz snów czeka na swoje dłonie, które go dotkną, tchną w niego magią. Oby w końcu nadszedł piękniejszy sen, a może w jakimś tkwię ? Obudźcie...

Z oddali dolatują odgłosy przeszywajacych ciszę skrzypiec. A może to kolejny samolot...

Sylwia Pryga

Powoli szykujemy się do snu. Ptaki, drzewa, wiatr. Myśli lekko jeszcze drżą od ciepła dzisiejszego powietrza. Układają się wzdłuż łagodnej linii horyzontu. Pomarańcz zachodzącego słońca wlewa się do pokoju przez niedomknięte drzwi. Liże podłogowe deski. Odbija się w skrzydłach much, widzę jakby biły się w locie maleńkie iskierki. Nieliczne padają, inne przylegają do sufitu.

My zalegamy w hamaku, wyciągając zmęczone stopy. Przeciągamy się jak przebudzone ze snu koty. Pachnie świeżo zerwaną miętą, rozwieszone nad kominkiem gałązki kołyszą się roznosząc woń. Kilka liści tańczy wirując w herbacie. Upijamy się. Chwilą, myślą, sobą.
Zamykam w dłoniach ciepły kubek. Zastanawiam się, czy w fusach wywróżę, jaki czeka nas los.

Przymykam oczy, koduję zapamiętane obrazy. Cisną się łzy. Tak, z pewnością, to był dobry dzień.

Sylwia Pryga

Ile razy narzekałaś na swoje dziecko. Krzyczałaś, bo chciało byś poczytała mu bajkę, a ty malowałaś paznokcie. Ja od dawna nie kupuję lakieru, a bajki piętrzą się na półkach.
Chodź ze mną. Coś ci pokażę. To tylko chwila, do Pierwszej Gwiazdki jeszcze daleko.

Sala nr 1. Izolatka. Do Kubusia nikt nie przychodzi, nie wolno. Odwiedzają go tylko postacie w maskach i plamy z sufitu w ciut przykrótkich snach.

Sala nr 2. Mati i jego mama. Przez trzy lata tu był ich dom. Przytwierdzili jego chude ciałko do jakiejś maszyny z [...]

To już nie te sny, nie te noce, kiedy głodni siebie rozszczelniamy ciszę.
Gęsty poranek, wyciska leniwie spod powiek resztki snu. Przeciąga się jak kot. Zaczyna pachnieć ciepłym mlekiem i kawą. Nocny cień zamienia się w światło, błyszczy, mruga okiem. Spokojne jak dotąd tkanki wsi pęcznieją, pragnąc chłonąć ciepło.
Po cichu przybywają pierwsi goście. Rozpoczynają spektakl. Klaszczą im źdźbła traw i zbóż rozkołysane w takt na wietrze. Proszą się, by znów strącić z nich spokój.

Zaciągam się. Ta cząstka mnie, darowana tobie, tu teraz przepada. Między nocą a dniem. Gdzie mgliście rysują się twoje ramiona. A w nich mój miarowy oddech.

Między ciszą a ciszą kołyszą się myśli...

Sylwia Pryga.

Słońce dotyka śladów bosych stóp, liczy ziarnko po ziarnku. Znikają w oddali. Połyskują różnokształtne muszle, szepczą - weź do ręki przytul do ucha, zanucę co tylko zechcesz. Porzucam w myślach moje łąki i las. Wiatr niesie żywiczny zapach, patrzę jak kołyszą się trawy na wydmach. To tam zapisaliśmy pierwszy raz swoją historię. Błogosławiłam wszystkimi językami świata pożądanie, którym rozkołysałeś się we mnie. Przypieczętowałam wilgocią...
Mewy niespokojnie biły się o powietrze. I twoje dłonie. Teraz to i ja będę jadła ci z ręki. Jeśli tylko zechcesz, na ciąg dalszy.
Słońce przelewa się ze śladu do śladu. Kładzie cieniem na moich nabrzmiałych piersiach...

Sylwia Pryga

Pamiętasz? Te dni, kiedy ciepło słońca drżało na naszych twarzach, czy niżej. My uśmiechnięte, bosymi stopami zawstydzałyśmy drzewa. Beztrosko liczyły piegi na ramionach. Łapały w dłonie rechot żab w przepływającym przez nasz Małpi Gaj, strumyku. Cykady, koty, kury...

Gdy nadpalony czajnik niecierpliwie dawał znak, umazane błotem, czy ukurzone, piłyśmy słodkie mleko, jadły z dżemem bułki. Ciepło rąk, które je przygotowywało, otulało, niebiański dając spokój.
Wieczory nieraz drgały przed burzą, parowały [...]

Stała na balkonie, patrząc jak kołyszą się drzewa. Delektowała się zapachem lasu. Nagle poczuła chłód, wilgoć na szyi wywołujące dreszcz, który drążył pod skórą przez długie lata. Ten pocałunek był najmocniej odciśniętą pieczątką, brzemieniem, które nosiła aż do śmierci.
Uległa, przymknęła oczy. On widział, że drży. Chwycił ją za rękę i poprowadził do pokoju. Grzmiało. Chwilę wcześniej skrywany pod szeleszczącym materiałem wstyd, przestał być tematem tabu. Wzrokiem i palcami odkrywał delikatnie wszystkie zakątki jej ciała, a ona mruczała jak kociak...
Stracili rachubę czasu. Szum deszczu przemienił się w szum gorącej, prysznicowej wody, oblewającej zmęczone i drżące jeszcze ciała. Na szybie kabiny parowały ich oddechy. Ona oparta o ścianę, on zamykający ją w objęciu od tyłu. To wówczas zwrócił uwagę na siniaki na jej lędźwiach. Chciał spytać, ale gestem zamknęła mu usta...

Sylwia Pryga