zbudziła się ze snu
Makowa panienka
zmokła na deszczu
czerwonka sukienka

Makowy chłopczyk
główkę skłania nisko
makowe usteczka
coraz bliżej

blisko...

Sylwia Pryga

o czwartej nad ranem
w purpurowych chmurach mości się
uśmiech nieba
dyskutują ptaki
ja wczepiona palcami w twój miękki sen
faluję niezrozumiałym szeptem
wpółotwartymi oczami
lśnimy
wypuszczasz we mnie zielony pęd
zakwitam jaśminem

płonę podziwiasz
wschodzące słońce

Sylwia Pryga

chodźmy już spać
ptaki schowały w skrzydłach marzenia
po kieszeniach upycham
zapach kradzionego bzu
tamto spojrzenie
moje roztargnienie

jaka piękna cisza
przysiadała na brzegu dłoni pieszczota
może nam się przyśni
o splot bliżej

Sylwia Pryga

zaszeleścił wieczór
w szuwarnianej ciszy przeciąga się ptak
mówisz
- chodź bliżej
nie gubmy w szale pocałunków -

wśród pomruków
zamkniętych w półśnie kwiatów
wpadasz w moje chłodne dłonie
głaszczę opuszkami palców
utulam
jak pieszczotę słońca

Sylwia Pryga

grzmi
z niepokojem patrzę w niebo

na palcach jednej ręki
liczę do trzech
zaciskam pięści
wypluwam jad
prę

trzask
łamanej gałązki

tak
dzisiaj już wiem
co oznacza przed burzą

ta cisza

Sylwia Pryga

odchodzi zimny maj
pachnący bzami i łzami
pamiętasz jak bardzo kochałam
obsypywałeś mnie kwiatami

na szyi wieszałeś korale
z kruchych pocałunków utkane
pękają dziś srebrząc się ciszą
wspomnij mnie jeszcze kochany...

Sylwia Pryga

wraz z pierwszym moim krzykiem
otworzyłaś niebo
dodałaś skrzydeł uczyłaś jak upadać
siejąc we mnie ziarenko prawdy

teraz w majowych deszczach chowam łzy
piszę o tobie wiersze
chcąc zatrzymać czas -
biedny jak pod murem żebrak
prosi by zawrócić bieg chmur

to już 25 lat
kwitną w ogródku wciąż niezapominajki
gdzie w moją stronę
zostawiłaś ostatnie spojrzenie

z każdym świtem nasłuchuję bardziej
może wróciłaś
znów otworzyłaś mi niebo...

potykam się o niepasujące klucze
i pełne pluszowej tęsknoty półki

Sylwia Pryga

opowiedz mi niebo
wpadnij wprost kroplą błękitu
niech pieszczotą słońca
kiełkuje w nieznane
podsyć radość oczu
dodaj skrzydeł
a jak ptak przylecę
z każdym oddechem świtu

zburz ład w mojej głowie
i pościeli
w samotności się szamoczę
jak we wnykach sarna
podaruj wiatr za nim chcę
wprost do twoich ramion biec

ugłaskaszcz tęsknotę
opowiedz mi siebie...

Sylwia Pryga

przysiadłeś na skraju mojego snu
przygryzając źdźbło trawki
poprawiałeś słomkowy kapelusz
spod którego wydostał się niesforny lok
szelki niebieskich ogrodniczek
opadały na biodra
jakby chciały je przytulić
lewym okiem
próbowałeś złapać słońce
ono jednak uparcie
bawiło się w chowanego na nagim torsie

było gorąco
niecierpliwie buzowała sodowa w butelce
odruchowo oblizywaliśmy usta...

trwało to może jeden przelot trzmiela
czuję
wciąż dogania mnie zapach
świeżo skoszonej trawy

Sylwia Pryga

niesfornych myśli
brzęczenie
co delikatnie łaskocząc podbrzusze
wywracają na drugą stronę
i
cisza
na skraju płatków
gdy drżą
spektakl trwający zaledwie chwilę

wirują w powietrzu zanim dotkną skóry
sypią się ciepłym wierszem
na umęczoną bezsilność

a ja
dostaję u ramion piór
droga staje się lekka

Sylwia Pryga

jeszcze chwila
a rozkloszuję się kwieciem
jak baletnica w tańcu
zawstydzisz mnie purpurą
po czym
zgubimy się gdzieś w miękkości
rabatowych kaskad

przecież to ty tam byłeś
machałeś do mnie skrzydłem...

Sylwia Pryga

chodź do mnie
po cichutku
na paluszkach
by nie spłoszyć tego
co w zalążku

w ciszy rodzą się
najpiękniejsze wersy
o miłości

o nas...

Sylwia Pryga