Kolorowych promieni
Z rąk nie wypuszczę
By stać się okręgiem
Z tęczą w oczach

Użyję szklanej kuli
By zaczarować słońce
W kroplach deszczu odbite
Powietrzem rozsypane...

Wygaszam siebie jak ekran
Zostawiam ślad zagubiony
Sen dotknie skrawka tych ran
Co kawałkami jest kruszony

Dzień już światła nie wnosi
Przychodzi szarość i ból
Uśmiechu już twarz nie znosi
Wszystko to rana i sól

Ciężko jest podnieść wzrok
Otrzepać niechęć i nicość
Unieść chęć i zrobić krok
By nastał dzień i wszystkość...
************************

Zepsute stopniowane dobro
Serca nabrane przeczucie
Głosem niesłyszalnego pisma
Wyrytym z dwuznaczność
W swych niedorzecznościach
Zanurzona bez namysłu
Znikam w ujściach czasu

Przechodzę wraz z wiekiem
Ciężko będzie je podnieść
Gdy przymknę życia otwartość
Nie będąc w swoim wymiarze

Codziennością słów
Odmierzamy wartość
Znieczuleni dniem

Nocą cierpimy
Bezgłośnością pragnień
Myśli wyrazem

Jesteśmy dźwiękiem
Odbijamy echem
Cudzych osiągnięć

Mało nas w sobie
Otarci z naskórka
Ziejemy pustką

Czas się zatrzymać
Zajrzeć pod warstwy
By ujrzeć siebie...

zamiast drapać rany
zapoczątkuj zmiany
sięgaj po marzenia
bezczynność nie zmienia
masz lenia
masz lenia
masz lenia

Wypalcowane
słowa po brzegi

oczami wyobraźni
wodzę na pokuszenie

nie chcę już kończyć
to taka piękna historia

Odłożona na półkę
zapisałam Cię w pamięci
odczytuję każdy gest
jak myśl przewodnią

Zakurzył się grzbiet
twardej oprawy
z gęsiej skórki

Tytuł ze złota
pali jak szkarłatna litera

Leżę jak broszurka
lub ulotka minionej promocji
Czekam, aż ktoś mnie podpali
aby dać trochę ciepła

Moje wiersze kaleczą słowa
Nie idą lecz doprowadzają do płaczu
Rozmazują tusz..
krzyczą
Dłoń ściska zrozpaczone pióro
Które wyrwało się do lotu
Serce zbyt mocno biło
Pod naciskiem słów
Myśl suszy mi głowę
niedopieszczona
pali się ze wstydu
Taka prosta
łatwa
na skinienie palca
Wyciągam klucz
Przekręcam słowa
Wymieniam zużyte
I piszę na swój sposób
ocieram się o papier
a chciałabym o życie...