To takie słodkie sny
Kiedy przez łzy
Uśmiechasz się do mnie
Właśnie ty

Nie wolno mi prosić
O dobę szczerości
Usypiam więc i jesteś
Więc pragnę śnić

A to przecież pragnienie
Tworzy miraże i tlo
Do tych obrazów
Odnajduje w twojej twrzy

Dobrze że jesteś blisko
Dostrzegam strach
A domowe ognisko
To mój cały świat

Gorąca her­ba­ta w dłoniach,
otu­lo­na wełnianym płaszczem.
Sza­rość w myślach - pokojach,
za ok­nem mróz - gwiaz­dy nad mias­tem.

Sa­mot­ność ta sa­ma co wczo­raj
Z roz­piętym żag­lem bezsennosci
Dry­fuje w morzu łez i sko­na
Oma­miona mgłą bezsilności

Zat­rzy­małem się tu - zmieniony
I umrę jak on i ty i oni
Drze­wo wy­puści pąk zielony
A kwiat zak­witnie w two­jej dłoni

(a może brak emocjonalnej dojrzałości)

Spoglądasz trochę przez łzy
Wspomnienia wracają jak ptaki
Z najodleglejszych stron, do chwil
Gdzie w kącikach drżących ust
Tli się niepokój

I nie ma żadnej poezji
W gasnącym ogniu w snach
W symbolach które budzą strach
W miłości która nie istnieje
Interpretuje nas czas

Jestem tu i kocham nas
I buduje spokój jak mur obronny
Pokorą kreuje sumienie
Byłaś moim zauroczeniem
Naiwność jest w nas

wędrując szu­kam śla­du
w zniszczo­nych ka­len­darzach
na pod­daszu włas­nych wyob­rażeń
odkurzo­nego czasu

w ka­talo­gach marzeń
nie do od­czy­tania
us­neła ćma
tru­pia główka

Strach przed utratą gdy się jeszcze nie ma
Lek przed posiadaniem, bo nie wolno mieć
Tyle paradoksów zaczęłaś wymieniać
Na podróż w nieznane do niepewnych miejsc

Czułem dzisiaj włosy tuż przy mojej twarzy
Źrenice przez które myśli chciały wyjść
Bałem się nie patrzeć i zbudzić i marzyć
Ale nie potrafię przestać o niej śnić

Nawet bawiąc dzisiaj tylko w moim śnie
Nie mam wątpliwości jakie masz intencje
Ja jestem prawdziwy i Ty o tym wiesz
Możesz stracić wszystko gdy otworze serce

w zwyczaj­nym mieście
zwyczaj­ne łzy
roz­rzu­casz w krop­le deszczu

jak kryształ czys­te
nasze sny
unoszą się w po­wiet­rzu

gdy jes­teś tu
wiatr szep­cze w nas
i widzę błękit w lus­trze

po­tykam się
o włas­ny ślad
byłem już w twoim jutrze

Kiedy ostatnie zamkną drzwi
Ostatnia z kart przewróci się
Ucichnie wiatr i wyschną łzy
Zrozumiesz że kochałaś mnie

Nie pierwszy raz odchodzę tak
Jakbym bez serca narodził się
Nie pierwszy raz traktuję Świat
Udając że z wszystkiego drwię

Nie szukaj mnie w gestwinie słów
Otacza mnie kolorów czar
Oddechem i dotykiem ust
Rozniecam żar - taki dar

I wszystko złotem dzisiaj lśni
Lub jeśli dotknę staje się
Nie ma we mnie spokojnych dni
Gdyż tak naprawdę nie ma mnie

Chcę być szczęśliwy już dzisiaj
Nie kiedyś na złotej plaży
Mnie również czas nie oszczędził
Kto mnie ów czasem obdarzył

Strach przed utratą życia
Obraca monetę w palcach
Ale kto strachem wzgardzi
Nie przetrwa tej prowokacji

Chcę marzyć zgodnie z prawdą
Nie z nurtem tego świata
Przyszłość swą znać i ją karmić
Nie zgarniać, resztek nie zmiatać

Zacisze - amatorski portal poetycki.

Tak, pisanie wierszy nie łatwa to sprawa. O marzeniach kobiet, czytam tu od rana. O miłościach które spełnić by się mogły.
Gdyby Ken przez chwilę był bardziej rozsądny.

“Nadzieja” Szymona utkwiła gdzieś w próżni.
Lecz Szymon od Kena znacząco się różni
“Słowa” Konstantego zawarte w obrazie. Głębiny milczenia, niedomówień, marzeń.

I tak czytam od świtu wyszeptane myśli.
O rozterkach, pragnieniach lub o nienawiści.
Skrzętnie ukrywane pod woalem wzruszeń.
Więc tak nastrojony do pisania ruszam ;)

pod obłokiem gwiazd
dla których nic nie znaczy­my
przez pryz­mat nieuf­ności i lęku
patrzymy na siebie

a prze­cież zos­ta­nie ślad
na twoim po­liczku
i mo­je odar­te su­mienie
i nikt nam nie wybaczy

nie złamiesz mi ser­ca
bo trzy­masz je w dłoni
dałem ci je tak
na przecho­wanie

by żad­na ko­bieta
więcej nie cier­piała
bo kto po­kocha
zim­ny jak lód ka­mień

czy spa­limy w ko­min­ku
to, o czym nikt nie wie
czy zdołamy kiedyś
za­pom­nieć siebie?

Maj jest w is­to­cie uroczy
Bo choć ko­lej­ny jest no­wy
Kiedyś nas chyba zas­koczył
I nikt z nas nie był go­towy

Te­raz uśmie­cham się szczerze
Cho­ciaż zat­rzy­mać nie zdołam
Ruszo­nych raz w dob­rej wie­rze
Naszych życiowych prze­konań

Cho­ciaż roz­brzmiewa mu­zyka
Wciąż miej­sce jest dla nas dwoj­ga
Mi­jamy się na chod­ni­kach
Sie­dzi­my obok w po­ciągach

I tak wra­cając do siebie
Przed lus­trem jak przed ołtarzem
Szki­cuje jut­rzej­sze knieje
Przez które życie iść każe

Nie py­taj dzi­siaj w co wierzę
I co ci mogę da­rować
Nie złamię się pod pręgie­rzem
Nie boję się też - żałować

Wyjęty z gardła cza­su
Pożera­jace­go wszys­tko
Spokój - mil­czy

Ty ciągle ob­serwu­jesz
Z per­spek­ty­wy piętnas­tu cali
I cze­kasz - na słowa

Zbyt często poz­na­jesz siebie
Za­mykając lus­tro
A myśl o wczo­raj - smutnieje

jes­tem cieka­wy twoich spoj­rzeń z
wczo­raj
tych niena­gan­nie skry­wanych przed światem
słów których nig­dy usłyszeć nie zdołam
myśli kreac­ji po­tar­ga­nej wiat­rem

stęsknionym wzro­kiem do­tykasz ob­razów
na­malo­wanych czer­wienią je­sieni
pat­rząc bez­radnie w lus­tro bez wy­razu
wiesz że nie zdołasz nic w tym wszys­tkim zmienić
[...]

wiem że może świt
tym ostatnim być
wiem że każdy mit
prawdy kryje nić

spójrz - jak wielu z nas
lęka się we śnie
ocierając twarz
przed kolejnym dniem

Chyba o to w tym wszystkim chodzi
By się nie budzić z kim popadnie
Jeśli sumienie cię zawodzi
Obudzisz się gdy bedziesz na dnie