chodź do mnie
w ciepłe dłonie

usta
tak słodko się o nie
potykasz

złap za

w serce się wsłuchaj
opowiem ci że
d(r)eszcz...

Sylwia Pryga

mów do mnie

twoje słowa
są niczym jesienny wiatr w koronach drzew
szepcze
(szszszsz)

mów jeszcze
  - nim opadnie ostatni liść

Sylwia Pryga

Jej życie było ciągłym placem zabaw albo budowy.
W zależności który "wujek" ją odwiedzał, ciągle miała coś powywracane do góry nogami albo rozgrzebane w pamięci. Mówili, że nie będzie bolało, gdy uczyli się jej ciała. Nieraz płakała. Wpajano jej, że jest warta "mniej niż zero".
W końcu zaczęła odbijać się od dna. Czasem czuła jeszcze cuchnący oddech i zepsuty testosteron.

Ostatnio była bardziej zadowolona z siebie.
Zza brudnej koronki uśmiechała się do niej forsycja. Wpuściła trochę wiosny przez otwarte okno, zdmuchnęła kurz z intymnych zakamarków krzeseł.
Wyniosła śmieci, przemilczane zadry przestawały boleć.
Poczuła cieplejszy wiatr, fajnie zaszumiał we włosach. Była gotowa na nadejście kolorowych motyli.
Nawet sąsiad życzliwiej zaczął na nią spoglądać (czy odwrotnie). Nie zostawiał już "listów" na wycieraczce.

Zza czystej firanki, wyglądała motyli, jeszcze przez kilka poranków. Nie nadleciały.

Krew zmieniła swój bieg.

Sylwia Pryga

przed tobą rozpościeram
swoje blade ciało
jak płótno czekające
na najlepszą sztukę
obwiedź je
zapełnij
niczym pędzlem czule
niewinnie zerkając
dziko pochłoń całą

połysk i mat wymieszaj [...]

ZIMNO

niczym pijana ćma
lgnę do ciebie
pragnąc ciepła

iskrzy

pękasz
.
CIEPLEJ

twoich dłoni
pełno
jak liści
w najmniej uczęszczanych zaułkach

dobrze że już jesień
więcej ciebie
we mnie

Sylwia Pryga

przysiadłszy w kąciku
próbuje odpocząć mała dziewczynka
cicho wciąż puka ktoś
na rzęsie perli się łza

przekarmiona nadzieją
czeka aż spadnie ostatni liść
.
.
.
może zaśnie

już ciii...

Sylwia Pryga

a wiatr
rozpędzić chciał przedjesienne smutki
porwać liście w dziki szał
zamiast - bezwstydnie -
poderwał kwiatki na mojej sukience

chcąc strącić płatki
barwy ciepłych wspomnień
na szyję zarzucił zziębnięte myśli

zajrzał tęsknotą
w kasztany oczu moich

Sylwia Pryga

jesień...
przyjrzyj się
- piękna -
pachnąca pieczonymi jabłkami z cynamonem
lubiąca grzane piwo
wino

czasami płacze
za minionym latem
waląc w cholerne parapety
[...]

lubię gdy pada
znowu jestem dziewczynką z cukru
co wymykając się z domu
gubi kalosze

gdy pada
ona z tą miną i sercem na dłoni
stoi w drzwiach z puchatym ręcznikiem
cierpliwie wygniata deszcz z warkoczy

lubię

niby przypadkiem
wskoczę sobie w kałużę

Sylwia Pryga

słońce jeszcze walczy złotem
z brunatnym odcieniem drzew
zwalnia czas
gubiąc
ciepłe kartki z kalendarza

słoneczniki
już nie wdzięczą się pestkami
u kwiaciarek z wazonów
kłaniają główki zadumane

a ona
deszczem rozmazuje resztki kolorów lata

ze sznurem jarzębinowych korali
w sukience utkanej z babiego lata
z koszykiem rumianych jabłek
idzie wodzić na pokuszenie

z gorących pozostaną nadal jej usta

Sylwia Pryga