czasami sny przybierają realny byt
i rozpływają się zapachy rozpaczy
marzenia stają w drzwiach jak świt
percypujemy stwarzenie inaczej

nie każdy gest granicą jest
którą trzeba podeptać
skon pewną głuszą przeciąga się
warto o tym pamiętać

skon - śmierć, zgon

Wiesz, miałem kiedyś też naście lat
Do snu tuliły mnie obłoki marzeń
Bezdenną głębią był dla mnie świat
A czas był widnokręgiem zdarzeń

Mijały zimy zmieniał się świat
Mnie brakowało własnych dokonań
On drwił ze mnie każdego dnia
Wciąż nie umiałem czasu pokonać

W kochaniu trendy są bez znaczenia
A rozmów ścieżki nieznane, nowe
Tworzą nas przypadkowe zdarzenia
I znajomości są przypadkowe

Chciałbym cię poznać zobaczyć całą
Posłuchać myśli nieskrępowanych
A może tak mi się tylko zdawało
Gdy się przejrzałem w oczach spłakanych

Uśmiechasz się lubieżnie
Gdy maluję na twoich ustach
Krajobrazy moich marzeń

Spacerujemy korytarzami
Wschodów i zachodów
Pragnień - parkiem snów

Nie mów proszę - nic
Zostańmy tu bezprawnie
Przez chwilę….

Bezkresne sami
Szarfą namiętności związani
Do utraty tchu

Do snu

Pomyślałem - odkurze gitarę
Nie pamiętam jej , nie pamiętam
Wiesz, myśl o Tobie sprawiła to
Że powiało bluesem, cicho i smętnie

Otworzyłem futerał, wtuliłem się we wspomnienia
Straciłem giętkość palców
Zaboli kolejny raz, powrót
Do improwizacji w rytm serca

Ale ty jesteś tu , jesteś obojętna
I ja jestem szczery w wypowiedziach
Wokół mrok smutek i ból
I powstaje i zachwyca blues

Zmęczeniem ocieniona twarz
Oczy przygasłe bo przedsenne
Umysł niewiele widzi rad
Ciało w pół tchu i bezimienne

Spod powiek dziwne płyną łzy
Niosą błękity i zielenie
Gdy w teraźniejszość zamkną sny
Z pewnością więcej nic nie zmienię

A odliczanie ciągle trwa [...]

W poświacie marzeń i złudzeń blas­ku
W og­rodzie smut­nych, sa­mot­nych lamp
Kreślę py­tania dłonią na pias­ku
Z nadzieją w głosie od­mie­rzam świat

Sze­les­tem słów płoszo­ne sny
Pod płaszczem no­cy do chwi­li światła
Stworzyłaś nas u pro­gu drzwi
U stóp brud­ne­go śpiące­go miasta

Ty jes­teś tu ja jes­tem tam
I nie pa­miętam ja­ki to śmiech
Może per­listy z wil­gotnych warg
Roz­jaśniał mi ko­lej­ny dzień

Tęsknię i wierzę, mam nadzieję
W zielone lata czas dokonań
Spojrzenia których sam nie zmienię
Niepokój oczu i przekonań

Wciąż jest mi bliżej do miłości
Po mimo złego świata chłodu
Spokoju chcę i normalności
Unikam wojen śmierci głodu

Przez noc w poezji zanurzony
Odważnie mówię o swych lękach
Kolejny raz tekst odkurzony
Artykułuje dziś w piosenkach

Mnie wciąż jest bliżej do spotkania
Utkany z czasu w tajemnicy
W ciemności w której serce składam
A strat nigdy nikt nie obliczy

Znowu więc bawię się myślami
Stąpam po cienkiej linie pragnień
Wychodzę w noc idę śladami
Dawnych wędrówek pośród marzeń

W ostępach czasu na skraju snu
W pustym natchnieniu w kropli deszczu
Paletą niewypowiedzianych słów
W spojrzeniach które wszechświat mieszczą

W kosmykach włosów wiatrów szepty
Prowokowane bez pośpiechu
Są uniesienia rzęsy gestej
Granicy pragnień, lęku, śmiechu

Dotykam ale nie chcę spłoszyć
I wciąż odkrywam trudne słowa
Nie. Nigdy ciebie nie mam dosyć
Niedokończona to rozmowa

Potokiem myśli spływa gorycz
Wodospadem łez do ust i znika
Szeptem rozbrzmiewa muzyka
Serce wypełnione rozpaczą pęka

Kropelki deszczu nad łąką, lasem
Rozpraszają światło nadziei
Stukają w okno ciszą i milkną
Nic się nie zmienia, tylko czasem

Skalanym spojrzeniem dotykasz
Nieprawdą wypowiedzianych słów
Zamykam oczy i proszę o sen
Cienie przeszłości nie śpią

Cisza, zamknięta w szkatułce
Z niewypowiedzianymi słowami
Wokół dłonie, chciwe i zazdrosne
I oczy wpatrzone w pustkę

Miłość twardo śpi
W brudnej pościeli
W dymie papierosów
E papierosów

Jest też uśmiech
Gdzieś, w tańcu z nadzieją
I łzy radości, pryzmaty marzeń
Cisza, dobrze , że jest...

tej nocy po dniu jak sen
zły sen który nie ma końca
poprzedzony wieczorem z nadzieją w tle
nadeszła noc i wyszeptała moje imię

noc ani dobra ani zła
bezkresna dla oczu oaza
tej nocy czekałem i bałem się
chwili gdy ktoś odnajdzie mnie w Niej

usiadłem więc pod powiekami
przeglądałem się w rzece łez
nie ma tam mojej twarzy
rozpłynęła się w deszczu

czuję nad sobą cienie gwiazd i drzew
unosi mnie fala porywa nurt
zanurzam się w rzece łez
księżyc odpływa we mgle

ja w rzece łez

Ktoś kto zaczyna życie poznawać
Myśli. Sprawdzę co wart jest świat Nie przypuszcza, że życia dramat
Jest konsekwencją ludzkich wad

A ty mnie pytasz, o czym marzę.
Jak świat opisać w prostych słowach
Jakie wartości, cele ważę
Co robię, żebym nie żałował

Więc siostro młoda, bracie drogi
Nie ufaj sercu w ważnych sprawach
Spoglądaj częściej pod własne nogi
Bo to nie góra nas powala

Zaufaj temu co nas stworzył
On zna najmniejszy wszystkich szczegół
Pragnie byś był, chce żebyś ożył
Początkiem był i jest omegą.

Podziel się ze mną uśmiechem
Zanim księżyc obudzi zimę
Zanim tęsknota skuli się w kocu
Wyprzedźmy malowane sny

Uchyl okno usłysz mnie w ciszy
Zostaniemy sami jeden dzień
Stopnieją śniegi i zniknie biel
Zostawisz lęk w kalendarzu

Splot głodnych dłoni
Kurtyna w górę ścieli cienie
Pierwszy świt i sny na sprzedaż
Aria nocnego nieba wbrzmiewa

I tylko Ciebie tu nie ma

Poznaję Cię
Nie jako stoję obok
Wpatrzony w nas
I to co się stało

Dzisiaj lepiej rozumiem prawo
Dostrzegam szczepu gałąź
Wiem że coś strawił ogień
Nasz płomień. Chyba..

Wciąż czuję twój oddech
Słyszę szelest ust
Ciepło wypowiadanych słów
No, cóż to już się stało