Znowu to samo. Siedzisz na zielonym krześle i trzymasz mnie za rękę.
Trzymasz mnie mocno, jakbyś wiedział, że za chwilę możesz mnie stracić. Prawą ręką przeczesujesz swoje czarne, trochę już za długie włosy. Następnie przecierasz oczy, z których powoli wygasają wszelkie iskierki nadziei. Patrzysz na swoje buty, niegdyś doskonale wyczyszczone, teraz ze śladami błota. Powolnym ruchem, zagubiony i rozczarowany spoglądasz na mnie.
I wtedy się budzę.
Nie ma zielonego krzesła, nie ma i ciebie. Wokół jest tylko biel. Łóżko jest białe, ściany, podłoga i sufit obite miękkim materiałem też są w tym kolorze.
Przytłoczona monotonnością pomieszczenia, przymykam oczy. Zielone krzesło... a na nim siedzisz ty... Pośpiesznie otwieram oczy.
-Spokojnie, leki na halucynację za chwilę zaczną działać.- Szepczę sama do siebie.
A potem, przypominam sobie, że nie umiem kłamać.

____________
Pisane szybko, pod wpływem jednego, z tych magicznych impulsów, gdy pomysły wylewają się z głowy.

W piątek trzynastego wstałam lewą nogą, stłukłam lusterko, przeszłam pod drabiną a czarny kot przebiegł mi drogę.
Potem spotkałam Ciebie i cały dzień stał się...

jeszcze bardziej beznadziejny.

Idąc ulicą, nie uśmiechałam się do przechodniów.
Pytali: Co ci się stało?
Odpowiedziałam: Od dziś, jestem sobą.

Nieśmiałe spojrzenia, nieśmiałe uśmiechy i nieśmiałe pierwsze cześć...
I na tym się kończy.