świado­mie kar­miłem się pozorami
ar­chi­pela­giem próżnych obiet­nic
sprag­niony wy­ciszo­nej przestrzeni
usy­piałem gdy łódź dryfowała

słon­ce usychało nad Gwadalkiwirem
gdy py­taniem zbudziłem gi­tary
na brze­gu zos­tały oczekiwania
dusza i an­da­luzyj­scy cyganie

w szkwa­le wyz­nań legły mury
ta­jem­nic nas­trój ucichł
ze­gar stąpał filozoficznie
zmieniając godzi­ny w sekundy

ar­ma­dy ołowianych chmur
os­nuły niebo pożegnaniem
w bu­tel­kach pogłosy brzmień
i krop­le krop­le krop­le spod powiek

cisza rozgrzewa nam usta
czas zastyga w bezruchu
i zdaje się rodzić pustka
którą szkicujesz dłońmi

zgasła ostatnia żarówka
noc opadła w twoje oczy
doszukuje się wątpliwości
ale nie chcę nic zmieniać

lecz wciąż tutaj jestem
z Twoją dłonią w mej dłoni
serce zamykam gestem
choć pragnę by czas nas dogonił

Kolejna miłość przeszła obok ciebie
Zapachem zwabiła spojrzenie, żeby zbiec
Utrwal piękno rodzącego się uczucia
Bólu i niedowierzania , zapisz szeptem w sercu

Szkicuj pocałunki i wyśpiewaj smutek
Zadawaj pytania i nie próbuj zrozumieć
Wołaj i nasłuchuj innych próśb o miłość
Noce staną się wypływającymi okrętami z portu

Życie nie będzie dla was łaskawe
Osłabnie wzrok i zrozumiesz czas
Wrócisz do domu by przejrzeć się
W rzece wspomnień, zasnąć i zapomnieć

Zwariowana noc
Zmęczona słowami
Przeplataniem włosów
Odchodzi za horyzont

Kupidyn jest ciekawy wniosków
Układa się wśród suchych traw
Wdmuchuje zapach letnich ziół
W nasze nozdrza i drwi

Świt nie pozwala tu zostać
Niebawem zbudzi się świat
Słońce zawstydzi nas oczekiwaniem
Może to lęk przed dojrzałością

Uczucie że mnie kochasz
Chcesz ze mną zostać
Pozwala mi odejść
Nie rozumiem, dlaczego..

To takie słodkie sny
Kiedy przez łzy
Uśmiechasz się do mnie
Właśnie ty

Nie wolno mi prosić
O dobę szczerości
Usypiam więc i jesteś
Więc pragnę śnić

A to przecież pragnienie
Tworzy miraże i tło
Do tych obrazów
Odnajduje w twojej twarzy

Dobrze że jesteś blisko
Dostrzegam strach
A domowe ognisko
To mój cały świat

Tęsknię chociaż nie powinienem
Do nocnych szeptów i obietnic
I chociaż szkwał miotał sumieniem
Brnąłem w gwiazdozbiór słów i tajemnic

Tęsknię chociaż nie powinienem...

Za oknem chłód stroszy ptasie pióra
Noc rozrzuca partytury gwiazd
Ledwie słyszalną muzykę w chmurach
Rozdmuchuje znudzony wiatr

Zatrzymałem czas w towarzystwie Oriona
Niezaprzeczalnie odszedłem lecz byłem
Może próbowałbym jeszcze przekonać
A może mądrzej wierzyć że śniłem.

W tym niby śnie jak w nirwanie
Tańczymy lekko zmieszani na niby
I nie ma odpowiedzi na pytanie
A co było by , gdyby…

Więc pójdę pierwszy
Przez zbóż łany
Dłońmi licząc urodzaje

Nozdrza ukoję
Wonią trawy
Usiądę cicho
Na przystani

Gdy noc uwikła
Mnie intrygą
Ciszą i szarościami

Otworzę oczy
Na świat nowy
Będzie tuż, tuż
Za tymi drzwiami

czas mnie przenika
do szpiku kości

i nie chce się zatrzymać
a sen zagubił się w ciemności.

próbuje nie wspominać
szukam kompana w samotności

może introwertyka

gdy tłum w koło
i mnóstwo słów

mijam lecz nie spotykam
odchodzę stąd i wracam znów

do introwertyka

Gdybyś mogła mi to ofiarować
Na przekór logice, świadomie
Zatapiając się w spojrzeniu
Gdybyś mogła - powiedz
Miłość czy pożądanie nas zmienia
W unicestwiające się stworzenia

przez okno świata spoglądam
gdy dym brudnych miast
opada dzieciom na włosy

próżno próbuję dostrzec szczerość
w oczach prominentów
epoka którą czas nam tu sprawił

napawa mnie lękiem,
śmiechem i udręką

Więc znowu tu jesteś
Rozkołysana na huśtawce nastrojów
Rozsiewasz zapach włosów
Unoszonych dłońmi wiatrów

Kocham ten bezmiar wolności
Niebezpieczny żar w oczach
Niepokój i drżenie dłoni
I szept - Kochaj , powoli

Ukrywasz mnie w myślach
Pod powiekami nocnych jaźni
Jestem o włos od dramatu
Na wyciągnięcie dłoni od serca

Więc znowu tu byłaś, tuż obok
O krok od przepaści