poetycka miłość
kocha samotne noce

po której myśl
spływa jak po źdźble

opadając cieplej, nieopodal
namacalnych zbliżeń
w cieniach słów
z innego wymiaru, zostawiam
dotyk na tobie

poprowadź go sama
wskazując na sobie miejsca
które otaczasz spełnieniem

gasnę z nadzieją
że roz­palę się

po dru­giej stronie lustra

wypa­lasz mnie
studząc kroplą wody

kiedyś wierzyłem
że wystarczy przed snem
wywiesić poduszkę przez okno

przenikając oddechem nocy
emanuje czymś bliższym
nabierając gwiezdnej mocy

pokój też jest umowny
nocą na klaśnięcie wolnej myśli
przyjmuje kształt dowolny

przemeblowanie ciszy

gdy odpoczywa ciało, czuwa człowieczeństwo
a sił wszystkich siła
świadomości otwiera pandorę

w oddychającym ścianami pokoju
ni to konwalii i zbóż palonych
odosobnienia zapach przenika szparami

intensywność aury po granice bólu
ciekawskich zmysłów rozciąga [...]

chcemy dotykać nieba
a zapominamy podnosić ramiona

podpierasz głowę
licząc jaskrawe dni

nie patrząc pod słońce
oślepiamy się
własną przeciwnością

szaleństwo orbit księżyca
upaja młodzieńcze usta

czas nieustannie dyktuje nas
a my nie potrafimy znów
stać się takim dzieckiem

aromatyczny poranek
powolne opadanie na jawie
patrząc nadal snom w oczy

otoczeni porcelaną
słodko mglistą tajemnicą
mentalnie skraplani

o świcie wyglądamy
jak kawa z mlekiem

smakując sobie
każdego poranka

siada zmęczone
lotem mierząc życie

na gałęziach westchnień
nabiera tchu na jutro

jeśli tylko nadejdzie
kwitnienie znaczeń
wiosennym szeptem

znów o poranku przebudzi śpiew
skowronka poety

na przekór
rozmarzonej nocy

woalem przerzedzony
budzi blask
wschodzącego dnia

z poezją na ustach
słodszą niż sen
wita uśmiech na twarzy

z nocy wykradłbym ciemność
która spowija ten świat
za kurtyną naszych marzeń

przemierzył ten szal
od pierwszej gwiazdy
po znikomość świtu

zdmuchnął kurz wstydu
rozciągając księżycową podkowę
w uśmiech na twarzy

niedokończonym snom
pocierał policzki
gwiezdnym pyłem ciesząc oczy

z ust rozbieganych
balejażem ciepłych śladów
mienił dotyk w czułe słowa

na dobranoc

iskrą życia na ziemię opada
wola istnienia

po drodze spotyka anioła
otoczona pajęczyną troski
rozpala wnętrze człowieka

tchnięty do życia
chłodem zmarzniętego świata
łaknie uczyć się czułości
[...]