Czasami chcę, czasami nie
I budzę się, choć ciągle śnię
Pochłania mnie, nostalgii stan
Ty jesteś tu, nie jestem sam

Przyjaźni koc, gdy smutno tu
Gdy noc rozciąga, czarny sznur
Czy zmieni nas, przebudzi dziś
Czy każe inną, drogą iść

Nie pytaj mnie, co zrobię gdy
Zapragniesz tylko ze mną być
Ty przecież moje, myśli znasz
Odpowiedź sama, sobie dasz

Przyjaźni pora, ciągle w nas
Odrzucam klucz nakręcam czas
I nawet gdy, pokocham cię
Odejdę w cień, nie zdradzę się

Za chwilę zamknę drzwi
Tym razem ostatni raz
Niech na dnie rzeki tkwi
Klucz do mojej duszy bram

Pożegnam wszystkich ciszą
Myśli rozwiną skrzydła
Wyślę pod adresy stare
Nieprzemyślane wierszydła

Od dawna nie jestem żołnierzem
Szczerze nienawidzę przemocy
Kocham świat, dzień i noc, i noc
Muzyka tuli mnie do snu

Usypiam by usiąść tu przy tobie
Pozostać i nie patrzeć w przyszłość
To nieracjonalne, nikogo tu niema
Tylko ja i Ty, - potrafię Ciebie śnić

Dzisiaj nie chcę zapomnieć
Nie dzisiaj, czasami tak, ale nie dzisiaj
Nie szukam miłości znam jej smak
Podejdź do mnie, tańczmy

Każdy dzień, jest przesiąknięty
Zapachem twoich włosów
Każda noc wybrzmiewa
twoim imieniem
A ja chcę znaleźć sposób
By się cieszyć przebudzeniem

Znajdź mnie, proszę
I przytul, nie mącąc ciszy
Spójrz i zostań przez chwilę

Znam zakamarki tej duszy
I słowa niewypowiedziane
Słyszę, mów a ja zapiszę

Znajdź mnie proszę
Bo jestem jak kamień
Pod falami wspomnień

Szumem twoich myśli
Odwiedzany, lecz niespokojny
I przepraszam, za nic

spod powiek krople cichej mgły
zmywają maski z twarzy
zwilżają ziemię w której sny
zasiały ziarna marzeń

w zaułku świadomości tkwi
tęsknotą zapisany
tylko kiść purpurowej krwi
zostawił pokonany

tysiące powstrzymanych zdań
położę między kwiaty
utkwiły zaciskając krtań
w marmurze wiecznej daty

Niebo wez­bra­lo wzburzo­nym morzem
Słońce przy­gasło w gro­bowcach chmu­r
Wyjąca ciem­ność za­lewa ziemię
Błys­kiem w źre­nicach żegluje śmierć

wychodzę w noc cicho jak szop
sowy drażniąc swym cieniem
nie budząc swych aniołów cnych
które drzemią w mym drzewie

unoszę wzrok pod niebem mrok
prawo jest przeznaczeniem
samochód łka za szybą mgła
ciemność mym uniesieniem

przez chwile dwie tam nie ma mnie
oddaję się wspomnieniom
gdzieś w oknie twarz zastygłych dat
szuka w moim spojrzeniu

i mimo że wciąż karmisz mnie
cudem zwanym miłością
wciąż czuję smak nie twoich warg
parząc kawę z godnością

Wierzby te pospolite
Nikt ich nie zauważał
Wtulonych w pejzaż
Stogów i kosiarzy

Szelestem liści budowały
Wspomnienia nastolatka
Żeby po latach ożywić
Postacie tego właśnie obrazu

Spłoszyłem sny [...]

nie ma przyjaźni która zniewala
nie ma ulgowych karnetów dla niej
drogi przetartej która pozwala
być przyjacielem z przyjaźni samej

próby podjęte w uczciwej wierze
gdy samotności stałeś się drwiną
to nie jest przyjaźń to jest przymierze
nadziei z wiarą skutku z przyczyną

Strach przed utratą gdy się jeszcze nie ma
Lek przed posiadaniem, bo nie wolno mieć
Tyle paradoksów zaczęłaś wymieniać
Na podróż w nieznane do niepewnych miejsc

Czułem dzisiaj włosy tuż przy mojej twarzy
Źrenice przez które myśli chciały wyjść
Bałem się nie patrzeć i zbudzić i marzyć
Nie potrafię przestać i chcę tutaj być

Nawet bawiąc dzisiaj tylko w moim śnie
Nie mam wątpliwości jakie masz intencje
Ja jestem prawdziwy i Ty o tym wiesz
Możesz stracić wszystko gdy otworze serce

kocham się w ser­cu zaw­stydzo­nym
uśmie­chem się tu każdej no­cy
gdy rzęsą za­lot­nie spłoszoną
ty wczy­tujesz się w mo­je oczy

roz­kwi­tasz więc roz­ko­jarzasz dzień
prze­rywasz snu jed­wabne ni­ci
gdy dla za­sady od­chodzę w cień
ty możesz znów pochleb­stwa liczyć

te­lefon szczerzy złowie­szczo kły
przychodzisz do mnie jak gdy­by nic
uliczna lam­pa oświet­la łzy
bo nie możemy już z sobą być

przez miesiąc a może ty­siąc lat
będę pat­rzył na nasze wrzo­sy
wsłuchi­wał się w szem­rzący wiatr
szu­kał za­pachu twoich włosów

Spojrzałem i myśli uleciały w przyszłość
Spuściłem wzrok ale stałaś obok
Przyszedł mi do głowy żart, taki joke
Chciałem zobaczyć twój uśmiech

Pokochaj mnie tak na zawsze
Uśmiechaj się i płacz do mnie
Rozniećmy ogień i bądźmy tuż
Galaktyki naszych spojrzeń

Powiedziałaś, dobrze spróbujmy
Straciłem ochotę do żartów
W zadumie spuściłem wzrok
Gdy wznoszę oczy ty jesteś obok

Uśmiechasz się.

w znudzo­nym słońcu
pur­pu­rowieją nam twarze
mi­nuty - klej­no­ty rozkojarzeń
liczysz jak ziaren­ka piasku

a miłość jest
jeszcze tu jest
trochę zaniedbana
zmęczo­na cze­kaniem

nie mu­sisz wie­rzyć
wys­tar­czy że po­dasz mi dłoń
będę twoim dro­gow­ska­zem
je­den dzień
a z nami miłość jak sen
miłość marzeń

mu­zyka - zat­rzy­mana w wyob­raźni
w słowach ciągle niedo­powie­dzianych
stróż zaw­stydzo­nych te­lefonów
roz­siewa spoj­rze­nia przed siebie

co­raz częściej zmieniam się w mil­cze­nie
na skra­ju miej­skich świateł,
przeglądam to co jeszcze żyje we mnie
wewnątrz - i nie roz­pycha kie­sze­ni

czas zak­reślił krąg ko­lej­ny raz
nie dzi­wi mnie świat, pat­rzę mu w oczy
wieczór zasłania zmrożoną twarz
spoglądam w świet­li­ki no­cy

zbliżasz się w zwiew­nej suk­ni
w wie­czo­ru kra­job­ra­zie
ut­ka­nej z wątpli­wości
za­gu­biona w prze­kazie

Szedł mężczyzna nadmorską aleją,
spoglądając na biodra przecudne.
Trochę Rita a trochę jak Monroe.
Za te oddałby życie swe nudne.

I to cudo spojrzeniem wprost z nieba,
obdarzyło nieszczęsne stworzenie.
Taka była jej dzisiaj potrzeba,
spełnić swe finansowe marzenie.

Były bale więc i fajerwerki.
Dluga podróż wśród języków trudnych.
I się nagle skończyły cukierki,
bo ten Anioł był niezbyt rozumny.

Lecz nie przejął się tym, nasz bohater.
Monogamia nie jego jest cnotą.
W kąt odłożył znudzoną zabawkę.
Żony szuka z tym większą ochotą.

Morał z bajki napiszę tym czasem,
bo dwojako rozumieć to można.
Szukając szczęścia nie myśl waść k...
A Ty szczęśliwsza będziesz, mniej zamożna.