Strange one

Poezja drzemie w nas
Tworzy się w milczeniu
Pisana na gwieździstym nieboskłonie
Łzami szczęścia, krzykiem rozpaczy

Dobrze że istnieje czas
Pozwoli przeczekać
Wygasić płomienie
I ostudzić żar

Patrzę na gwiazdę, która nas zna
To piękne światło , przystanek dnia
Tam spotkaliśmy się nieostrożni
Pamiętasz? Wciąż tam trwa

Wspomnienia o wspólnej kawie
Splecionych dłoniach nocą po kinie
Zapachu mięty i śladu w trawie
Więc co nietrwałe i tak przeminie

W oceane samotnosci śpiew
Pieśni przy których łzy jak liście Spadają w pościel z jesiennych drzew
Z bukietów marzeń tworzac kiście

My wciąż trzymamy filiżanki
Z kawą przy stole w naszym domu
Z spojrzeniem męża, żony, kochanki
I nie oddamy tego nikomu

Lat przebywania w jednym jarzmie
Łez bezsilności i braku wsparcia
Uśmiech niemowląt i dojrzewania
Dzieci przy których miłość wzrasta

Teraz po latach wspólnej drogi
Z miłośią, wiarą i rodziną
Mocni bo z Bogiem i bez trwogi
Czekamy dni które nie miną

Dźwięki ze strun fortepianu
Przypomniały mi że jesteś
Wciąż tu obok nie zapomniana
Mimo tyłu wzruszeń i upadku nocy

Zwiewna jak mgiełka nad rzeką
Orzeźwiająca niczym kropla rosy
Dotykasz mojej dłoni i mówisz
Bez słów, patrząc w oczy

Wciąż tu jesteś i bądź, proszę
Nasze filiżanki ciekawe wzruszeń
A ja tęsknię i nie przestanę
Bo to jest piękne - kochanie

Twoja myśl przebiegła mi drogę
Przed chwilą gdy na mnie spojrzałaś
I uśmiechu zapomnieć nie mogę
I już nie wiem o co mnie pytałaś

Chcę przyjaźni marzeń z uśmiechaniem
Spektakl w mieście chociaż nie na rynku
Publiczność przejęta kochaniem
Aktorzy bez chwili spoczynku

Tu scenariusz wciąż nie napisany
Recenzenci zacierają dłonie
Za kurtyną cisza i aktor wybrany
Wychodzi już i umiera w skłonie

Jak rozumieć występ czyjś ostatni
Jakie maski mamy za kurtyną
Sztuka dramat farsa uśmiech bratni
Kim są ludzie którzy teraz giną

Lu­bię pożeg­na­nia, ta­kie tyl­ko nasze
Pos­trze­ganie siebie w próżni lecz bez fik­cji
Obiet­ni­ce skry­te nie wy­powie­dziane
I szczyptę przy­jaźni na star­cie o zmie­rzchu

Lu­bię żłobić łza­mi uczu­cia z gra­nitu.
Prze­niknąć z od­dechem do ser­ca na chwilę
Nie przes­ta­wić myśleć, uni­kać zachwy­tu
Lu­bię, mie­rzyć życie pat­rząc w tę godzinę

Gdy­bym kar­cił siebie za całe zło wokół
Za to że tu jes­teś i że ciebie nie ma
Czy w tym roz­myśla­niu od­na­lazł bym spokój
Czy raczej pogubił w odmętach su­mienia

Lu­bię pożeg­na­nie, Ty w nich się za­piszesz
Uśmie­chem i płaczem w po­toku mych wspom­nień
I już mnie nie znaj­dziesz i już nie usłyszysz
Choć żyć będziesz blis­ko - tu­taj tuż koło mnie

Zostałem obdarowany
Zwiewnym i ulotnym czymś
Dostrzegłem subtelne zmiany
Poczułem, że jestem kimś

Kipiące od nienawiści
Chodniki w krótkie historie
Parkany, bluszcze zawiści
Tłumy nie wyzwolone

A ja czytam ten list
Od Ciebie, i nie przestaje
Myśleć, że jestem kimś
Gdy szczerość przede mną staje

Odkrywam pierwsze dwie
Strofy samego siebie
Dopisz kolejne dwie
Może znajdziemy siebie

I zgasło słońce
Nie za szczytami gór
Ni horyzontem morza
Lecz konturami drzew
Łanami zbóż i łąk

A ja szybuje tu
Na skrzydłach wyobraźni
Niesiony prądem marzeń
Otulony ciepłem nadziei
Trwam w wierze przy Bogu

Widzę ulotność dnia
I magię świateł nocy
Szukam radości w nas
I piękna w samotności
Rozumiem czas

Odeszłaś, a może wciąż odchodzisz
Utkałaś z tkliwych słów, woal prawdy
Odeszłaś, a może wciąż powracasz
I boisz się spojrzeć miłości w oczy

Nie wiedziałem gdzie jesteś, kilka chwil
Czas zaczął szybciej kroczyć, biegł
Ulicami snów, przecznicami pytań.
A ja wróciłem tu gdzie pierwszy raz...

usłyszałem Ciebie