czas mnie przenika
do szpiku kości

i nie chce się zatrzymać
a sen zagubił się w ciemności.

próbuje nie wspominać
szukam kompana w samotności

może introwertyka

gdy tłum w koło
i mnóstwo słów

mijam lecz nie spotykam
odchodzę stąd i wracam znów

do introwertyka

Gdybyś mogła mi to ofiarować
Na przekór logice, świadomie
Zatapiając się w spojrzeniu
Gdybyś mogła - powiedz
Miłość czy pożądanie nas zmienia
W unicestwiające się stworzenia

przez okno świata spoglądam
gdy dym brudnych miast
opada dzieciom na włosy

próżno próbuję dostrzec szczerość
w oczach prominentów
epoka którą czas nam tu sprawił

napawa mnie lękiem,
śmiechem i udręką

Więc znowu tu jesteś
Rozkołysana na huśtawce nastrojów
Rozsiewasz zapach włosów
Unoszonych dłońmi wiatrów

Kocham ten bezmiar wolności
Niebezpieczny żar w oczach
Niepokój i drżenie dłoni
I szept - Kochaj , powoli

Ukrywasz mnie w myślach
Pod powiekami nocnych jaźni
Jestem o włos od dramatu
Na wyciągnięcie dłoni od serca

Więc znowu tu byłaś, tuż obok
O krok od przepaści

potknąłem się próbując biec
w za dużych butach
za cieniem

a tam moja muzyka ścięli aksamit
skaziłem sumienie
twoimi ustami

jesiennymi barwami maluję
wspomnienie

czekam na ciebie

czasami sny przybierają realny byt
i rozpływają się zapachy rozpaczy
marzenia stają w drzwiach jak świt
percypujemy stwarzenie inaczej

nie każdy gest granicą jest
którą trzeba podeptać
skon pewną głuszą przeciąga się
warto o tym pamiętać

skon - śmierć, zgon

Wiesz, miałem kiedyś też naście lat
Do snu tuliły mnie obłoki marzeń
Bezdenną głębią był dla mnie świat
A czas był widnokręgiem zdarzeń

Mijały zimy zmieniał się świat
Mnie brakowało własnych dokonań
On drwił ze mnie każdego dnia
Wciąż nie umiałem czasu pokonać

W kochaniu trendy są bez znaczenia
A rozmów ścieżki nieznane, nowe
Tworzą nas przypadkowe zdarzenia
I znajomości są przypadkowe

Chciałbym cię poznać zobaczyć całą
Posłuchać myśli nieskrępowanych
A może tak mi się tylko zdawało
Gdy się przejrzałem w oczach spłakanych

Uśmiechasz się lubieżnie
Gdy maluję na twoich ustach
Krajobrazy moich marzeń

Spacerujemy korytarzami
Wschodów i zachodów
Pragnień - parkiem snów

Nie mów proszę - nic
Zostańmy tu bezprawnie
Przez chwilę….

Bezkresne sami
Szarfą namiętności związani
Do utraty tchu

Do snu

Pomyślałem - odkurze gitarę
Nie pamiętam jej , nie pamiętam
Wiesz, myśl o Tobie sprawiła to
Że powiało bluesem, cicho i smętnie

Otworzyłem futerał, wtuliłem się we wspomnienia
Straciłem giętkość palców
Zaboli kolejny raz, powrót
Do improwizacji w rytm serca

Ale ty jesteś tu , jesteś obojętna
I ja jestem szczery w wypowiedziach
Wokół mrok smutek i ból
I powstaje i zachwyca blues

Zmęczeniem ocieniona twarz
Oczy przygasłe bo przedsenne
Umysł niewiele widzi rad
Ciało w pół tchu i bezimienne

Spod powiek dziwne płyną łzy
Niosą błękity i zielenie
Gdy w teraźniejszość zamkną sny
Z pewnością więcej nic nie zmienię

A odliczanie ciągle trwa [...]

W poświacie marzeń i złudzeń blas­ku
W og­rodzie smut­nych, sa­mot­nych lamp
Kreślę py­tania dłonią na pias­ku
Z nadzieją w głosie od­mie­rzam świat

Sze­les­tem słów płoszo­ne sny
Pod płaszczem no­cy do chwi­li światła
Stworzyłaś nas u pro­gu drzwi
U stóp brud­ne­go śpiące­go miasta

Ty jes­teś tu ja jes­tem tam
I nie pa­miętam ja­ki to śmiech
Może per­listy z wil­gotnych warg
Roz­jaśniał mi ko­lej­ny dzień

Tęsknię i wierzę, mam nadzieję
W zielone lata czas dokonań
Spojrzenia których sam nie zmienię
Niepokój oczu i przekonań

Wciąż jest mi bliżej do miłości
Po mimo złego świata chłodu
Spokoju chcę i normalności
Unikam wojen śmierci głodu

Przez noc w poezji zanurzony
Odważnie mówię o swych lękach
Kolejny raz tekst odkurzony
Artykułuje dziś w piosenkach

Mnie wciąż jest bliżej do spotkania
Utkany z czasu w tajemnicy
W ciemności w której serce składam
A strat nigdy nikt nie obliczy

Znowu więc bawię się myślami
Stąpam po cienkiej linie pragnień
Wychodzę w noc idę śladami
Dawnych wędrówek pośród marzeń

W ostępach czasu na skraju snu
W pustym natchnieniu w kropli deszczu
Paletą niewypowiedzianych słów
W spojrzeniach które wszechświat mieszczą

W kosmykach włosów wiatrów szepty
Prowokowane bez pośpiechu
Są uniesienia rzęsy gestej
Granicy pragnień, lęku, śmiechu

Dotykam ale nie chcę spłoszyć
I wciąż odkrywam trudne słowa
Nie. Nigdy ciebie nie mam dosyć
Niedokończona to rozmowa