Na morzu uniesień
Mistycznych odpływów
Przez wąskie cieśniny
Zatapiam się w Tobie

Słabość ciała
Jak spokój osiada
Na wargach wezbranych
Falą namiętności

Obieram kurs
By dotknąć brzegu
Fizycznej granicy
Ciepłego klimatu...

Ja jak po sznurku
Zawieszam wzrok
Na wieszakach
Szkoda słów
I gotówki
Moje słowo droższe od pieniędzy
Insp. Bystry

A gdyby tak...
wylać nalewkę z aronii
którą trzymam w dłoni
na nagie moje ciało,
co by się wtedy działo?

Czy...
spijałbyś namiętnie
i lizał ponętnie
to co się ulało
tak niestety mało?

A może...
szukałbyś na szyi
śladów tamtej chwili
gdy spływał na ratunek
ten znakomity trunek?

Szukając w sobie siły
aby zdobyć Cię miły
poszłam Tobie na rękę
I wylałam całą butelkę...

Zeszło z życia powietrze
Zdmuchnęło świe­czki na torcie
Jak rek­lamówka na wietrze
Szu­kam miej­sca w swym porcie

Szar­pią plas­ti­kiem krzaki
Co przys­tankiem się stały
Człowiek ta­ki nijaki
Ni­by duży, a mały

To­niemy w wo­dach kałuży
Brud ma swoją kotwicę
Ka­losz za po­most nam służy
To nie My-słyszę nawałnicę

Miłość gdy umiera nie trafia do raju
bezpańsko błąka się po czyśćcu wspomnień
nie ma tam słońca i oliwnego gaju
tylko kręte schody zawiłych napomknień

Daleka od szczęścia na półpiętrze zdarzeń
schodzi z czasem nie ruszając się wcale
zapuszcza korzenie martwe od wrażeń
by zakwitły w niej minionych chwil żale

Wiszę jak kropla i nie jestem
W stanie wyparowac
Gazuję czasem pod górkę
Potem się ulatniam
Jak mgła
Mętlik pozostaje
Nie idę dalej
Nie zostawię sobie
Na pastwisku losu