Teksty znajomych — sprajtka

Czy to życie
gaśnie tak z wolna
niezauważalnie jak świeca?
czy tylko moje marzenia więdną
i szarzeją

Przecież świecę można zdmuchnąć
nawet samemu, to takie proste
ale kto nie lubi tego śmiesznego ognika...

A może po to żyjemy [...]

tak się bałem że nie zdążę
jakże chudziutka była moja książka niemal niewidoczna
jak ty
niesiona ciemnym listopadem niczym deszczowe święcenie
albo przedwczesne boże narodzenie zbyt skupione by płakać

tak się bałem że nie zdążę zobaczyć
twojej sylwetki przygarbionej na krześle
okularów zsuniętych na czubek nosa
palców które przewracają kartki

tak się bałem że nie zdążę
powiedzieć że tak naprawdę to wszystko
i jeszcze jeden wiersz może dwa
o spotkaniu po latach i rozpaczy o ciepłym uśmiechu

tak się boję że nie zdążę
kiedy zdążyć trzeba po raz kolejny

życie ci przynosić jak latawce
i puszczać nad sercem coraz niżej

Twoje słowa koją
ale to przez ich brak
doznaję tych wszystkich ran

Twoja uwaga
- rozkosz dla duszy
myślałem, że można bez tego żyć

Gdybym mógł poczuć
Twój zapach i myśli
byłbym w raju [...]

(ojcu)

tyle mam więcej im wyraźniej cię widzę
gdy zostawiasz swe przyszłe wiosny w ogrodzie za domem
ścinam żywopłot jak słowa co nadto podrosły pod niebo
i oduczyły się ludzkiego trwania:
takie to proste - wzrastamy i wracamy
do ręki która ofiarowała życie
jestem zatem i ja
przy twoich dłoniach
odłamana gałąź
mówię: nie ma nieba i ogrodu
bez ciebie

W modlitwę o deszcz
Najczulej wsłuchuje się
Wiatr zmian, zadziwia

bezludniej mi o siebie odkąd wiem
że nie muszę być w sercu własnego świata
czasem widuję się na pograniczach
jak bliźniak włóczykij w zielonym od trawy płaszczu
pytam co dalej będzie
nie widziałem jeszcze
tak głębokiej niepewności na twarzy
tego człowieka
jego linie papilarne
niby słoje drzewa dzieciństwa
pierścienie na wodzie
w jakiej obmywam usta
zostawił mi
adres najbliższej zmarszczki
zdradził że tam zaśnie zachodzące słońce
jak oderwany z witrażu fragment skrzydła

zaczesywał moje włosy palcami
jakby zacierał ślad na piasku po odkrywcy
który wyrósł z dziurawych butów ciała
i odbiega wyciągając rękę

tak pisać jak Halina
o pająkach i ustach czerwonych
od miłości

żeby uczucia spływały
idealną strużką potu
pomiędzy piersiami

albo marzyć tak
że niebo pęka z tęsknoty
I powietrze wrzeszczy
ostygłe z gorącej nocy

tak pisać
żeby spod kamieni
wyrastały wiersze zielone
a pająki prężyły ramiona
od pocałunków

żeby miłość wciąż była czerwona
i ust pełna
po brzegi