Wszystko dookoła owiane jest mgłą rozpaczy, na twarzach ludzi których mijam na ulicy maluje się gorzka bezsilność, natura którą widzę wokół mnie zastygła w bezgłośnym oczekiwaniu na powrót "wiosny", nawet Pan Bóg roni łzy patrząc na to co zrobiliśmy ze swoim życiem, owe łzy spadają na Ziemię w postaci szarego, rzęsistego deszczu, tworząc niewidzialny zimny płaszcz. Cały świat swoim "zachowaniem" krzyczy o powrót czegoś co dawno utracił, tęskni za tym co wskrzesiłoby choć małą iskierkę szczęścia, lecz na próżno bo owe TO nie powróci już nigdy...

Wolontariat był dla mnie furtą

Odkrycia bądź uchylenia Wielkiej Tajemnicy

Ludzkiego cierpienia...

Odkryłam w sobie głębię sensu konstruktywnego działania
.
Niemoc fizyczna jaka była udziałem Pacjentów wydawała się sublimować ich

Tak pogodne i mądre oblicza...gotowe na wieczność

Anioły? niebawem?...już? Autentyczni Ludzie!

Rodzący i wychowujący Radość, która próbuje powrócić w czystej postaci nie uroniwszy niczego,

Inaczej - poprzez dłonie wdzięcznych za dozwolenie przebywania na

Auli Życia i Śmierci...

Tama zdaje się pękać...a Więź umacniać...

Deszcz to łzy Boga...
Dlatego gdy patrzę w niebo podczas deszczowej pogody, czuję się tak niezwykle wyjątkowo...

Niektórzy twierdzą, że Monotonia czyni nasze życie bezbarwnym, a to właśnie Ona nadaje mu sens...