mówiłaś o przyjaźni
a ja zwątpiłem w dom
spojrzałem na przebytą drogę

każdy świt budził lęki
strasząc rozstaniami
brakiem snu

pocałunek był ostatnim
i każdy następny
pożegnalnym

anioły fruwały dookoła
odnajdywały się łzy
znikały kalendarze

ból staje się pięknem
endorfiny mnie wypalają
nie chcę zapomnieć

nigdy nie będziemy razem
czas nas pościna

Gdy ok­na prze­cierają sen­ne oczy
Roz­kwi­tasz krop­la­mi deszczu
Nie wiem jeszcze, czy przy mnie stoisz
Cho­ciaż noc jest z na­mi i w nas gości

Lu­bię gu­bić się w twoim uśmiechu
Gdy sa­mot­ność leczy lęki
Siada­my na pe­ronie wszechświata
Ob­serwując zbliżające się prag­nienia

A marze­nia jak słowa piosenki
Za­pisują się w naszych spoj­rze­niach
Tych nie ujaw­nionych jeszcze
Niepew­nych wspólne­go istniena

Przeglądam się w twoich oczach
Za­nurzam się w nich tak głębo­ko
Że rzeczy­wis­tość przestaje istnieć
I mie­szają się światy

I tak udając że nie wiem
O czym myślisz cze­go chcesz
Dlacze­go mi na to poz­wa­lasz
Nie przes­ta­je i to się dzieje

Rodzi się w nas pożeg­na­nie
Ciem­ny stan uwol­nionych prag­nień
Ból spa­dających skarg z ust z serc
Łzy których żaden wiatr nie osuszy

Wieczór noc świt a my we śnie
Ciągle w krainie prag­nień
Pięknych bo nie spełnionych
Lecz czas udźwignąć no­wy dzień

przed­wcześnie zbudzo­ne z no­cy
słońca do­tykiem kwiaty
położę na po­duszce

z płaszczem na ręku usiądę jeszcze
utrwale twój ob­raz na pa­mięci płótnie
uśmie­chasz się przez sen

do­tykam twych włosów
chłonę za­pach wy­pełniający serce
błądzę oczami [...]

Wo­nią przy­jaźni
Na­syco­ne po­wiet­rze
Skarży to miejsce

Ka­wiar­niany gwar
Za­pach wyt­wornych szeptów
Sa­mot­ność w szkle

Spotkałem rano anioła w drzwiach
W tych niedomkniętych od snu jeszcze
Ramieniem objął mnie jak brat
I recytował moje wiersze

Nieraz widziałem już tę twarz
Niezwykły spokój tkwił w jej rysach
Powiedział do mnie cicho – patrz
I wierszem pisał w moich myślach

Zwątpienie z wiarą toczą bitwę
Ty się nie boisz widoku krwi
A jednak wątłą skupiasz nitkę
Szukając wciąż uczciwych chwil

Lecz nigdy dotąd nie widziałem
Żebyś tak bardzo przegrać chciał
Że uchyliłeś piekła bramę
Spójrz - jednak wciąż nie jesteś sam

od wczo­raj nie ma nocy
spłoszo­ne sny nie szu­kają lądu
cier­pienie w ołowianych ku­lach
prze­tacza pa­lec zła

ktoś po­piela­tego poglądu
słucha bez­radnych skarg
od wczo­raj nie ma prądu
spek­takl trwa - świat kona

Uporządkowana miłość
W szufladach sypialni
W wywoskowanym samochodzie

Pokłady uczuć nigdy nie odkrytych
Higieniczne spętana wolność
Idealnie spięte włosy

Czyją jesteś żoną?

tak trud­no wybaczyć
ana­lizując struk­turę włas­ne­go obłędu
gdy jes­tem sam i bit­wa przegrana
ot­wieram us­ta tyl­ko by oddychać

wier­ne strun dźwięki i bu­tel­ka wspomnień
ma­mią wnętrza, uka­zują nagość
cień mnie opuścił, od­szedł
jes­tem winien

tak trud­no wybaczać
sobie

kolejny wieczór przybity do ściany
uśmiechy martwe bądź umierające
zimowy monsun trzaskający drzwiami
porywa strzępki nadziei tonącej

więc słodko-kwaśne wypełzają słowa
z ust zaciśniętych, prawdą umęczonych
nie usiądziemy już przy naszych stołach
z pakietem wspomnień dawno podzielonych

nocą pragnienia otulamy w pościel
łzami piszemy partytury senne
może zapomnisz o brooklińskim moście gdy się obudzisz a ja wciąż tu będę

ocean chłodnych drzew
marazm w porankach wspólnych
kroplą nadziei - gniew
świt odpowiedzi chmurnych

kawą przegnany sen
i powrót w dumne wczoraj
chłód egoistycznych wen
o przebaczenie wola

proza otarta z łez
znów twardo patrzy w oczy
w dotyku tańczy deszcz
i przebłysk tęczy wnosi

Pamiętasz

Gdy księżyc próbo­wał nie zasnąć
My wy­myka­liśmy się w noc
I biega­liśmy po nieboskłonie
Poz­by­wając się niemocy

Pa­miętasz

Nasz zwa­riowa­ny śmiech
Zais­tniał i wciąż gdzieś tam jest
W przes­trze­ni wzruszeń i łez
Tych do których trud­no się przyznać

Nie wiem czym jest mój stan
Mirażem, wzbudzonym obrazem
Niepewności twoich spojrzeń

Czy może jawy słodkim dotykiem
Powiewem twojego zapachu
Kolejnym zachwytem

Nie wiem gdzie jestem
Pod bramą z marnym widokiem
Gdzie nadzieja umiera wszelka

Czy u źródeł uczuć wszelkich
Nie kończących się pięknych
Gdzie być nie powinnaś lecz czekasz

Śniłem o tobie chwilę
Boję się takich snów
Świadczą o mojej winie
I że zrobię to znów

Bezmiar czasu i miejsca
Które łączą nam myśli
Okłamują dziś serca
Wierząc że cud się ziści

Kocham na ciebie patrzeć
I opisać nie zdołam
Piękna które wybaczyć
Muszę i pokonać