Było przed północą. Samotnie szła przez miasto... i nagle zaczął padać śnieg.
Śnieg - pomyślała
Próbowała sobie przypomnieć... Zamknęła oczy i szła i tak...
Mieszkanie za miastem i oni, tylko oni, sami, razem. Poczuła pocałunek na policzku, powoli zasypiała, a on poszedł do kuchni... Mijały chwile...
Skarbek, chodź tutaj - zawołał ją do siebie - no chodź, podejdź do okna.
Posłuchała go. Patrzyła przez okno, nie wiedząc o co mu chodzi.
Widzisz śnieg, kochanie? Pierwszy śnieg w tym roku, nasz wspólny pierwszy śnieg... - powiedział i mocno ją do siebie przytulił.
Tak, z tym kojarzył jej się śnieg. Z Nim, bo On był dla niej jak śnieg. Było w nim coś pięknego i zimnego, jak w każdym płatku śniegu... I jeszcze coś, tak szybko jak znikają pojedyńcze płatki śniegu, tak szybko On zniknął z jej życia , zostawiając w sercu chłód, a w pamięci obietnice, zbyt dużo obietnic i porzucone między rozmowami "kocham"...

Szkoda mi ludzi, którzy ciągle wracają do przeszłości, nie potrafią strzepnąć tego kurzu zalegającego na ramieniu i spojrzeć przed siebie nie kichając unoszącymi się w powietrzu wspomnieniami. Co było już nie wróci, nie ma odwrotu. Nazwać wszystko, co miało swój koniec po imieniu i wreszcie napełnić płuca świeżym powietrzem.

I Ty kiedyś zrozumiesz, że wszystko, co spieprzyłeś w życiu - spieprzyłeś na własne życzenie...

Co Ty we mnie widziałaś?
Nie wiem. Nie umiałam być sama. A Ty po prostu byłeś - nie za często i w odpowiednich dawkach.