Jestem ciekawy urody
Czasami może chciałbym znać
Przekornie źródło takiej wody
Które nam mogło sobie dać

Kiedy dla nocy prawie bez tchu
Zamykam oczy i szukam snu
Wiedza i rozeznanie szepcą
Że takiej miłości nie chcą

Szukam pośród wspomnień
Marzeń i nonsensów o mnie
W opisach miejsc i siły dźwięków
W dotyku cienia twoich lęków

Bezkres intelektualnych szeptów
Spojrzeń w przyszłość już odeszłą
Czegoś co się wdarło w duszę
Mógłbym lubieć - kochać muszę

Więc znowu piszę, bo chcę wierzyć
że nigdy tego nie przeczytasz.
A ja sumienie uspokoję
gdy o refleksje mnie zapytasz

Jestem bo w głębi duszy czuję
ciepło i radość pustych miejsc.
Owe wypełnisz gdy zrozumiesz
że razem nie możemy biec.

Plażą łąkami skąpiąc słowa
w wyziewach wiecznych morskich fal.
Nie pozwolimy siebie pokonać
gdy odnajdziemy przyjazny ląd.

Do Ciebie piszę i rozmyślam
nad złożonością naszych wad
Gdy narodziny są miłością
a śmierć koroną owych skarg.

Niewielu widzi moją inność
Więc w mej samotni jestem sam
W wyścigu z sobą z wiatrem obok
Gniewu rozpaczy fale gnam

Wiem czym skończy się ten szkwał
Rozbijam w deszczu łzę za łzą
W milczeniu na milczenia ląd
Tylko ten jeden we mnie świat

Niemoc i zobojętnienie
Nocy szukam w biały dzień
Trudno w marazmie o zrozumienie
Każdego dnia odchodzę stąd

Układ traw chabrów maków
Uniesień kłopotliwe wzory
Tęsknota za śpiewaniem ptaków
I prawdziwość twoich spojrzeń

Niemocą zabłakanych słów
Wracam by dostrzec własny błąd
Spojrzeń i zaciśniętych ust
Szukam w lustrach cudzych snów

świado­mie kar­miłem się pozorami
ar­chi­pela­giem próżnych obiet­nic
sprag­niony wy­ciszo­nej przestrzeni
usy­piałem gdy łódź dryfowała

słon­ce usychało nad Gwadalkiwirem
gdy py­taniem zbudziłem gi­tary
na brze­gu zos­tały oczekiwania
dusza i an­da­luzyj­scy cyganie

w szkwa­le wyz­nań legły mury
ta­jem­nic nas­trój ucichł
ze­gar stąpał filozoficznie
zmieniając godzi­ny w sekundy

ar­ma­dy ołowianych chmur
os­nuły niebo pożegnaniem
w bu­tel­kach pogłosy brzmień
i krop­le krop­le krop­le spod powiek

cisza rozgrzewa nam usta
czas zastyga w bezruchu
i zdaje się rodzić pustka
którą szkicujesz dłońmi

zgasła ostatnia żarówka
noc opadła w twoje oczy
doszukuje się wątpliwości
ale nie chcę nic zmieniać

lecz wciąż tutaj jestem
z Twoją dłonią w mej dłoni
serce zamykam gestem
choć pragnę by czas nas dogonił

Kolejna miłość przeszła obok ciebie
Zapachem zwabiła spojrzenie, żeby zbiec
Utrwal piękno rodzącego się uczucia
Bólu i niedowierzania , zapisz szeptem w sercu

Szkicuj pocałunki i wyśpiewaj smutek
Zadawaj pytania i nie próbuj zrozumieć
Wołaj i nasłuchuj innych próśb o miłość
Noce staną się wypływającymi okrętami z portu

Życie nie będzie dla was łaskawe
Osłabnie wzrok i zrozumiesz czas
Wrócisz do domu by przejrzeć się
W rzece wspomnień, zasnąć i zapomnieć

Zwariowana noc
Zmęczona słowami
Przeplataniem włosów
Odchodzi za horyzont

Kupidyn jest ciekawy wniosków
Układa się wśród suchych traw
Wdmuchuje zapach letnich ziół
W nasze nozdrza i drwi

Świt nie pozwala tu zostać
Niebawem zbudzi się świat
Słońce zawstydzi nas oczekiwaniem
Może to lęk przed dojrzałością

Uczucie że mnie kochasz
Chcesz ze mną zostać
Pozwala mi odejść
Nie rozumiem, dlaczego..

To takie słodkie sny
Kiedy przez łzy
Uśmiechasz się do mnie
Właśnie ty

Nie wolno mi prosić
O dobę szczerości
Usypiam więc i jesteś
Więc pragnę śnić

A to przecież pragnienie
Tworzy miraże i tło
Do tych obrazów
Odnajduje w twojej twarzy

Dobrze że jesteś blisko
Dostrzegam strach
A domowe ognisko
To mój cały świat

Tęsknię chociaż nie powinienem
Do nocnych szeptów i obietnic
I chociaż szkwał miotał sumieniem
Brnąłem w gwiazdozbiór słów i tajemnic

Tęsknię chociaż nie powinienem...

Za oknem chłód stroszy ptasie pióra
Noc rozrzuca partytury gwiazd
Ledwie słyszalną muzykę w chmurach
Rozdmuchuje znudzony wiatr

Zatrzymałem czas w towarzystwie Oriona
Niezaprzeczalnie odszedłem lecz byłem
Może próbowałbym jeszcze przekonać
A może mądrzej wierzyć że śniłem.

W tym niby śnie jak w nirwanie
Tańczymy lekko zmieszani na niby
I nie ma odpowiedzi na pytanie
A co było by , gdyby…

Więc pójdę pierwszy
Przez zbóż łany
Dłońmi licząc urodzaje

Nozdrza ukoję
Wonią trawy
Usiądę cicho
Na przystani

Gdy noc uwikła
Mnie intrygą
Ciszą i szarościami

Otworzę oczy
Na świat nowy
Będzie tuż, tuż
Za tymi drzwiami

czas mnie przenika
do szpiku kości

i nie chce się zatrzymać
a sen zagubił się w ciemności.

próbuje nie wspominać
szukam kompana w samotności

może introwertyka

gdy tłum w koło
i mnóstwo słów

mijam lecz nie spotykam
odchodzę stąd i wracam znów

do introwertyka

Gdybyś mogła mi to ofiarować
Na przekór logice, świadomie
Zatapiając się w spojrzeniu
Gdybyś mogła - powiedz
Miłość czy pożądanie nas zmienia
W unicestwiające się stworzenia