Dzienniki — sprajtka

Reanimowałam słowo, obiło mi się o uszy. Poszarpałam się z myślami, które niby psy kot-ło-wały sie w głowie. Rozwiany włos ulizał się, a ja pomalowałam uśmiech na okrągło...na okrągło. Nie lubię się powtarzać, ale pstrykam selfi. Zdjęcia lubię, zdjęłam uśmiech z twarzy jakbym mogła z czegoś innege to też bym zdjęła. I tu jest haczyk, znów się zawieszam. Taki obraz dnia, zaraz będę strzelać z "dupy". Strzelam znów fotkę, może zapamietam te góry, trudy dnia...

Chwała dupie z cyklu " dupa Jasiu karuzela"...
Siedzę na dupie w której mi się poprzewracało. Dupnęło coś we mnie, dupa z tego czy z innego. Dupominam się szacunku dla tej części mnie ktorą wszyscy mają w dupie...czyli mojej duszy. Pracy mam w trzy dupy, ale dziś się nie pcham by wszystkich zadowolić;)

Świat czasami potrafi skurczyć się na długość rąk szukających zysku jak wyjścia...Wszystko blaknie czekając na światłość wiekuistną. Tracę ducha, który potrafi urwać się z łańcucha . Przykuwam wzrokiem wszystkie lęki, przygryzam język, gdyż ząb czasu potrafi rozgryźć każdą fałszywą moją przemowę. Moje myśli mają bogatsze życie wewnętrzne niż ja. Charakter pisma potrafi zmienić treść , a ja nie potrafię zmienić charakteru...Potrafię zmęczyć się jak kalendarz i powoli ożywiać spoglądając na życie jak się układa. Lubię sen i świadomość bezdomną, która powoli powraca jak córka marnotrawna. Marnuję dzień po dniu, każdy ze swoim terminem przydatności do użycia. Przelatuje mi przez palce tyle myśli, że życie pozostaje tylko w głowie...