Dzienniki — sprajtka

Częste pytanie dobijających się do moich myśli. Zarzucam słowo jak szlafrok i wyglądam przez wizjer, patrząc kto pyta. Gdy wypowiadam słowo, to myśl przestaje być moja, a zaczyna być "Twoja". Nie sposób zapiąć jej na ostatni guzik. Ciągle pęcznienie i rośnie jak niesmaczne jedzenie w gardle. Myśl jest naga, dopiero pytania ją ubierają. Czyli, to co mam na myśli jest tylko ''Twoją" projekcją moich rozmyślań...

Życie jak rzeka płynie. Trzymając się tego nurtu muszę stwierdzić, że mnie wkurza bezmyślne powtarzanie. "Nie wchodzi się do tej samej rzeki"...wrrrr....ktoś kiedyś błędnie wpisał tłumaczenie i poszła fala. "Nie wchodzi się dwa razy do takiej samej rzeki"...Mała różnica, a zmienia sens...Odra będzie Odrą do której będę mogła wejść tyle razy ile CHCĘ, ale nie będzie już to taka sama rzeka, gdyż prądy wciąż ją zmieniają...
Bezmyślne łykanie wszystkiego co nam się podaje bardzo mnie wrrrrr....
Miłego pełnego przemyśleń dnia życzę :-)

Smutek to taki "gość", którego nikt nie chce, dlatego nas smuci...Może jak nazwiemy Go S.Mutek, to będzie mu łatwiej Nas znosić...

Zacny obywatel- jest w kostę poukładany, nigdy się nie
zapomina
ja,człowiek na bakier, serce potrafię zostawić w drugim człowieku
Zacny obywatel-ma wszystko na miejscu
mnie wierci od środka, gdyż nic się już nie mieści
Zacny obywatel-poranna kawa
ja z ranną kawką , gdyż wolę ptasie mleczko
Zacny obywatel, siedzi na prawicy
ja wit.C lewoskrętna kwaszę otoczenie
Zacny obywatel nosi wysoko głowę
a ja beret od czapy na bakier

Reanimowałam słowo, obiło mi się o uszy. Poszarpałam się z myślami, które niby psy kot-ło-wały sie w głowie. Rozwiany włos ulizał się, a ja pomalowałam uśmiech na okrągło...na okrągło. Nie lubię się powtarzać, ale pstrykam selfi. Zdjęcia lubię, zdjęłam uśmiech z twarzy jakbym mogła z czegoś innege to też bym zdjęła. I tu jest haczyk, znów się zawieszam. Taki obraz dnia, zaraz będę strzelać z "dupy". Strzelam znów fotkę, może zapamietam te góry, trudy dnia...

Chwała dupie z cyklu " dupa Jasiu karuzela"...
Siedzę na dupie w której mi się poprzewracało. Dupnęło coś we mnie, dupa z tego czy z innego. Dupominam się szacunku dla tej części mnie ktorą wszyscy mają w dupie...czyli mojej duszy. Pracy mam w trzy dupy, ale dziś się nie pcham by wszystkich zadowolić;)

Świat czasami potrafi skurczyć się na długość rąk szukających zysku jak wyjścia...Wszystko blaknie czekając na światłość wiekuistną. Tracę ducha, który potrafi urwać się z łańcucha . Przykuwam wzrokiem wszystkie lęki, przygryzam język, gdyż ząb czasu potrafi rozgryźć każdą fałszywą moją przemowę. Moje myśli mają bogatsze życie wewnętrzne niż ja. Charakter pisma potrafi zmienić treść , a ja nie potrafię zmienić charakteru...Potrafię zmęczyć się jak kalendarz i powoli ożywiać spoglądając na życie jak się układa. Lubię sen i świadomość bezdomną, która powoli powraca jak córka marnotrawna. Marnuję dzień po dniu, każdy ze swoim terminem przydatności do użycia. Przelatuje mi przez palce tyle myśli, że życie pozostaje tylko w głowie...