Jeśli zabrać wszystko, co osiągnęłam...
Pozbyć się tego, co nagromadziłam...
Zdjąć to, co definiuje moją powierzchnię...
Kim jestem lub czym się stałam?
Krucha, jak suchy liść o ochrowej barwie, rozedrgany na wietrze. Dłonie rani szorstki sztur intuicji i doświadczenia. Przestałam ich słuchać. Nagość pozbawiłam kształtów, we włosy wplątało się echo wstydu. Może jeszcze bywam czyjąś kryjówką, ale pustą w środku. Nie ma tam śmierci, na którą umieram. Jest tylko miejsce na strach, by w niej pozostać.

To nie sarkazm.
To nie naiwność.
To nie słabość.
Bycie miłą jest wstążką zaufania, która już w pierwszej chwili upiększa podarunek zrozumienia i troski.

Łatwiej było podjąć decyzję o zmianie, trudniej wyhamować myśli, które osaczają z wszystkich stron. O czym one są? Przed czym chcą mnie uchronić? Z czym właściwie przychodzą? Gdybym tylko mogła złapać choć jedną... Przebiegają tak szybko, zawirują w głowie ułamkiem sekundy, zostawiają niepewność i wątpliwości. Myślałam, że gdy zwolnię to znów zacznę cieszyć się życiem, smakować chwil, żyć uważniej... A tu one. Jedna kręci się w kółko i krzyczy, że "czas, czas, czas ucieka". Druga rwie włosy z [...]