Poderwała mnie, rozszarpana przez klekot cisza. To już ostatni moment na sejmiki. Wychodzę boso do ogródka, jest przyjemnie. Trochę popadało, wsłuchuję się w nuty drżących od rosy traw. Nieopodal tarasu posadziłam kilka ziół, po deszczu, czuć je intensywniej. Krzaki mięty, rozmaryn, bazylia, za siatką rozpościera się nawłoć. Piętrzy się na wpół ocalała od burzy, lipa.
Niebawem bujnie posypie się złotem ze skruszonych liści. Potem wszystko zblednie, zamilknie. Wszelkie odgłosy przysiądą na skraju zjesienniałych myśli, w ciepłym fotelu, z(g)asną przy kominku.
Zamykam w dłoniach, zabieram trochę sierpnia do siebie. Oszukam czas, zostawię lato na dłużej...

Sylwia Pryga

Chłodny wieczór. W tawernie choć już przycichło, szanty wciąż kołyszą biodra. Zza baru chłodne spojrzenie barmanek, dolewa jeszcze do piwa, a  płonący uścisk starego bosmana, stuka kuflem o stół. "Ahoj żeglarze", niesie się po jeziorach, po czym ginie gdzieś w oddali szamocząc się jak w oczach rybackiej sieci.
Oni odpoczywają. Rozcierają zmęczone dłonie od zaciskania kolejnego węzła, od modlitwy o pomyślny wiatr. Gdy w zamkniętej skorupie, rządni przygód, na mocy nadanej przez los i czas, zawarli związek z żywiołem. Pod obcym sklepieniem nieba, zawierzają trajektorii wyznaczonej przez napotkane punkty.
Jak tylko niebo stopi się z wodą, wsiąkają w czarną otchłań, gdzie najmniejszy szelest urasta do rangi niekontrolowanego chlupotu. Jednak ciekawość większa jak strach.
Ktoś czuwa, gdy innym sen toczy się miękko, w towarzystwie uwięzionego księżycowego krążka w skajlajcie. Oby tylko dotrwać do świtu, dotrzeć do kolejnej tawerny.

Sylwia Pryga

Co może dziać się na plaży? Powalający widok roznegliżowanych, spalonych na mahoń kobiet. Rozdarte dzieci, które nie chcą z wody, czy sterty poroznoszonych przez mewy śmieci. Maskarada spacerujacej, głośnej młodzieży. Ach, zapomnialam o facetach popijających piwko, tudzież eksponujących swoje "sześciopaki". No i pan z kukurydzą : "kukurydza gotowana naprostuje ci banana, kukurydza smaczna, dobra, zadowoli nawet bobra". Ale moją uwagę przykuł jeden mężczyzna, mała bródka, wąsy, łysy i ciut przy tuszy. Niekoniecznie [...]

W Międzynarodowym Dniu Przyjaźni.

Wybiegałeś do mnie szczęśliwy, z wywalonym językiem jak u psa. Jasne niczym słońce kosmyki, skakały przy umazanej owocowym sokiem buzi. Wiedziałam, że znowu nakradłeś wiśni, by bezkarnie mi wetknąć kilka za ucho. Ze śmiechu i przejedzenia, bolały nas brzuchy. Na wyścigi strzelaliśmy z pestek, kto dalej i więcej rzuci w okna. W podzięce, po kieszeniach upychałam ci pachnące jagodzianki.
Nie baliśmy się burz. Ciepłe kałuże najbardziej smakowały bosym stopom. Kochałam deszcz, [...]

Zastygam w zamyśleniu. Wzrok zatapiam w karminie zachodzącego słońca. Ciekawi mnie, czy podziwiasz ten sam obraz, tak samo jak ja mrużysz oczy. Wyłapujesz zmysłami zabłąkany wiatr, zadawalając się niczym aromatem gorącej kawy. Posyłam z nadzieją pocałunek, może z wiatrem dotknie twoją twarz. Zatrzyma na minutę czas i zaśnie maleńką tęsknotą na policzku.

Sylwia Pryga
Dobranoc... 🎶

Ile razy narzekałaś na swoje dziecko. Krzyczałaś, bo chciało byś poczytała mu bajkę, a ty malowałaś paznokcie. Ja od dawna nie kupuję lakieru, a bajki piętrzą się na półkach.
Chodź ze mną. Coś ci pokażę. To tylko chwila, do Pierwszej Gwiazdki jeszcze daleko.

Sala nr 1. Izolatka. Do Kubusia nikt nie przychodzi, nie wolno. Odwiedzają go tylko postacie w maskach i plamy z sufitu w ciut przykrótkich snach.

Sala nr 2. Mati i jego mama. Przez trzy lata tu był ich dom. Przytwierdzili jego chude ciałko do jakiejś maszyny z [...]

To był wyjatkowo zimny kwiecień.

Mimo wszystko, lubię wsłuchiwać się w spadające krople deszczu, niczym nokturn wystukiwany palcami w ziemię. A ta, z upodobaniem je przyjmuje, cichutko mruczy spragniona. Z ledwo rozbudzonych łodyg i liści delikatnie je zlizuje, pławiąc się spełnienieniem. Z chwilą gdy ujrzy wyraźne, wiosenne światło, puści się w szalonym, świeżym pędzie. Rozkrzyczy się, grając w zielone.

Sylwia Pryga

Znowu sen. Stary, drewniany dom, przed domem forsycja. Snujące się po kątach pająki, pod podłogą pilnie strzeżona tajemnica.
Pamiętam, tamten wzrok ślizgający się, to po brudnej szklance, to po naszych udach.
Bawiąc się z nim w chowanego wypadałyśmy z szafy odurzone mysim truchłem i naftaliną.
Nabrzmiałe od czerwieni usta, zaciskały w przestrachu.
Wieczorami, wysłuchiwałyśmy opowieści piastunki o plejadach ciekawskich oczu z okien. Skrywały udawany wstyd a chichot zostawiały pod pierzyną.
Cicha modlitwa do [...]

Wiem, jak bardzo lubi dla mnie zmieniać się w tęczę. Piękne, wielobarwne show, trwające jednak moment, gdyż znów zasępiło się, z sobie tylko wiadomego powodu. Beczało jak dziecko co nie dostało cukierka, za chwilę istne gradobicie pięściami w ziemię. A może, opowiadało historię jakiegoś złamanego serca, kłótnię dwojga przeplataną chwilową pauzą, niczym zastanowienie, czy aby na pewno warto cisnąć serwisem od teściowej. Jej piskliwe c, jego baryton. A potem cisza, oboje zmęczeni a może (roz)pogodzeni zasypiają wraz z zachodem. Hmmm, w kłótniach najfajniejsze są pojednania...
Ale nie zbaczając z linii horyzontu.
Rano, było w zupełnie innym nastroju. Cały żal spłynął z gradem łez, przeszło, w sumie nie wiem konkretnie co i o co poszło. Podglądało mnie przez maleńkie okienko poddasza. Przyjemna podudka, pieszczota słońcem stóp.

Sylwia Pryga

Powietrze staje się lżejsze. Przedziera się przez nie, pierwszy krzyk rozbudzonej ziemi. Wszystko wokół zmienia stan skupienia, pozwala przenikać do głębszych warstw. Najdelikatniejszych tkanek. Jej puls jak krew w skroni, przeradza się w tętent.

Cieplejszy wiatr oplata korony drzew, jak pajęczyna. My splatamy spojrzenia. Słońce topi na rzęsach ostatnie płatki śniegu. Radosne fotony wibrują na skórze, mieszają się kolorami.

Czekam na pierwsza burzę, na deszcz. Aż woda zmyje zapach i ślady zbutwiałych liści, smutny zimowy obraz. Rzucone z wiatrem ziarno nasiąknie wodą, wyda plon. Znów zagramy w zielone.

Sylwia Pryga

Śni o wiośnie, pragnie. Przegląda się w chmurach i rzece, szukając pięknego odbicia. Są dni, gdy w niej wzbiera, to szemrzy strumieniem.
Wydeptuje szlaki. Jak wiatr zaplątuje się we włosy. Wije gniazdo, zakwita. W dłoniach przynosi dobrą nowinę, ciepłe, wyczekiwane słowa.
Drzemie w niej ogień. Jak piastunka podsyca żar domowej kniei, rozpala zmysły. Przedrzeźnia śmiechem słońce. Niedopieszczona gaśnie jak zdmuchnięta świeca. Znika.
Modli się o deszcz, szuka zapachu jabłek. Jak ptak tuż nad ziemią, rozkłada skrzydła, lekko trącając skórę. Gdy upada, zmienia się w kamień. Nie pozwól, by obrósł mchem. Chuchnij. Schowaj na zawsze, na szczęście.

Sylwia Pryga

Pamietam, jak w dłoniach trzymała moją twarz  całując w czoło. Jej pergaminowa skóra na moich włosach. Gładziła je. Zgarbiona, snująca opowiadania, śpiewająca kołysanki...
Zachłannie wdychałam różne zapachy które mnie wówczas otaczały : świeżego, prosto od krowy mleka, ciepłych drożdżowych bułeczek, chrustu spod pieca. A ten ogień, wesoło trzaskający spod fajerek, po kolejno dołożonej porcji przez nią drzewa. Delektowałam się tym, że jest przy mnie...
Ciężko znaleźć słowa by opisać kim dla mnie [...]

"ty papierowa łódka
a stąd
daleko port jak na złość "
HAPPYSED

Długo milczał telefon, zanim odłożyła słuchawkę. Grochowymi kroplami z oczu toczyły się łzy. Gdyby chociaż spadł deszcz, wyszłaby porządnie się wypłakać. Nikt by nie zauważył. Nic nie zrozumiała z rozmowy, dźwięczało jej tylko 'przykro mi'...
Pamiętała, jak wciąż jej powtarzał, że świat potrzebuje wrażliwości, piękna i skromności. Taka też i była. Nigdy nie wychodziła przed szereg, jak pocałunek, to tylko ukradkiem. Wiedziała, że wkrótce zajmie miejsce w pierwszym rzędzie, problemem był tylko dobór sukienki: skrząca  biel, czy kruczoczarna głębia.
'I że cię nie opuszczę aż do śmierci'. Jeszcze niewypowiedziane, a tak stały się jej bliskie.

Sylwia Pryga