szu­kałem siebie w chaosie miast
w fa­lach na brze­gu cel­tyckich wzgórz
ig­no­rowałem roz­miar walk
które toczyłem ze sobą już

wspi­nałem się na szczy­ty ro­jeń
nie mogąc op­rzeć się wrażeniu
że wy­pełnia się czas po­koleń
każde­go dnia w upo­korze­niu

gdy odsłaniałem nocą twarz
czas mar­ny le­karz przyg­ryzł war­gi
ok­ruchy życia których wciąż brak
ułożył w bez­nadziej­ne skar­gi

ta­ki we­redyk z ciebie pa­nie
zielo­na pa­ra oczu w chmurze
budzi we mnie roz­cza­rowa­nie
płonący słowem krzak na górze

ja ciągle nie wiem dokąd zmie­rzam
od życia trochę ab­stra­huję
boję się two­jego przy­mie­rza
bo nie do końca wiem co czuję

znam ulicę gdzie się czas zatrzymał
natchnął ciecia gdy oczy przymrużał
w dłonie cisnął oręże brzozowe
by co chwilę wspomnienia odkurzał

znam te domy gdzie się rodzą myśli
w drobnych dłoniach przy kościelnej bramie
tam nasz brat choć tak oczywisty
płatkiem śniegu z gościem się nie łamie

nikt tam tęczy nie wygląda nowej
gdy nadzieja spogląda wciąż w okno
oczy zdobią sople brylantowe
włosy marzeń stroją igły słodko

w drzwiach nie stanie anioł uśmiechnięty
nikt dotykiem miłości nie wskrzesi
nie zagląda tutaj żaden święty
tracą wiarę mentorzy współcześni

w naszym mieście deszcz wy­lewa łzy
lśnią wówczas smut­ne w par­ku ław­ki
nad dacha­mi unoszą się mgły
zat­rzy­mują się w nas ze­gar­ki

wpi­suję cię w słowa piosen­ki
której nie usłyszy nig­dy świat
otu­lam ser­cem two­je lęki
i jest mi ciebie już dzi­siaj brak

za­nim zro­zumiesz że to nie błąd
przes­ta­niesz się mnie w końcu bać
od­kry­jesz dla nas in­ny ląd
i będziesz chciała mi siebie dać

nasze anioły uro­nią łzy
we­ryfi­kując w księdze da­ty
nie ro­zumiejąc dlacze­go my
wspólnie tworzy­my in­ne światy

mnie już nie będzie
więc kto po­pełnił błąd ?

To takie słodkie sny
Kiedy przez łzy
Uśmiechasz się do mnie
Właśnie ty

Nie wolno mi prosić
O dobę szczerości
Usypiam więc i jesteś
Więc pragnę śnić

A to przecież pragnienie
Tworzy miraże i tlo
Do tych obrazów
Odnajduje w twojej twrzy

Dobrze że jesteś blisko
Dostrzegam strach
A domowe ognisko
To mój cały świat

Gorąca her­ba­ta w dłoniach,
otu­lo­na wełnianym płaszczem.
Sza­rość w myślach - pokojach,
za ok­nem mróz - gwiaz­dy nad mias­tem.

Sa­mot­ność ta sa­ma co wczo­raj
Z roz­piętym żag­lem bezsennosci
Dry­fuje w morzu łez i sko­na
Oma­miona mgłą bezsilności

Zat­rzy­małem się tu - zmieniony
I umrę jak on i ty i oni
Drze­wo wy­puści pąk zielony
A kwiat zak­witnie w two­jej dłoni

(a może brak emocjonalnej dojrzałości)

Spoglądasz trochę przez łzy
Wspomnienia wracają jak ptaki
Z najodleglejszych stron, do chwil
Gdzie w kącikach drżących ust
Tli się niepokój

I nie ma żadnej poezji
W gasnącym ogniu w snach
W symbolach które budzą strach
W miłości która nie istnieje
Interpretuje nas czas

Jestem tu i kocham nas
I buduje spokój jak mur obronny
Pokorą kreuje sumienie
Byłaś moim zauroczeniem
Naiwność jest w nas

wędrując szu­kam śla­du
w zniszczo­nych ka­len­darzach
na pod­daszu włas­nych wyob­rażeń
odkurzo­nego czasu

w ka­talo­gach marzeń
nie do od­czy­tania
us­neła ćma
tru­pia główka

Strach przed utratą gdy się jeszcze nie ma
Lek przed posiadaniem, bo nie wolno mieć
Tyle paradoksów zaczęłaś wymieniać
Na podróż w nieznane do niepewnych miejsc

Czułem dzisiaj włosy tuż przy mojej twarzy
Źrenice przez które myśli chciały wyjść
Bałem się nie patrzeć i zbudzić i marzyć
Ale nie potrafię przestać o niej śnić

Nawet bawiąc dzisiaj tylko w moim śnie
Nie mam wątpliwości jakie masz intencje
Ja jestem prawdziwy i Ty o tym wiesz
Możesz stracić wszystko gdy otworze serce

w zwyczaj­nym mieście
zwyczaj­ne łzy
roz­rzu­casz w krop­le deszczu

jak kryształ czys­te
nasze sny
unoszą się w po­wiet­rzu

gdy jes­teś tu
wiatr szep­cze w nas
i widzę błękit w lus­trze

po­tykam się
o włas­ny ślad
byłem już w twoim jutrze

Kiedy ostatnie zamkną drzwi
Ostatnia z kart przewróci się
Ucichnie wiatr i wyschną łzy
Zrozumiesz że kochałaś mnie

Nie pierwszy raz odchodzę tak
Jakbym bez serca narodził się
Nie pierwszy raz traktuję Świat
Udając że z wszystkiego drwię

Nie szukaj mnie w gestwinie słów
Otacza mnie kolorów czar
Oddechem i dotykiem ust
Rozniecam żar - taki dar

I wszystko złotem dzisiaj lśni
Lub jeśli dotknę staje się
Nie ma we mnie spokojnych dni
Gdyż tak naprawdę nie ma mnie

Chcę być szczęśliwy już dzisiaj
Nie kiedyś na złotej plaży
Mnie również czas nie oszczędził
Kto mnie ów czasem obdarzył

Strach przed utratą życia
Obraca monetę w palcach
Ale kto strachem wzgardzi
Nie przetrwa tej prowokacji

Chcę marzyć zgodnie z prawdą
Nie z nurtem tego świata
Przyszłość swą znać i ją karmić
Nie zgarniać, resztek nie zmiatać

Zacisze - amatorski portal poetycki.

Tak, pisanie wierszy nie łatwa to sprawa. O marzeniach kobiet, czytam tu od rana. O miłościach które spełnić by się mogły.
Gdyby Ken przez chwilę był bardziej rozsądny.

“Nadzieja” Szymona utkwiła gdzieś w próżni.
Lecz Szymon od Kena znacząco się różni
“Słowa” Konstantego zawarte w obrazie. Głębiny milczenia, niedomówień, marzeń.

I tak czytam od świtu wyszeptane myśli.
O rozterkach, pragnieniach lub o nienawiści.
Skrzętnie ukrywane pod woalem wzruszeń.
Więc tak nastrojony do pisania ruszam ;)

pod obłokiem gwiazd
dla których nic nie znaczy­my
przez pryz­mat nieuf­ności i lęku
patrzymy na siebie

a prze­cież zos­ta­nie ślad
na twoim po­liczku
i mo­je odar­te su­mienie
i nikt nam nie wybaczy

nie złamiesz mi ser­ca
bo trzy­masz je w dłoni
dałem ci je tak
na przecho­wanie

by żad­na ko­bieta
więcej nie cier­piała
bo kto po­kocha
zim­ny jak lód ka­mień

czy spa­limy w ko­min­ku
to, o czym nikt nie wie
czy zdołamy kiedyś
za­pom­nieć siebie?

Maj jest w is­to­cie uroczy
Bo choć ko­lej­ny jest no­wy
Kiedyś nas chyba zas­koczył
I nikt z nas nie był go­towy

Te­raz uśmie­cham się szczerze
Cho­ciaż zat­rzy­mać nie zdołam
Ruszo­nych raz w dob­rej wie­rze
Naszych życiowych prze­konań

Cho­ciaż roz­brzmiewa mu­zyka
Wciąż miej­sce jest dla nas dwoj­ga
Mi­jamy się na chod­ni­kach
Sie­dzi­my obok w po­ciągach

I tak wra­cając do siebie
Przed lus­trem jak przed ołtarzem
Szki­cuje jut­rzej­sze knieje
Przez które życie iść każe

Nie py­taj dzi­siaj w co wierzę
I co ci mogę da­rować
Nie złamię się pod pręgie­rzem
Nie boję się też - żałować