Bo jak wiele on może mieć w sobie miłości? Jak wiele, przez całe swoje życie, mógł jej uzbierać, skompletować, skatalogować i schować głęboko w sobie, skoro nawet teraz- będąc tak dogłębnie złamanym, samotnym i nieufnym- tak wiele jej może oddawać z siebie? Po tym wszystkim, co się stało, jakim cudem nadal jest w stanie kochać tak dogłębnie i bezinteresownie każdego, kto tylko do niego przyjdzie, podda się jego opiece, pozwoli się sobą zaopiekować przez chwilę i jeszcze dostanie paczuszkę miłości na drogę- "Trzymaj, ja mam tego pełno, a tobie może się przydać..."

Może kiedyś mnie znajdziesz. Jestem gdzieś tam, gdzieś obok, daleko, tam i ówdzie. W zasięgu myśli. Którejś nocy spojrzysz w niebo i wyciągniesz do mnie myśli, tak jak ja każdej nocy wyciągam swoje do ciebie. I gdzieś tam, na poziomie najdrobniejszych cząsteczek naszych dusz, dotkniemy się, zmieszany, uzupełnimy. I nie będziemy już sami. Całe życie będziemy podążali w swoim kierunku, uparcie i wytrwale, dopóki nie przyciągnie nas do siebie ta niefizyczna więź. A wtedy wystarczy jedno spojrzenie, jeden oddech i wszechświat będzie mógł przestać istnieć.

Bo to jest najgorsza część odkochiwania się- odzwyczajanie się od obecności. Kiedy denerwuje cię brak zapachu kawy przy przebudzeniu, pies niewinnie zwinięty tam, gdzie zwykle spał on, śniadanie dla jednego, zakupy dla jednego i nagle tak wszystkiego za dużo- za dużo jedzenia, za dużo przestrzeni, za dużo myśli. I tylko jego wciąż mało.