Wziąłem pod język kropelkę depresji
Bo chyba chciałem zmierzyć
Ile się w ludzkim sercu zmieści
Leków mieszanych ze snami

Ruszyłem z przyjaciółką pod rękę
Samotnością wpatrzoną w ściany
Wiatr budził liście do tańca - piosenką
Barwne , bezwładnie opadłe plany

Gdy słów twych nie potrafię rozczesać
A ty zapraszasz mnie do wnętrza
Daleko, tam gdzie kruszy się serca
Patrzysz i mówisz nie poruszając ustami

Gdy każde nasze how are you
To szkwał i okręt płynący na skały
Niemoc i strach i drżenie pod stopami
Ja chyba nie czekam , rozbitkiem się staję

I nie rozumiem nastrojów we mnie
Gdy wszystko podporządkowane fizyce
I dekalog analizuje co rano, ty wciąż jesteś
A być Cię nie powinno, melodio zakazana

Tu jest mój niedoskonały świat
Między magnolią hortensją i gruszą
A pod stopami dywan z traw
I krzew motyli serce wzrusza

Tu ziarenko zmienia się w listownie
Kwiatów bukiety uproszczone
W fotelach ogrodowych nocą
Pytania w gwiazdy unoszone

Tu na tym skrawku, ziarnku, chwili
Buduję prawdy bastion mały
Który gdy wracam cicho kwili
A wokół wyrastają skały

Leniwej nocy wiedzą zwiedziony
A uniesiony z dna klepsydry
Nie poruszony czasu wynikiem
Który przystraja wyznań trzepioty

Wszystko w dwóch punktach
Pod rzęs opieką
Ciekawych wierszy opowieści
Piękną była, powiedz - kobietą

Gdy na uliczce za horyzontem
Pozostał zapach włosów i ramion
Szukasz wciąż tego co nazwać trudno
I naszkicować i ubrać w barwy

Nie wyobraźni wytwór ponętny
Nie pragnień obraz we mgle skrywany
Byt , ciało , ciepło - pożar wszelki
Gdy czasu , wiary, było za mało

Wybiegam w gwiazdy
Z piórem przy ustach
W poezje dźwięczną i rezolutną
Sztuką samotną i duszą pustą

Jestem ciekawy urody
Czasami może chciałbym znać
Przekornie źródło takiej wody
Które nam mogło sobie dać

Kiedy dla nocy prawie bez tchu
Zamykam oczy i szukam snu
Wiedza i rozeznanie szepcą
Że takiej miłości nie chcą

Szukam pośród wspomnień
Marzeń i nonsensów o mnie
W opisach miejsc i siły dźwięków
W dotyku cienia twoich lęków

Bezkres intelektualnych szeptów
Spojrzeń w przyszłość już odeszłą
Czegoś co się wdarło w duszę
Mógłbym lubieć - kochać muszę

Więc znowu piszę, bo chcę wierzyć
że nigdy tego nie przeczytasz.
A ja sumienie uspokoję
gdy o refleksje mnie zapytasz

Jestem bo w głębi duszy czuję
ciepło i radość pustych miejsc.
Owe wypełnisz gdy zrozumiesz
że razem nie możemy biec.

Plażą łąkami skąpiąc słowa
w wyziewach wiecznych morskich fal.
Nie pozwolimy siebie pokonać
gdy odnajdziemy przyjazny ląd.

Do Ciebie piszę i rozmyślam
nad złożonością naszych wad
Gdy narodziny są miłością
a śmierć koroną owych skarg.

Niewielu widzi moją inność
Więc w mej samotni jestem sam
W wyścigu z sobą z wiatrem obok
Gniewu rozpaczy fale gnam

Wiem czym skończy się ten szkwał
Rozbijam w deszczu łzę za łzą
W milczeniu na milczenia ląd
Tylko ten jeden we mnie świat

Niemoc i zobojętnienie
Nocy szukam w biały dzień
Trudno w marazmie o zrozumienie
Każdego dnia odchodzę stąd

Układ traw chabrów maków
Uniesień kłopotliwe wzory
Tęsknota za śpiewaniem ptaków
I prawdziwość twoich spojrzeń

Niemocą zabłakanych słów
Wracam by dostrzec własny błąd
Spojrzeń i zaciśniętych ust
Szukam w lustrach cudzych snów

świado­mie kar­miłem się pozorami
ar­chi­pela­giem próżnych obiet­nic
sprag­niony wy­ciszo­nej przestrzeni
usy­piałem gdy łódź dryfowała

słon­ce usychało nad Gwadalkiwirem
gdy py­taniem zbudziłem gi­tary
na brze­gu zos­tały oczekiwania
dusza i an­da­luzyj­scy cyganie

w szkwa­le wyz­nań legły mury
ta­jem­nic nas­trój ucichł
ze­gar stąpał filozoficznie
zmieniając godzi­ny w sekundy

ar­ma­dy ołowianych chmur
os­nuły niebo pożegnaniem
w bu­tel­kach pogłosy brzmień
i krop­le krop­le krop­le spod powiek

cisza rozgrzewa nam usta
czas zastyga w bezruchu
i zdaje się rodzić pustka
którą szkicujesz dłońmi

zgasła ostatnia żarówka
noc opadła w twoje oczy
doszukuje się wątpliwości
ale nie chcę nic zmieniać

lecz wciąż tutaj jestem
z Twoją dłonią w mej dłoni
serce zamykam gestem
choć pragnę by czas nas dogonił

Kolejna miłość przeszła obok ciebie
Zapachem zwabiła spojrzenie, żeby zbiec
Utrwal piękno rodzącego się uczucia
Bólu i niedowierzania , zapisz szeptem w sercu

Szkicuj pocałunki i wyśpiewaj smutek
Zadawaj pytania i nie próbuj zrozumieć
Wołaj i nasłuchuj innych próśb o miłość
Noce staną się wypływającymi okrętami z portu

Życie nie będzie dla was łaskawe
Osłabnie wzrok i zrozumiesz czas
Wrócisz do domu by przejrzeć się
W rzece wspomnień, zasnąć i zapomnieć

Zwariowana noc
Zmęczona słowami
Przeplataniem włosów
Odchodzi za horyzont

Kupidyn jest ciekawy wniosków
Układa się wśród suchych traw
Wdmuchuje zapach letnich ziół
W nasze nozdrza i drwi

Świt nie pozwala tu zostać
Niebawem zbudzi się świat
Słońce zawstydzi nas oczekiwaniem
Może to lęk przed dojrzałością

Uczucie że mnie kochasz
Chcesz ze mną zostać
Pozwala mi odejść
Nie rozumiem, dlaczego..