Noc jest zbyt jasna. Księżyc, rozświetlający niebo i gwiazdy, które odbijają się na powierzchni naszych okien, gdy wpatrujesz się w przestrzeń, bezmyślnie obracając pusty kieliszek w dłoni.
Mieliśmy pójść od kina na seans o dziewiątej. Zegar na ścianie wskazuje piętnaście po pierwszej, a ty wciąż nie możesz usunąć. Wiem, że odchodzisz od zmysłów.
Zastanawiasz się, czy jeszcze nie umarłem.
Powiedziałem ci, że rozładowała mi się bateria w telefonie, że przepraszam i wrócę później. Dodałem, delikatnym [...]

Tęskni się za małymi rzeczami. Drobnymi okruchami zachowań, które uzupełniają codzienność.
Tęskni się za sposobem, w jaki przeciągał się, wstając z łóżka, za leniwym uśmiechem, gdy szeptał „Dobranoc” i nerwowym poprawianiem włosów przed wyjściem.
Tęskni się za detalami, którymi kolorował szare dni. Jak wtedy, gdy zwiększał głośność radia, bo wiedział, że właśnie leci moja ulubiona piosenka. Jak gonił mnie z ręcznika po łazience, śmiejąc się do łez, bo właśnie ochlapałam go wodą, myjąc [...]

- Wróciłam! - pospiesznie zdjęła buty, odwiesiła ciemny płaszcz na wieszak w przedpokoju i weszła do salonu. – Kupiłam po drodze nasze ulubione ciasto z tej cukierni na rogu, mam nadzieję, że wciąż masz na nie…
Zamilkła w połowie wypowiedzi. Wciągnęła po cichu powietrze, pospiesznie próbując zorientować się w sytuacji. W salonie znajdowały się aż trzy osoby, zamiast zwyczajowo jednej. Jej współlokator siedział na brzegu kanapy, jak zwykle uśmiechnięty, tłumacząc coś jej rodzicom. Zdawał się zupełnie nie [...]

On zawsze szukał morza. Nierównej tafli, pełnej przeplatających się kolorów zieleni, granatu i błękitu. Otwartego morza, którego jedynym ograniczeniem była linia horyzontu. Wody, w której niebo odbijało wszystkie swoje barwy.
Morze był jego symbolem wolności. Napełniało go spokojem, sprawiało, że zwykle nierówny oddech odnajdywał swój rytm, niemalże idealnie równy z szumem fal.
Dla mnie był wyjątkowy. Nie było w nim romantyczności, wielkich gestów, jedynie odrobina czułości. Jak wtedy, gdy owinął mnie swoim [...]

Kocham cię, idioto.
Kocham. Na tym zaczyna się i kończy cały ten dramat.
Kocham cię pomimo: kłótni, nienawiści, złości i krzyku. Kocham cię pomimo tych wszystkich lat, które spędziliśmy osobno i miesięcy bez słowa. Kocham cię jak szlona, głupia i nierozważna. Kocham cię miłością niezdrową, zatrutą i przeklętą.
Kocham cię i dlatego musisz zniknąć z mojego życia. Pytasz, dlaczego tak nagle. Dlaczego tak niespodziewanie usunęłam twój numer, zniszczyłam wspólne zdjęcia i usunęłam setki wiadomości. Musiałam. [...]

To niezwykłe wchodzić do mieszkania i wciąż czuć twój zapach.
Intensywną woń twoich perfum, które jeszcze unoszą się w wąskim, ciemnym korytarzu. Zapach przypalonego omletu, który nie sposób wywietrzyć z tej niedużej, starej kuchni.

Nie opuszcza mnie to przedziwne, surrealistyczne uczucie, jakbyś wciąż czekał za drzwiami sypialni albo na fotelu w salonie, z przekrzywionymi okularami i wciąż grającym w tle telewizorem. Jakaś część mnie stale wierzy, że cię tam znajdę, w tych wszystkich miejscach, które tak niezaprzeczalnie naznaczyłeś swoją obecnością. Że odnajdę cię w tym naszym niewielkim, zagraconym mieszkaniu, które mimo upływu czasu wciąż oddycha tobą.

Jesteś tam jeszcze? Czy to tylko wiatr bawi się ze mną, rozdmuchując woń twojej wody kolońskiej z łazienki na korytarz, jakbyś właśnie minął mnie w drodze do kuchni?

Może gdy zamknę oczy, złapię cię nagle za rękę...

Nie było go.
Rozbita fiolka drogich perfum wciąż leżała niesprzątnięta na ziemi, a ostry, pieprzowy zapach dopiero zaczynał rozprzestrzeniać się po pokoju. Jej dłonie drżały, a drobne krople krwi, które pojawiły się, gdy rozcięła skórę, próbując zebrać kawałki szkła, już zdążyły zaschnąć. Pojedyncze, jasne kosmyki włosów opadły jej na twarz, wyrywając się z ciasnego uścisku gumki.
Podkrążone oczy zdradzały bezsenność kilku ostatnich nocy, a zaciśnięte, blade usta drzemiącą w niej niepewność. [...]

Noc jest zbyt długa w tym niewielkim pokoju.
Drewniana podłoga, drewniane krzesło i stół. Drewniana rama od łóżka z twardym, odkształconym materacem i rozrzuconą pościelą. Wszystko przewrócone, rozerwane i rozbite w przypływie wściekłości.
Nocą nie widać gwiazd na tym niebie. Wydaje się niemalże nieżywe, nieczułe i pozbawione nadziei.

Rama od okna uderzała raz za razem we framugę. Gdzieś, w oddali, można było usłyszeć szelest liści targanych silnymi podmuchami, odrywanymi powoli od gałęzi. Walczyły jeszcze z [...]

Mario,
doprawdy, żal mi ciebie. Po wielu latach znalazłem w sobie w końcu odwagę, by przelać na papier te słowach, których nigdy nie miałem odwagi wypowiedzieć na głos w twojej obecności. Szeptałem je za twoimi plecami, krzyczałem na pustych ulicach naszego miasta po zmroku.
Moja najdroższa. Chciałabym, aby prawda była mniej okrutna, pozbawiona swojej zwykłej brutalności i szczerości, przyozdobiona w kolorowe piórka i słodkie słówka. Jednak prawda nie może kłamać, a gdy mierzymy się z nią twarzą w twarz – [...]

Kirito,
jest późne, wtorkowe popołudnie, gdy siadam przed ekranem, nieśmiało uderzając w klawiaturę i po raz kolejny próbując zebrać słowa, które tak nieudolnie chciałabym ci przekazać. Za oknem wszystko pogrążone jest już w ciemnej, głębokiej czerni nocy i nawet blady blask sztucznych latarni nie potrafi dodać temu światu kolorów. Wręcz przeciwnie – na granicach niewyraźnej jasności, mrok wydaje się wręcz jedynie gęstszy i jakby smutniejszy, walcząc swoim największym kontrastem, bez którego nigdy nie mógłby [...]

Gdy się obudziła, za oknem wciąż było jeszcze ciemno.
Nie znosiła zimy za ponure poranki i smutne wieczory. Powroty w ciemności, wśród cieni i braku słońca. Za grube chmury, które tak często ukrywały nawet niewielki blask księżyca i sprawiały, że czuła, jakby niebo spadało jej na głowę.
Ubrała się w ciszy, bez zapalania światła. Kierowała się jedynie sztuczną poświatą rzucaną przez okoliczne biurowce, tak mnogo otaczające jej blok. Powoli i z wyczuciem zamykała szafki niedużej komódki. Wciągnęła na siebie [...]

Słońce rzucało długie cienie, sprawiając, że stając na szczycie schodów musiał przysłonić oczy ręką. Wiatr jedynie delikatnie poruszał liśćmi, jakby bojąc się sprawić zbyt wielkie zamieszanie. Złote pola rzepaku kołysały się subtelnie w powolnym, rytmicznym tempie. Zdawało się, że cały świat zatrzymał się jakby na chwilę, przepełniony zdumieniem.
Kościół nie był duży. Zaledwie kilkadziesiąt drewnianych, ręcznie robionych ław zmęczonych czasem. Prosty, niemalże pozbawiony ozdób ołtarz z ciemnym [...]

Patrzyłem na nią oniemiały.
Stała tam, jak zawsze. Nadzwyczaj wyprostowana, ze ściągniętymi mocno łopatkami i cofniętymi barkami. Ciemne włosy kontrastowały z delikatnym beżem jej koszulki. Ręce miała schowane w kieszeniach, jednak po delikatnym napięciu mięśni na przedramieniu bez problemu mogłem się domyślić, że jak zwykle próbuje skubać skórki przy paznokciach.
Znów była poza tym światem.
Patrzyła w niebo. Za każdym, gdy wychodziła na balkon, najpierw patrzyła w niebo. Była jak ptak uwięziony w klatce – w [...]

Siada na szerokim, dwuosobowym łóżku odkrytym jasnozielonym prześcieradłem. Kołdra, schowana w bladoczerwonej podszewce z nadrukiem szarych kół, leży skołowana w kącie. Jedna z desek pod spodem skrzypi, jak zawsze. Nienawidzi tego dźwięku.
Plecami opiera się o chłodną, chropowatą ścianę w pomarańczowym kolorze. Jej też nienawidzi. Jedynie kolor udaje się jej akceptować, choć z czasem wydał się jej zbyt napastliwy, rażący po oczach. Opierając głowę, wzdycha cicho, jednocześnie przymykając oczy. Gdy ponownie jej [...]