Wiatr przenosi życie, szczyty ośnieżone.
Staję się pomnikiem tego, co stworzone.
Wolność mnie przeszywa, natura mnie zachwyca.
Ziemia moją matką, niebezpieczna jak wilczyca.
Szum trawy, zbłąkana kropla rosy.
Żyjąc na Alasce, splotłem z nią swe losy.
Wyrzekłem się świata, by żyć w samotności.
Stałem się ascetą, wybrykiem doczesności.
Myśl tonie w łzach szczęścia i mego spełnienia.
Konam w magicznym autobusie, czekając wytchnienia.

Pamięci Chrisa McCandless.

Sny, co marzeniem się stają
Myśli, co w głowie trwają
Gest, co rozumu pozbawia
Widok, co do złego namawia
Pieniądze, co światem władają
Pragnienia, co nienawiść nadają
Żądze, co rozpustę sieją
Nałogi, co alkohol rozleją
Egoizm, co szkodzi duszy
Apatia, co serca nie ruszy
Zło, co człowieka pochłania
Praca, co od rodziny odgania
Zabawa, co gorszy człowieka
Śmierć, co za rogiem czeka
Miłość, co od Boga pochodzi
Ona jedna nam nie szkodzi…

Nie doszła myśli moja, serce zatrważa
Oddech już ustał, ciało zamarza
Otwarte ślepia czeka chłodny dotyk
W ustach krew, płynny narkotyk

Leżę w bez ruchu, ciemność nadchodzi
Kostucha kroczy, w krwi mej się brodzi
Czekałem na nią od lat już kilku
Złe duchy wokół ryczą z wysiłku

Ciężar mój, przygniata je do ziemi
Kula grzesznika zbliża się do cieni
Coraz gorącej w puste me ciało
Na jednym wyroku było za mało

Stoję w majestacie Stwórcy, głowę chylę
Nic już nie naprawię, już się nie mylę
Wieczność nadchodzi, sens się wyłania
Wszystko powodem, braku kochania.