Sylwia P.

schowana ocieram się o gęsty mrok
podniecenie to
czy strach

jedna
druga kropla
żłobi własny bieg
w spokojne jeszcze serce lekkim drżeniem
wdziera się tętent koni
coraz szersze źrenice napędzają dech
a skóra niczym mgła paruje zapachem ziemi [...]

bądź jak noc
wgryź się niedopowiedzeniem
napój ciało gorzką kawą
porannego rozkwitu

bądź jak słońce
spłyń dreszczem rozbiegania rąk
zawładnij kształtem spłoszonego spojrzenia
w półśnie zostaw

bądź jak deszcz
spadnij wprost w moje usta
rozchylę je jak kielich kwiatu
na języku słodką przemilcz rozkoszą

Sylwia Pryga

MAMI

Codziennie otwieram się na nowo
odnajdując Ciebie

Tyle mi pozostało
cień drżący
kilka popękanych jak boląca dusza zdjęć
zaręczynowy pierścionek z okiem karminowym

Te przecałowania...
jeszcze wiszą ojcowskie koszule
na jednej ostatni Twój ślad
w jego ulubionym kolorze

Nocą
serce rwie a cisza brzęczy kroplami rosy
wówczas nad snem czuwasz
niczym Matka Boska z obrazka
tęskniąc i ciesząc się oczami

jak niezapominajki

Sylwia Pryga

i znowu przyszedł maj
pachnący bzami i łzami
pamiętasz jak wtedy kochałam
obsypywałeś mnie kwiatami

na szyi wieszałeś korale
z kruchych pocałunków utkane
pękają dziś srebrząc się ciszą
wspomnisz mnie jeszcze kochany...?

Sylwia Pryga

a gdyby tak
zatrzymać czas kukułkę złapać w locie
gdy wieszczy piękną wiosnę

gdyby
niepotrzebny lęk letniej burzy
skryć pod parasolem drugiego serca
by jak skulony jeż zaszumić się pod liśćmi
kasztany wspomnień turlać
zimą ...

a tak
niech chociaż spadnie deszcz
wciąż słucham skarg ziemi
jak smutnej piosenki...

Sylwia Pryga