Dzień cały w sepii. Jakby grubą łapą ktoś nakrył wszystkie dotąd wyraźne miejsca. Jedynie, zdradzał je cień od czasu do czasu przemykających postaci.
Dzwonił deszcz.

Przerywany sen, pytania pozostawione bez odpowiedzi, w li(st)ściach zapisane tęskne wiersze, słowo kocham urwane w pół zdania.

Wyglądam przez okno, przelewa się kawa i melancholia. Obraz jednak nabiera barw,
nadzieją pęcznieje. Jeszcze chwila a na skórze pozostanie delikatny ślad. Pod dach wkradnie się czuły szept, uśnie obok.

Sylwia Pryga

niczym
anielskim piórkiem
kreślę na twych ustach
słodkie dobranoc

opadasz kącikami
to znów się unosisz...

śnisz?

Sylwia Pryga

chyba tylko ty wiedziałeś kiedy odejść
drewno równo poukładane
jak w szafie koszule
posegregowane wszystkie śmieci
jak w szufladach leki
mówiłeś że w życiu trzeba być
eleganckim...

wiesz "tego się nie robi" swojemu psu
będzie czekał i tęsknił
pustymi jak szklanka oczami [...]

ktoś pociągnął wapnem kontury
niewyraźnego dotąd świata
budzę się z kociego snu
ty masz białe wąsy gdy się uśmiechasz

mruczymy
na śnieżnej pierzynie zostawiamy
muśnięcia oddechów
odciski łap

Sylwia Pryga

Przychodzisz do mnie.
Chcesz przemycić zielonookie oziminy, tymczasem przynosisz w garści kilka zziębniętych myśli,
na krysztale oczu
namalowany mrozem niepokój.
Daj zaciśnięte jak orzeszki dłonie,
czułości im trzeba i ciepła.
Zmiękczyć środek by znów stał się smaczny
do zacałowania.
Blady,
jak niemowlak kwilisz a ja tak bardzo
chciałabym krzyczeć
byś za karę zniewolił głodne me usta.

Milczymy.
Tak ciężko bowiem złapać nam oddech.

Sylwia Pryga

płomień świec
zaprosił do tańca
jak lekko śnięte ćmy
nadzy
poruszaliśmy się w teatrze cieni
brakowało tylko widowni

w takt zasłyszanej melodii
grzeszyliśmy

póki świt
nie połamał smyczka

Sylwia Pryga

ulepiłam cię
z brylancikow i kryształków
z ukruszonym skrzydłem przysiadłeś
cicho obok saskiej porcelany
zamartwiam się tylko
ostatnio słońca brakiem
wiem jak bardzo dla mnie
lubisz zmieniać się w tęczę

Sylwia Pryga

głuche przemoczone przystanki
tylko wiatr ulice zamiata
gdzieniegdzie dusza bezpańska
z adresem "w sercu niczyim"

chodź wędrowcze zapraszam
puste miejsce wciąż czeka
siądźmy przy wspólnej kolędzie
wiem żeś przybył z daleka

niebawem narodzi się ten
co dalsza drogę nam wskaże
podzielmy się wspólnie opłatkiem
niech Słowo stanie się Ciałem
.
.
Sylwia Pryga

Moi Mili, zdrowia i spokoju na ten przedświąteczny, świąteczny i poświąteczny czas 🌲🌲🌲

przestrojona świątecznym Last Christmas
jak dziecko upaćkana lukrem i czekoladą
siedzę w kącie
u sąsiada głośno pachnąco jasno
tu dawno przygasło

na stole talerz mniej
karp mamrocze przedśmiertny monolog
ja ściszam kolędę
by nie zbudzić śpiącego w opłatku Jezuska
nie wystraszyć i tak już gubiących pióra Aniołów

wielkimi kocimi oczyma
patrzysz na mnie
śledząc spadające jak płatki śniegu tu i ówdzie piernikowe okruszki
zapewne pacnąłby(ś) łapą albo polizał szorstko
gdybym tylko na chwilę rozchyliła
peniuar

koty bywają łase na pieszczoty
też byłam

Sylwia Pryga