mam og­rom­ny mętlik w głowie
jak­bym spóźnił się na po­ciąg
a za chwilę na ko­lej­ny i zno­wu
i w tym chaosie po­go­ni za niczym
nie pot­ra­fię zwol­nić mi­mo końca dnia

mi­mo zmęczo­nych oczu
zdołałem usiąść ser­ce mil­knie
od­dech sta­je się spo­koj­ny
myśli na pe­ro­nie wi­rują chaotycznie
po­rusza­ne przez pędzące po­ciągi

pędzące donikąd maszyny wid­mo
a za ok­nem noc i mi­liony gwiazd
tak rzad­ko spoglądam w górę
świat cichnie w ciem­nościach

strach i spokój leżą koło [...]

Odwiedzałeś mnie we śnie,
przez dwadzieścia pięć lat.
Milknę gdy o Tobie myślę,
no i właśnie… jest łza.

Zostawiłeś małego chłopca,
na brzegu usypiającego jeziora.
Patrzył a powinien był śnić.
Gdzie teraz jesteś? Dzisiaj wiem.

Ciebie poprostu już nie ma.
A On wciąż tam stoi i woła.
Tato, proszę nie odchodź.
Co wieczór prosi. Nie umieraj.

Witam każdy nowy dzień
Uśmiechem przez łzy
Bo ciągle tu jestem
I chcesz żebym był

Kiedy usłyszałem - koniec
Poczułem ból i żal
I mimo iż to w mojej głowie
Głos spadał a echo tworzyło czas

Bałem się zamkniętych bram
I czytania listów
I czekanie wśród skał
Na urwisku

I wszystkich moich zmysłów [...]

w zwyczajnym mieście
zwyczajne łzy
rozrzucasz w krople deszczu

jak kryształ czyste
nasze sny
unoszą się w powietrzu

gdy jesteś tu
wiatr szepcze znów
i widzę błękit w lustrze

potykam się
o własny ślad
bo byłem już w tym jutrze

zanurzam świeżo naciete pióro
w oceanie tęsknoty
wyciszam ból bez Ciebie
zachodami słońca
w odcieniach szarości

wy­bacz mi proszę, upo­korze­nie
slaj­dy które zos­tały w twej głowie
wy­bacz proszę, bo już nic nie zmienię
i jak być mogło, też się nie do­wiem

to za­baw­ne ty­le światów za na­mi
dry­fując, gaśnie, nic nie zos­ta­je
zbyt tra­giczne sta­je się cza­sami
mil­cze­nie zwa­ne tu przekonaniem

mówiłaś o przyjaźni
a ja zwątpiłem w dom
spojrzałem na przebytą drogę

każdy świt budził lęki
strasząc rozstaniami
brakiem snu

pocałunek był ostatnim
i każdy następny
pożegnalnym

anioły fruwały dookoła
odnajdywały się łzy
znikały kalendarze

ból staje się pięknem
endorfiny mnie wypalają
nie chcę zapomnieć

nigdy nie będziemy razem
czas nas pościna

Gdy ok­na prze­cierają sen­ne oczy
Roz­kwi­tasz krop­la­mi deszczu
Nie wiem jeszcze, czy przy mnie stoisz
Cho­ciaż noc jest z na­mi i w nas gości

Lu­bię gu­bić się w twoim uśmiechu
Gdy sa­mot­ność leczy lęki
Siada­my na pe­ronie wszechświata
Ob­serwując zbliżające się prag­nienia

A marze­nia jak słowa piosenki
Za­pisują się w naszych spoj­rze­niach
Tych nie ujaw­nionych jeszcze
Niepew­nych wspólne­go istniena

Przeglądam się w twoich oczach
Za­nurzam się w nich tak głębo­ko
Że rzeczy­wis­tość przestaje istnieć
I mie­szają się światy

I tak udając że nie wiem
O czym myślisz cze­go chcesz
Dlacze­go mi na to poz­wa­lasz
Nie przes­ta­je i to się dzieje

Rodzi się w nas pożeg­na­nie
Ciem­ny stan uwol­nionych prag­nień
Ból spa­dających skarg z ust z serc
Łzy których żaden wiatr nie osuszy

Wieczór noc świt a my we śnie
Ciągle w krainie prag­nień
Pięknych bo nie spełnionych
Lecz czas udźwignąć no­wy dzień

przed­wcześnie zbudzo­ne z no­cy
słońca do­tykiem kwiaty
położę na po­duszce

z płaszczem na ręku usiądę jeszcze
utrwale twój ob­raz na pa­mięci płótnie
uśmie­chasz się przez sen

do­tykam twych włosów
chłonę za­pach wy­pełniający serce
błądzę oczami [...]

Wo­nią przy­jaźni
Na­syco­ne po­wiet­rze
Skarży to miejsce

Ka­wiar­niany gwar
Za­pach wyt­wornych szeptów
Sa­mot­ność w szkle

Spotkałem rano anioła w drzwiach
W tych niedomkniętych od snu jeszcze
Ramieniem objął mnie jak brat
I recytował moje wiersze

Nieraz widziałem już tę twarz
Niezwykły spokój tkwił w jej rysach
Powiedział do mnie cicho – patrz
I wierszem pisał w moich myślach

Zwątpienie z wiarą toczą bitwę
Ty się nie boisz widoku krwi
A jednak wątłą skupiasz nitkę
Szukając wciąż uczciwych chwil

Lecz nigdy dotąd nie widziałem
Żebyś tak bardzo przegrać chciał
Że uchyliłeś piekła bramę
Spójrz - jednak wciąż nie jesteś sam

od wczo­raj nie ma nocy
spłoszo­ne sny nie szu­kają lądu
cier­pienie w ołowianych ku­lach
prze­tacza pa­lec zła

ktoś po­piela­tego poglądu
słucha bez­radnych skarg
od wczo­raj nie ma prądu
spek­takl trwa - świat kona