W tym zeszyciku, obłożonym

w gazetę, gdzie są moje wiersze,

wypiszesz imię niezbyt prosto,

Ty, uczennica klasy pierwszej.

Białe litery na tablicy

to świt, co z nocy się wyłania.

Będziesz zmieniała w wykrzykniki

łabędzie znaków zapytania.

I Twoje oczy, uszy, ręce

rozróżnią kształty niespokojne

Moja córeczko, urodzona już po ostatniej może wojnie.

Wrześniowe jabłko ślę ci z wierszem,

na twoją pierwszą w życiu drogę,

Ziarenka nasion zagrzeb w ziemi

wyrośnie jabłoń koło okien.

Gdy jej gałęzie któraś z wiosen

przewiąże białych kwiatów wstążką,

siądziesz w jej cieniu pochylona

z otwartą na kolanach książką.

*Tadeusz Śliwiak

Bawię się proszę Pana, bawię w dorosłą kobietę. Nauczyłam się już malować oczy na zielono i usta ciągnąć czerwoną pomadką. Ciągle się bawię w dorosłą kobietę, to tak jak mała dziewczynka zakłada za duże obcasy swojej mamy, na których nie może przejść metra, ale bardzo się stara. I ja się staram być dorosła, odpowiedzialna i silna. Cokolwiek by się nie stało poradzę sobie sama. Umiem już wykorzystywać swoje atrybuty, umiem malować paznokcie na czerwono. Mogę udawać, że jestem dorosła, chyba nikt się nie zorientuje.Ostatni tydzień dał mi sporo spokoju. Złamałam paznokieć, wolę łamać obcasy. Nie ma nic gorszego niż przeciętność, nie ma nic gorszego niż obojętność. Jak zwykle jestem skłonna do przesady. Lubię być ponad, lubię tańczyć nad przepaścią.

---------------------------------------------

niestety nie moje... ale nie mogłam oprzeć się by tutaj tego nie zamieścić...

Żyjemy w świecie, w którym wszystko co nazywamy pięknem jest tylko kolejnym produktem na sprzedaż...