Co by to było gdybyśmy "w tym świecie", wszyscy, tworzyli jedną i jednomyślną jaźń, bez względu na to kto i o czym myśli w danym momencie... Nie chcę się nawet domyślać. Ani, mam nadzieję, nigdy nie poznać co niektórych mniej lub bardziej wymyślnych "doświadczeń" czy "pragnień". Choć każdy człowiek składa się tak naprawdę z tych samych "błędów", niezależnie od tego jak do nich doszedł... Jest bowiem pewien rodzaj intymności, której nikt nie powinien przekraczać, za wyjątkiem Boga.
Dlatego dobrze się stało, że ludzie których mniej lub lepiej "poznaliśmy", mogą sobie wędrować w naszej głowie tylko do pewnego stopnia. Można ich kochać bezgranicznie.
Jesteśmy z natury rzeczy (stworzenia), wszyscy jak jeden, samotni(kami)... Marzącymi o niepowtarzalnie głębokim zjednoczeniu z co najmniej jednym człowiekiem 🙂 Indywidualistami, tułającymi się, za bezgranicznym, i na różne sposoby, uwielbieniem.
Fantastyczny "paradoks" napędzający życie.
Pozdrawiam ✋
strawberry89
Autor
Modlitwa do Afrodyty, Kalendy, Veneralia:
Oddaję Ci cześć, Wenero, bogini z piany zrodzona, Najnadobniejsza spośród niewiast boskich, zawsze zdobią Cię szlachetne klejnoty, jedwab skrywa Twe kobiece kształty, Twe włosy wonią słodko, Twe morsko zielone oczy płoną gwiezdnym blaskiem całuje Twe delikatne stopy. Ty, która łaskawie spoglądasz na kochanków, oddaję Ci cześć. Ty, która odpowiadasz na modlitwy utęsknionych, oddaję Ci cześć. Ty, której dary zachwycają wszystkich, starych i młodych, oddaję Ci cześć. Ty, która przynosisz słodką błogość, która wspierasz samotnych, która łączysz dusze, żadne serce nie urąga Twej mocy. Wenus, której piękność rozwidnia mrok nocy, Oddaję Ci cześć i dziękuję za Twe błogosławieństwo."
Okrutnie to smutne...