byłam jak kartka z adresem
mieściłam się w kieszeni na powroty
ale one nie istnieją
zmieniłam swoje wnętrze
żebyś nie mógł trafić

pozostaję sobą
idealnym kłamstwem

iluzoryczną prawdą
która nie istnieje
a czasem się pojawia
i nie jest niczym więcej
od znaczenia które jej nadasz

masz w sobie światło przy którym gasnę
chcesz chwytać chwile
ja układać się tam gdzie ich bezmiar
zbyt mały jest nasz świat
nie można się tam pogubić
nie umiem się w nim odnaleźć

dziękuję
pozostanę sobą

Jeżeli porcelana, to wyłącznie taka,
której nie żal pod butem tragarza lub gąsienicą czołgu;
jeżeli fotel, to niezbyt wygodny, tak aby
nie było przykro podnieść się i odejść;
jeżeli odzież, to tyle, ile można unieść w walizce,
jeżeli książki, to te, które można unieść w pamięci,
jeżeli plany, to takie, by można o nich zapomnieć,
kiedy nadejdzie czas następnej przeprowadzki
na inną ulicę, kontynent, etap dziejowy
lub świat:

kto ci powiedział, że wolno ci się przyzwyczajać?
kto ci powiedział, że cokolwiek jest na zawsze?
czy nikt ci nie powiedział, że nie będziesz nigdy
w świecie
czuł się jak u siebie w domu?

wiersz z tomu Tryptyk z betonu, zmęczenia i śniegu
cyt. za: Stanisław Barańczak, Wiersze zebrane, Wydawnictwo a5, Kraków 2006, s. 218