Strach przed utratą gdy się jeszcze nie ma
Lek przed posiadaniem, bo nie wolno mieć
Tyle paradoksów zaczęłaś wymieniać
Na podróż w nieznane do niepewnych miejsc

Czułem dzisiaj włosy tuż przy mojej twarzy
Źrenice przez które myśli chciały wyjść
Bałem się nie patrzeć i zbudzić i marzyć
Nie potrafię przestać i chcę tutaj być

Nawet bawiąc dzisiaj tylko w moim śnie
Nie mam wątpliwości jakie masz intencje
Ja jestem prawdziwy i Ty o tym wiesz
Możesz stracić wszystko gdy otworze serce

kocham się w ser­cu zaw­stydzo­nym
uśmie­chem się tu każdej no­cy
gdy rzęsą za­lot­nie spłoszoną
ty wczy­tujesz się w mo­je oczy

roz­kwi­tasz więc roz­ko­jarzasz dzień
prze­rywasz snu jed­wabne ni­ci
gdy dla za­sady od­chodzę w cień
ty możesz znów pochleb­stwa liczyć

te­lefon szczerzy złowie­szczo kły
przychodzisz do mnie jak gdy­by nic
uliczna lam­pa oświet­la łzy
bo nie możemy już z sobą być

przez miesiąc a może ty­siąc lat
będę pat­rzył na nasze wrzo­sy
wsłuchi­wał się w szem­rzący wiatr
szu­kał za­pachu twoich włosów

Spojrzałem i myśli uleciały w przyszłość
Spuściłem wzrok ale stałaś obok
Przyszedł mi do głowy żart, taki joke
Chciałem zobaczyć twój uśmiech

Pokochaj mnie tak na zawsze
Uśmiechaj się i płacz do mnie
Rozniećmy ogień i bądźmy tuż
Galaktyki naszych spojrzeń

Powiedziałaś, dobrze spróbujmy
Straciłem ochotę do żartów
W zadumie spuściłem wzrok
Gdy wznoszę oczy ty jesteś obok

Uśmiechasz się.

w znudzo­nym słońcu
pur­pu­rowieją nam twarze
mi­nuty - klej­no­ty rozkojarzeń
liczysz jak ziaren­ka piasku

a miłość jest
jeszcze tu jest
trochę zaniedbana
zmęczo­na cze­kaniem

nie mu­sisz wie­rzyć
wys­tar­czy że po­dasz mi dłoń
będę twoim dro­gow­ska­zem
je­den dzień
a z nami miłość jak sen
miłość marzeń

mu­zyka - zat­rzy­mana w wyob­raźni
w słowach ciągle niedo­powie­dzianych
stróż zaw­stydzo­nych te­lefonów
roz­siewa spoj­rze­nia przed siebie

co­raz częściej zmieniam się w mil­cze­nie
na skra­ju miej­skich świateł,
przeglądam to co jeszcze żyje we mnie
wewnątrz - i nie roz­pycha kie­sze­ni

czas zak­reślił krąg ko­lej­ny raz
nie dzi­wi mnie świat, pat­rzę mu w oczy
wieczór zasłania zmrożoną twarz
spoglądam w świet­li­ki no­cy

zbliżasz się w zwiew­nej suk­ni
w wie­czo­ru kra­job­ra­zie
ut­ka­nej z wątpli­wości
za­gu­biona w prze­kazie

Szedł mężczyzna nadmorską aleją,
spoglądając na biodra przecudne.
Trochę Rita a trochę jak Monroe.
Za te oddałby życie swe nudne.

I to cudo spojrzeniem wprost z nieba,
obdarzyło nieszczęsne stworzenie.
Taka była jej dzisiaj potrzeba,
spełnić swe finansowe marzenie.

Były bale więc i fajerwerki.
Dluga podróż wśród języków trudnych.
I się nagle skończyły cukierki,
bo ten Anioł był niezbyt rozumny.

Lecz nie przejął się tym, nasz bohater.
Monogamia nie jego jest cnotą.
W kąt odłożył znudzoną zabawkę.
Żony szuka z tym większą ochotą.

Morał z bajki napiszę tym czasem,
bo dwojako rozumieć to można.
Szukając szczęścia nie myśl waść k...
A Ty szczęśliwsza będziesz, mniej zamożna.

mam og­rom­ny mętlik w głowie
jak­bym spóźnił się na po­ciąg
a za chwilę na ko­lej­ny i zno­wu
i w tym chaosie po­go­ni za niczym
nie pot­ra­fię zwol­nić mi­mo końca dnia

mi­mo zmęczo­nych oczu
zdołałem usiąść ser­ce mil­knie
od­dech sta­je się spo­koj­ny
myśli na pe­ro­nie wi­rują chaotycznie
po­rusza­ne przez pędzące po­ciągi

pędzące donikąd maszyny wid­mo
a za ok­nem noc i mi­liony gwiazd
tak rzad­ko spoglądam w górę
świat cichnie w ciem­nościach

strach i spokój leżą koło [...]

Odwiedzałeś mnie we śnie,
przez dwadzieścia pięć lat.
Milknę gdy o Tobie myślę,
no i właśnie… jest łza.

Zostawiłeś małego chłopca,
na brzegu usypiającego jeziora.
Patrzył a powinien był śnić.
Gdzie teraz jesteś? Dzisiaj wiem.

Ciebie poprostu już nie ma.
A On wciąż tam stoi i woła.
Tato, proszę nie odchodź.
Co wieczór prosi. Nie umieraj.

Witam każdy nowy dzień
Uśmiechem przez łzy
Bo ciągle tu jestem
I chcesz żebym był

Kiedy usłyszałem - koniec
Poczułem ból i żal
I mimo iż to w mojej głowie
Głos spadał a echo tworzyło czas

Bałem się zamkniętych bram
I czytania listów
I czekanie wśród skał
Na urwisku

I wszystkich moich zmysłów [...]

w zwyczajnym mieście
zwyczajne łzy
rozrzucasz w krople deszczu

jak kryształ czyste
nasze sny
unoszą się w powietrzu

gdy jesteś tu
wiatr szepcze znów
i widzę błękit w lustrze

potykam się
o własny ślad
bo byłem już w tym jutrze

zanurzam świeżo naciete pióro
w oceanie tęsknoty
wyciszam ból bez Ciebie
zachodami słońca
w odcieniach szarości

wy­bacz mi proszę, upo­korze­nie
slaj­dy które zos­tały w twej głowie
wy­bacz proszę, bo już nic nie zmienię
i jak być mogło, też się nie do­wiem

to za­baw­ne ty­le światów za na­mi
dry­fując, gaśnie, nic nie zos­ta­je
zbyt tra­giczne sta­je się cza­sami
mil­cze­nie zwa­ne tu przekonaniem

mówiłaś o przyjaźni
a ja zwątpiłem w dom
spojrzałem na przebytą drogę

każdy świt budził lęki
strasząc rozstaniami
brakiem snu

pocałunek był ostatnim
i każdy następny
pożegnalnym

anioły fruwały dookoła
odnajdywały się łzy
znikały kalendarze

ból staje się pięknem
endorfiny mnie wypalają
nie chcę zapomnieć

nigdy nie będziemy razem
czas nas pościna

Gdy ok­na prze­cierają sen­ne oczy
Roz­kwi­tasz krop­la­mi deszczu
Nie wiem jeszcze, czy przy mnie stoisz
Cho­ciaż noc jest z na­mi i w nas gości

Lu­bię gu­bić się w twoim uśmiechu
Gdy sa­mot­ność leczy lęki
Siada­my na pe­ronie wszechświata
Ob­serwując zbliżające się prag­nienia

A marze­nia jak słowa piosenki
Za­pisują się w naszych spoj­rze­niach
Tych nie ujaw­nionych jeszcze
Niepew­nych wspólne­go istniena