Ktoś kto zaczyna życie poznawać
Myśli. Sprawdzę co wart jest świat Nie przypuszcza, że życia dramat
Jest konsekwencją ludzkich wad

A ty mnie pytasz, o czym marzę.
Jak świat opisać w prostych słowach
Jakie wartości, cele ważę
Co robię, żebym nie żałował

Więc siostro młoda, bracie drogi
Nie ufaj sercu w ważnych sprawach
Spoglądaj częściej pod własne nogi
Bo to nie góra nas powala

Zaufaj temu co nas stworzył
On zna najmniejszy wszystkich szczegół
Pragnie byś był, chce żebyś ożył
Początkiem był i jest omegą.

Podziel się ze mną uśmiechem
Zanim księżyc obudzi zimę
Zanim tęsknota skuli się w kocu
Wyprzedźmy malowane sny

Uchyl okno usłysz mnie w ciszy
Zostaniemy sami jeden dzień
Stopnieją śniegi i zniknie biel
Zostawisz lęk w kalendarzu

Splot głodnych dłoni
Kurtyna w górę ścieli cienie
Pierwszy świt i sny na sprzedaż
Aria nocnego nieba wbrzmiewa

I tylko Ciebie tu nie ma

Poznaję Cię
Nie jako stoję obok
Wpatrzony w nas
I to co się stało

Dzisiaj lepiej rozumiem prawo
Dostrzegam szczepu gałąź
Wiem że coś strawił ogień
Nasz płomień. Chyba..

Wciąż czuję twój oddech
Słyszę szelest ust
Ciepło wypowiadanych słów
No, cóż to już się stało

Dzisiaj pada deszcz i jest mi smutno
Nie umiem już pięknie łączyć słów
Jutro kolejny świt i zajęć mnóstwo
Nie wiem jak ułożyć poduszkę do snu

Przenoszę się więc na kilka chwil
Do miejsc spisanych tatuażem
Gdzie opada dym a pod dachami spokój tkwi
Spokój we mnie utkanym z marzeń

Pukam cichutko do twoich drzwi
Nawet nie wiem czy jesteś
Pragnę po prostu pobyć z kimś
Tu a jednak w innym mieście

Granice mojego własnego pola bitwy
Ujrzałem, przechadzając się
wzdłuż rzeki pod prąd
Po zgliszczach mojego życia
Gdy wokół nikt nie wierzył dobrym wieścią

Istnieje świat o którym wiem
Gdzie pragnę tworzyć, kochać żyć
Poczuć ponownie powiew mądrości
I w końcu wiecznie młodym być

Czasami chcę, czasami nie
I budzę się, choć ciągle śnię
Pochłania mnie, nostalgii stan
Ty jesteś tu, nie jestem sam

Przyjaźni koc, gdy smutno tu
Gdy noc rozciąga, czarny sznur
Czy zmieni nas, przebudzi dziś
Czy każe inną, drogą iść

Nie pytaj mnie, co zrobię gdy
Zapragniesz tylko ze mną być
Ty przecież moje, myśli znasz
Odpowiedź sama, sobie dasz

Przyjaźni pora, ciągle w nas
Odrzucam klucz nakręcam czas
I nawet gdy, pokocham cię
Odejdę w cień, nie zdradzę się

Za chwilę zamknę drzwi
Tym razem ostatni raz
Niech na dnie rzeki tkwi
Klucz do mojej duszy bram

Pożegnam wszystkich ciszą
Myśli rozwiną skrzydła
Wyślę pod adresy stare
Nieprzemyślane wierszydła

Od dawna nie jestem żołnierzem
Szczerze nienawidzę przemocy
Kocham świat, dzień i noc, i noc
Muzyka tuli mnie do snu

Usypiam by usiąść tu przy tobie
Pozostać i nie patrzeć w przyszłość
To nieracjonalne, nikogo tu niema
Tylko ja i Ty, - potrafię Ciebie śnić

Dzisiaj nie chcę zapomnieć
Nie dzisiaj, czasami tak, ale nie dzisiaj
Nie szukam miłości znam jej smak
Podejdź do mnie, tańczmy

Każdy dzień, jest przesiąknięty
Zapachem twoich włosów
Każda noc wybrzmiewa
twoim imieniem
A ja chcę znaleźć sposób
By się cieszyć przebudzeniem

Znajdź mnie, proszę
I przytul, nie mącąc ciszy
Spójrz i zostań przez chwilę

Znam zakamarki tej duszy
I słowa niewypowiedziane
Słyszę, mów a ja zapiszę

Znajdź mnie proszę
Bo jestem jak kamień
Pod falami wspomnień

Szumem twoich myśli
Odwiedzany, lecz niespokojny
I przepraszam, za nic

spod powiek krople cichej mgły
zmywają maski z twarzy
zwilżają ziemię w której sny
zasiały ziarna marzeń

w zaułku świadomości tkwi
tęsknotą zapisany
tylko kiść purpurowej krwi
zostawił pokonany

tysiące powstrzymanych zdań
położę między kwiaty
utkwiły zaciskając krtań
w marmurze wiecznej daty

Niebo wez­bra­lo wzburzo­nym morzem
Słońce przy­gasło w gro­bowcach chmu­r
Wyjąca ciem­ność za­lewa ziemię
Błys­kiem w źre­nicach żegluje śmierć

wychodzę w noc cicho jak szop
sowy drażniąc swym cieniem
nie budząc swych aniołów cnych
które drzemią w mym drzewie

unoszę wzrok pod niebem mrok
prawo jest przeznaczeniem
samochód łka za szybą mgła
ciemność mym uniesieniem

przez chwile dwie tam nie ma mnie
oddaję się wspomnieniom
gdzieś w oknie twarz zastygłych dat
szuka w moim spojrzeniu

i mimo że wciąż karmisz mnie
cudem zwanym miłością
wciąż czuję smak nie twoich warg
parząc kawę z godnością

Wierzby te pospolite
Nikt ich nie zauważał
Wtulonych w pejzaż
Stogów i kosiarzy

Szelestem liści budowały
Wspomnienia nastolatka
Żeby po latach ożywić
Postacie tego właśnie obrazu

Spłoszyłem sny [...]

nie ma przyjaźni która zniewala
nie ma ulgowych karnetów dla niej
drogi przetartej która pozwala
być przyjacielem z przyjaźni samej

próby podjęte w uczciwej wierze
gdy samotności stałeś się drwiną
to nie jest przyjaźń to jest przymierze
nadziei z wiarą skutku z przyczyną