Strange one

od wczo­raj nie ma nocy
spłoszo­ne sny nie szu­kają lądu
cier­pienie w ołowianych ku­lach
prze­tacza pa­lec zła

ktoś po­piela­tego poglądu
słucha bez­radnych skarg
od wczo­raj nie ma prądu
spek­takl trwa - świat kona

Uporządkowana miłość
W szufladach sypialni
W wywoskowanym samochodzie

Pokłady uczuć nigdy nie odkrytych
Higieniczne spętana wolność
Idealnie spięte włosy

Czyją jesteś żoną?

tak trud­no wybaczyć
ana­lizując struk­turę włas­ne­go obłędu
gdy jes­tem sam i bit­wa przegrana
ot­wieram us­ta tyl­ko by oddychać

wier­ne strun dźwięki i bu­tel­ka wspomnień
ma­mią wnętrza, uka­zują nagość
cień mnie opuścił, od­szedł
jes­tem winien

tak trud­no wybaczać
sobie

kolejny wieczór przybity do ściany
uśmiechy martwe bądź umierające
zimowy monsun trzaskający drzwiami
porywa strzępki nadziei tonącej

więc słodko-kwaśne wypełzają słowa
z ust zaciśniętych, prawdą umęczonych
nie usiądziemy już przy naszych stołach
z pakietem wspomnień dawno podzielonych

nocą pragnienia otulamy w pościel
łzami piszemy partytury senne
może zapomnisz o brooklińskim moście gdy się obudzisz a ja wciąż tu będę

ocean chłodnych drzew
marazm w porankach wspólnych
kroplą nadziei - gniew
świt odpowiedzi chmurnych

kawą przegnany sen
i powrót w dumne wczoraj
chłód egoistycznych wen
o przebaczenie wola

proza otarta z łez
znów twardo patrzy w oczy
w dotyku tańczy deszcz
i przebłysk tęczy wnosi

Pamiętasz

Gdy księżyc próbo­wał nie zasnąć
My wy­myka­liśmy się w noc
I biega­liśmy po nieboskłonie
Poz­by­wając się niemocy

Pa­miętasz

Nasz zwa­riowa­ny śmiech
Zais­tniał i wciąż gdzieś tam jest
W przes­trze­ni wzruszeń i łez
Tych do których trud­no się przyznać

Nie wiem czym jest mój stan
Mirażem, wzbudzonym obrazem
Niepewności twoich spojrzeń

Czy może jawy słodkim dotykiem
Powiewem twojego zapachu
Kolejnym zachwytem

Nie wiem gdzie jestem
Pod bramą z marnym widokiem
Gdzie nadzieja umiera wszelka

Czy u źródeł uczuć wszelkich
Nie kończących się pięknych
Gdzie być nie powinnaś lecz czekasz

Śniłem o tobie chwilę
Boję się takich snów
Świadczą o mojej winie
I że zrobię to znów

Bezmiar czasu i miejsca
Które łączą nam myśli
Okłamują dziś serca
Wierząc że cud się ziści

Kocham na ciebie patrzeć
I opisać nie zdołam
Piękna które wybaczyć
Muszę i pokonać

Lu­bię pożeg­na­nia, ta­kie tyl­ko nasze
Pos­trze­ganie siebie w próżni lecz bez fik­cji
Obiet­ni­ce skry­te nie wy­powie­dziane
I szczyptę przy­jaźni na star­cie o zmie­rzchu

Lu­bię żłobić łza­mi uczu­cia z gra­nitu.
Prze­niknąć z od­dechem do ser­ca na chwilę
Nie przes­ta­wać myśleć, uni­kać zachwy­tu
Lu­bię, mie­rzyć życie pat­rząc w tę godzinę

Gdy­bym kar­cił siebie za całe zło wokół
Za to że tu jes­teś i że ciebie nie ma
Czy w tym roz­myśla­niu od­na­lazł bym spokój
Czy raczej pogubił w odmętach su­mienia

Lu­bię pożeg­na­nie, Ty w nich się za­piszesz
Uśmie­chem i płaczem w po­toku mych wspom­nień
I już mnie nie znaj­dziesz i już nie usłyszysz
Choć żyć będziesz blis­ko - tu­taj tuż koło mnie

Wiesz - ja lu­biłem zachmurzo­ne niebo
Cel­tyckie chóry przy dębo­wych stołach
Gdy gar­son mil­cząc Guin­nessa na­lewał
I krzepnął spokój bo świat mnie nie wołał

W ra­mionach gro­zy czy też w brzas­ku chwały
To­piłem obłęd który wciąż doj­rze­wał
Świat wy­dawał się być niedos­ko­nały
Dla am­bicji i wewnętrznych prze­mian

Ce­niłem piękno po­nad wszelką miarę
Budząc nadzieję roz­siewałem smut­ki
Kar­miłem ciało i tra­ciłem wiarę
Gry­wając w ba­rach za bu­telkę wódki

Słowa spłonęły wiatr roz­wiał po­pioły
Spoj­rzałem w stud­nię swo­jej ciem­nej duszy
Wie­czność od­kryłem w ok­ruszkach po­kory
Kroplą od­wa­gi zło pragnąc wyk­rztu­sić

Dzi­siaj ro­zumiem dokąd ten świat zmie­rza
Wszys­cy to wiemy lecz nikt nic nie zmieni
Chcę być świadec­twem Two­jego przy­mie­rza
Pa­nie coś stworzył tę prze­piękną Ziemię

szu­kałem siebie w chaosie miast
w fa­lach na brze­gu cel­tyckich wzgórz
ig­no­rowałem roz­miar walk
które toczyłem ze sobą już

wspi­nałem się na szczy­ty ro­jeń
nie mogąc op­rzeć się wrażeniu
że wy­pełnia się czas po­koleń
każde­go dnia w upo­korze­niu

gdy odsłaniałem nocą twarz
czas mar­ny le­karz przyg­ryzł war­gi
ok­ruchy życia których wciąż brak
ułożył w bez­nadziej­ne skar­gi

ta­ki we­redyk z ciebie pa­nie
zielo­na pa­ra oczu w chmurze
budzi we mnie roz­cza­rowa­nie
płonący słowem krzak na górze

ja ciągle nie wiem dokąd zmie­rzam
od życia trochę ab­stra­huję
boję się two­jego przy­mie­rza
bo nie do końca wiem co czuję

znam ulicę gdzie się czas zatrzymał
natchnął ciecia gdy oczy przymrużał
w dłonie cisnął oręże brzozowe
by co chwilę wspomnienia odkurzał

znam te domy gdzie się rodzą myśli
w drobnych dłoniach przy kościelnej bramie
tam nasz brat choć tak oczywisty
płatkiem śniegu z gościem się nie łamie

nikt tam tęczy nie wygląda nowej
gdy nadzieja spogląda wciąż w okno
oczy zdobią sople brylantowe
włosy marzeń stroją igły słodko

w drzwiach nie stanie anioł uśmiechnięty
nikt dotykiem miłości nie wskrzesi
nie zagląda tutaj żaden święty
tracą wiarę mentorzy współcześni

w naszym mieście deszcz wy­lewa łzy
lśnią wówczas smut­ne w par­ku ław­ki
nad dacha­mi unoszą się mgły
zat­rzy­mują się w nas ze­gar­ki

wpi­suję cię w słowa piosen­ki
której nie usłyszy nig­dy świat
otu­lam ser­cem two­je lęki
i jest mi ciebie już dzi­siaj brak

za­nim zro­zumiesz że to nie błąd
przes­ta­niesz się mnie w końcu bać
od­kry­jesz dla nas in­ny ląd
i będziesz chciała mi siebie dać

nasze anioły uro­nią łzy
we­ryfi­kując w księdze da­ty
nie ro­zumiejąc dlacze­go my
wspólnie tworzy­my in­ne światy

mnie już nie będzie
więc kto po­pełnił błąd ?

To takie słodkie sny
Kiedy przez łzy
Uśmiechasz się do mnie
Właśnie ty

Nie wolno mi prosić
O dobę szczerości
Usypiam więc i jesteś
Więc pragnę śnić

A to przecież pragnienie
Tworzy miraże i tlo
Do tych obrazów
Odnajduje w twojej twrzy

Dobrze że jesteś blisko
Dostrzegam strach
A domowe ognisko
To mój cały świat