"Słoń chce"...

Słoń gruboskórny
Chce się tylko odsłonić
A trawa szumi

jestem dzieckiem zepsutych odpowiedzi
znakiem zapytania w drodze do celu
trudno się zatrzymać , gdy nie jest się tarczą
tylko lotką niesioną śliną z wiatrem

Wspinam się po rurze po kwiaty życia
Jak z płatka opadają powieki
Uciska serce wyrywając kolce
W ramach siebie CieMięŻyć nie pragnę

Nakładam róż policzki się piwonią
Wciskając siebie bez siły bez życia
Kwadratura koła kręci się koło mnie
A ja zrywam się i sięgam po kwiatki

Bez... Piwonia...i róże w rurze...Bez

Pościel w kwiaty lotosu
W krzykliwych kolorach
Rzucających urok
Jedwabistym różem
Delikatnych płatków

Podszyta wspomnieniami
Powabnych dodatków
Z wyszukanym smakiem
Ręcznej roboty
Fason francuski

Na wygodnym łóżku
Pięknie rozłożona
Cieszy oczy
Zmysłowością formy
Dobraną do wnętrza...

Na morzu uniesień
Mistycznych odpływów
Przez wąskie cieśniny
Zatapiam się w Tobie

Słabość ciała
Jak spokój osiada
Na wargach wezbranych
Falą namiętności

Obieram kurs
By dotknąć brzegu
Fizycznej granicy
Ciepłego klimatu...

Ja jak po sznurku
Zawieszam wzrok
Na wieszakach
Szkoda słów
I gotówki
Moje słowo droższe od pieniędzy
Insp. Bystry

A gdyby tak...
wylać nalewkę z aronii
którą trzymam w dłoni
na nagie moje ciało,
co by się wtedy działo?

Czy...
spijałbyś namiętnie
i lizał ponętnie
to co się ulało
tak niestety mało?

A może...
szukałbyś na szyi
śladów tamtej chwili
gdy spływał na ratunek
ten znakomity trunek?

Szukając w sobie siły
aby zdobyć Cię miły
poszłam Tobie na rękę
I wylałam całą butelkę...

Zeszło z życia powietrze
Zdmuchnęło świe­czki na torcie
Jak rek­lamówka na wietrze
Szu­kam miej­sca w swym porcie

Szar­pią plas­ti­kiem krzaki
Co przys­tankiem się stały
Człowiek ta­ki nijaki
Ni­by duży, a mały

To­niemy w wo­dach kałuży
Brud ma swoją kotwicę
Ka­losz za po­most nam służy
To nie My-słyszę nawałnicę

Miłość gdy umiera nie trafia do raju
bezpańsko błąka się po czyśćcu wspomnień
nie ma tam słońca i oliwnego gaju
tylko kręte schody zawiłych napomknień

Daleka od szczęścia na półpiętrze zdarzeń
schodzi z czasem nie ruszając się wcale
zapuszcza korzenie martwe od wrażeń
by zakwitły w niej minionych chwil żale

Wiszę jak kropla i nie jestem
W stanie wyparowac
Gazuję czasem pod górkę
Potem się ulatniam
Jak mgła
Mętlik pozostaje
Nie idę dalej
Nie zostawię sobie
Na pastwisku losu

Wchodząc w myśli tak głęboko
wyczuwasz kształt mojej wyobraźni.
Giętkością chwili szarpiesz struny
by wydrzeć jęk stęsknionej jaźni

Krepując ciszę ciągiem zdarzeń
zamknij swoimi me soczyste usta
A swym oddechem wypełnij przestrzeń
co nas dzieliła i była pusta

Zamykam oczy by poczuć sobą
to co zdarzyć się jeszcze może
Widzę litery nożykiem wycięte
w mym sercu, jak w drzewie na korze

Jest wyrwą
W drodze mlecznej
Pyłem powiązań
Faz księżyca
Układem sił
Pociągającym masy

Grawituję serdecznie

Odmierzam czas
niedorozwiniętą godziną
Wciągają tik-taki
powiewem świeżości

Zrywają się boki
do jesiennego lotu
By opaść na laurach
gdyż czas pąki zwijać

Wstałam prawą nogą
Reszta poszła w zapomnienie
Stojąc na skraju światła
Wszystko załamałam
Kruche to życie...