Lubiła chować się w jego smutnym spojrzeniu, nakryć powiekami i spacerować w zaułkach pragnień. Szeptała zapachem wiosennego deszczu, miękkim światłem latarni, smakiem koniczyny... Czasem zaczerwieniła jego policzki, uniosła mu brew w dziwną manierę wyższości, innym razem łaskotała w kąciku ust. Zwykle miewał na nich ślepe uliczki, dlatego bywali tam bez słów. Gdzieś na krawędzi uchodziła gorącym z tęsknoty oddechem, lekko piekącym w okolicach serca. Tak zmieniała wspólne mapy byle tylko nie pójść dalej, bo wtedy bez końca... Poszli kiedyś w innych kierunkach, bo tylko tak mogli ze sobą zostać.

Podeszła, by tej nocy zasnąć na jego oczach. Tak bez pytania, bez odpowiedzi, z uroczą pewnością na ustach. Włosy w lekko zuchwałym nieładzie. Ubrana w nieoczywistość. Nietrudno im o sen... Każdy jej ruch z najdrobniejszych wyrazów tworzył kiedyś całość. Rozkładał jej słowa na nienawiść aż ta ucichła.

Cisza jak skrzydła splątane w locie.
Upadek jest tylko dźwiękiem...

Myślę o Tobie od kilku godzin. Smutno mi, bo nie pamiętam już jak czule się do mnie zwracałeś. Próbowałam odtworzyć w myślach nasz ostatni taniec. Wtuleni, bez słów, coraz bliżej... Mieliśmy wtedy 15 lat i bawiliśmy się w dorosłość. Ta Twoja dziwna gra, w której Ty byłeś po alkoholu, a ja miałam udawać, że kolejnego dnia nie będziesz nic pamiętać. Odepchnęłam Cię, bo się bałam. To odtrącenie było prośbą o pokazanie mi, że jesteś silniejszy, że jesteś ponad wszystkie moje lęki. Gdybyś wtedy sięgnął [...]