Dotknął jej ciała tak, że zatrzęsła się ziemia.
Choć intuicja podpowiadała jej, by nie iść dalej, ona postanowiła zrobić krok. Była przed nią przepaść z zawieszoną liną, weszła na nią, balansowała. Nie zastanawiała się co jest po drugiej stronie. To właśnie ta przepaść tak ją intrygowała. Otchłań która mogła ją pochłonąć. Czarna dziura bolesnych, ewentualnych wyrzutów sumienia. Cóż mogła zrobić, że jej życie to ciągły wyścig pomiędzy pragnieniami a niepowodzeniami. Wierzyła, że każdy ból kiedyś ustępuje, każda rana się goi. Tak, ale pod warunkiem, że jej się nie rozdrapuje.

Sylwia Pryga

Celebrował wczesny letni poranek, siedząc na balkonie w ulubionym fotelu, z kubkiem świeżo zaparzonej, aromatycznej, gorącej kawy.
Obserwował sąsiadów, jak każdy z nich rozpoczyna nowy dzień. Ubawił go widok psa, który ewidentnie nie słuchał się swojego pana, a z rozkoszą tarzał się w kałużach, z szyderczo wywalonym jęzorem.
Było po nocnej burzy, w powietrzu unosił się zapach skoszonej trawy, deszczu, kurzu, geosminy. Zewsząd dochodził też aromat porannej kawy, papierosowego dymu.
Siedział w zamyśleniu, gdy nagle poczuł dotyk. Zadarł głowę. Zobaczył jej uśmiech. A twarz musnęły mu dwie prawie nagie piersi, bo muśnięte jedynie woalem koszuli. Nachyliła się nad nim, mówiąc: "dzień dobry" i złożyła na ustach powitalny pocałunek.
Uśmiechnął się. Tym bardziej, że z okolicznych balkonów dostrzegał spojrzenia kierowane w ich kierunku.

Sylwia Pryga

Tak mi się wydaje, że to właśnie jesień sprawia, że pragniemy bardziej ciepła drugiego człowieka. Garniemy się do siebie jak małe kociaki. Częściej mówimy o miłości, czułości. A spadające krople deszczu, dudniące o bruk czy dachy zmęczonego miasta to miły dodatek, niczym muzyka na dobry sen. Sen o wiośnie.

Sylwia Pryga

W coraz dłuższych, chłodniejszych wieczorach swój ślad zostawia wilgoć. W powietrzu czuć zapach zbutwiałych liści, opadłych, nadgniłych owoców. Przynosisz mi ścięty, zasuszony kwiat hortensji, jego płatki są cienkie, niemalże przeźroczyste, pokryte drobnymi żyłkami niczym skóra na dłoniach staruszki. Kruszeje w palcach.
Dorzucamy do kominka drew. Siedząc grzejemy dłonie i stopy. Kładziesz głowę na moich kolanach, ja przeczesuję palcami twoje włosy, gładzę czoło. Chropowate od zmartwień, przypomina korę drzewa. Nucę zasłyszaną za dnia melodię.
Przyglądamy się jak trzaska ogień, przeskakuje wesoło po drewnach. Rozbudzone ciepłem wychodzą ze szczelin muchy, biją się w smudze światła lampki. Trzepoczą skrzydełkami jak w amoku.
Po chwili wszystko milknie, lekkim drżeniem dogasa żar. Nadchodzi sen, gęsty jak poranna mgła, pachnący jak jesienny sad.

Sylwia Pryga