Myślę o Tobie od kilku godzin. Smutno mi, bo nie pamiętam już jak czule się do mnie zwracałeś. Próbowałam odtworzyć w myślach nasz ostatni taniec. Wtuleni, bez słów, coraz bliżej... Mieliśmy wtedy 15 lat i bawiliśmy się w dorosłość. Ta Twoja dziwna gra, w której Ty byłeś po alkoholu, a ja miałam udawać, że kolejnego dnia nie będziesz nic pamiętać. Odepchnęłam Cię, bo się bałam. To odtrącenie było prośbą o pokazanie mi, że jesteś silniejszy, że jesteś ponad wszystkie moje lęki. Gdybyś wtedy sięgnął [...]

Tęsknię za tym, jak nie mogliśmy być razem. Każda ucieczka biegła w myśli o Tobie, wiosna pachniała polaną, jesień mokrą ścieżką w parku. Lubiłam Cię tracić. Czuć ten ból, w którym nic się nie rozumie, usta schną w pragnieniu, instynktownie szukasz dotyku... chociaż wspomnienia. Tęsknię za ciepłem Twojego chłodu, który palił kości od środka. I tak ostrożnie, po cichu znów być obok, zamykać Ci oczy na prawdę... Bo każda strata jak powrót do siebie. Po głębiej i mocniej... Po to, by poczuć, że nie jestem [...]

Minęło już tak dużo czasu, a ja wciąż stoję boso na skraju wspomnień. Na samą myśl znów czuję coś, czego nie potrafię nazwać i nawet nie chciałabym tego robić w obawie, że odebrałabym tym cały urok, pozostawiając tylko wspomnienie piękna. Wciąż pozostajesz nienazwaną chwilą, do której będę powracać po więcej, wciąż otrzymując to samo, myślą, że bliskość odziera z samotności, byśmy mogli na nowo, nadzy i drżący, zatopić się w pustce, w ciemnej przestrzeni, która wpełza pod stopy i ramiona, unosi ku [...]

Nie potrafię już mówić. Nawet spojrzenie pozostało bez wyrazu. Czasem zdaje mi się, że wyśniłam cię z marzeń i tak naprawdę nigdy realnie mi się nie przydarzyłeś. A jeśli to prawda to wykradłam cię bogom, nogi włożyłam w kałuże, głowę zostawiłam w chmurach. Byłeś jednym z tych pragnień, po które sięga się głodną ręką i zatapia w kobiecości. Nie pamiętam ile razy uciekałam, płoszyłam spojrzenia, ulotna jak chwila, niedokończona jak muzyka... Nadałam Ci tysiące znaczeń, ale żadnym z nich nie obdarowałam siebie. Teraz nie wiem po co się w Tobie odmieniłam, dlaczego schodząc głębiej tak bardzo się pogubiłam... Nawet miejsca kiedyś nas pełne stają się tak puste ode mnie.

Poznałam tylko na pamiętać, a jednak od lat wyrywam Cię z siebie jak kolejną kartkę, na której błąd przebija w następnych stronach. I niby blaknie, jakby znika, może nawet go już nie ma... a czuję go w sobie tak mocno. Miałam Cię tylko pamiętać, a schowałam jak nową siebie, jak dziecko, po które nawet matka nie wyciągała dłoni...

Siadam czasem na brzegu łóżka, stopami chwytam chłód podłogi, z ciszą na ustach, wspomnienia chwytają za kącik ust, zastygam w bezdechu z tym samym ciepłem na opuszkach palców... Jak wyglądałoby nasze życie gdybym pozwoliła Ci się we mnie odmienić? Okrutne, ale przecież to nie my do końca. Nie mogłam nawet patrzeć jak śpisz, tak trudno było mi się obudzić.

Pewnie nie rozumiesz, nie widziałeś nigdy, nie poznałeś, a ja chciałam tylko na pamiętać... przysiąść czasem po zawrót głowy o krótkiej historii z rumieńcem... Ty też chciałbyś komuś śmiać się o tamtych dniach? Dziś to kolejna chwila, która nigdy się między nami nie wydarzy. Mieliśmy siebie na prawdę, której nikomu nie opowiemy...