Smoky Blue

Początek pory suchej
Kwiatów zdeptaniem zwiastowany
Wyschłe strumienie jak spierzchłe usta
Nie szukają ujścia zastygłe w półśnie

Zwierzęta zmierzają ku upragnionym oazom
Gotowe zabić za miraż finiszu
Czy dotrzeć zdołają przez burze piaskowe
Chyba niegotowe na walkę się czują

Najwyższa pora bezpiecznie zmienić kurs
Ukryte więc w jaskiniach przeczekują
Zaspokajając substytutem pragnienia
Słone krople spływające po soplach ze stropu

Stalagmity wzrok skierowany ku sklepieniu
Limitem ono dla na wpół przymkniętych powiek
Gwiazdy niedojrzane nie istnieją dla nich
Płyną po dnie cierpliwie czekając na przełom

Już na zawsze wpisane w krajobraz
Jak malowidła naskalne Lascaux

Jestem mrozem karmiącym parę
Twojego oddechu zimą
Tak obłędnie bliski
Nienawidzić czy kochać
Tę morderczą intymność

spienioną falą nadszedł
nieposkromiony rydwan
stałam do pasa w wodzie
czekając

zanurzyłam głowę
oczy szeroko otwarte
nie dostrzegały
stać czy dać się porwać?

nieoswojony
uzbrojony
i ja
Amfitryta

Nagrałem Twój głos by słuchać
Gdy zamilkną śpiewne usta
Zapamiętać każdy uśmiech
Śmiech każdej struny
Dźwięk każdy płacz i szept
Nie uwierzę że odejściem w próżnię sen
Jeśli tak jest tam odejdę gdy uśniesz
Wspomnieniem śpiewu Twego
Spędzając całe dnie na nasłuchiwaniu
Swych przestronno-przytulnych wnętrz

Więc nawet nie widząc ślepo wodząc wzrokiem
Idąc nie wiedząc którędy i dokąd
Stawiając stopę za stopą krok za krokiem
Aż usłyszę dźwięki Twe
Dzięki drganiom łez
Zakotwiczonych na koniuszkach tkliwych rzęs
Szeroko otwartych powiek
Znów będziesz obok mnie
Zatopię się w Tobie
Moja Eurydyko

Zatopiony w śniegu po szyję
Kroczę na północ czując dno
Stojąc na palcach jedynie
Mroźne pustynie żalem jęczą
Porcelaną brwi ozdobione
Zamykam oczy
Skórą stapiając człowieczeństwo

Stąpając potem po kruchym lodzie
Kieruję węch w teraźniejszość
Opuszki dyrygują drogą przeszłą
I nasłuchuję pasaży na chłodzie
Czując choć trochę allegretto

Odrzuć mnie mrozem
Zapachem nienawiści
Nim słońce wzejdzie

Karmelowy wieczór
Ogień płonie w piecu
Dogasa namiętność
Trawiąca od wewnątrz
Słabnący wina posmak
Obwieszcza koniec doznań
Pierwszego ćwierćwiecza

...w każdym jabłku mieszka robak
toczą nas zepsute słowa

Puść pawie oko
Poetyckie zaloty
Białe wieczory

Wzrok skryty za mgłą
Rozumu rdzawe liście
Krwawią strugami

"Nauczyłem się kochać tajemniczość. Ona jedna chyba może życie nasze uczynić niezwykłym i cudownym."

Pocałunek oplatający całunem
Subtelna podprogowa obietnica
Powoli rozgrzewa otulając tajemnicą
Pielęgnuje czule nie wzbiera w słowach
Szybkich i krótkich jak płomienie południa
Nie trzyma klepsydry kurczowo w dłoniach
Rozstropnie ziarnka piasku rozsypuje po niebie
Jej obliczu policzkom i ustom się oddam
Tylko ona tak rozpala od środka

She's got her je ne sais quoi...

That exact mo­ment whi­le
Drin­king warm green tea ten­derly
Thou­ghts slow­ly ca­me to mind
C'est un plaisir pour moi
Re­pairing a bro­ken fa­cade
In the mir­ror su­rely looking ju­bilant
Al­though cha­momi­le smi­le al­most died
Le pe­tit prin­ce? Oui, toute­fois
I'd pre­fer deep blue skies than de­ser­ted nights
I spent on si­ping tears I had cried
Over lost view of ro­se-co­loured wor­ld
My lost pa­radi­se - sweet cha­momi­le.

From the se­ries "Wild Flo­wers Blossom"

Skrzydlaty zegar kołuje nad lotniskiem
Czas do lądowania kolejnego podejścia
Próby widoczne na wskaźniku paliwa
Wskazówka zatacza okrąg jak cyrklem
Trafia we mnie, choć wciąż bez pojęcia
O zwiastunach rychłego upadku

"Wyglądała ślicznie: wysoka, smukła, ciemna, bez krzty chemii na cienko skrojonej twarzy..."

Kocham namiętne momenty Kiedy zamykam oczy
Wielbię ciemność smakuję jej każdy dotyk
Bezwzględnie wykorzystuję choćby najkrótsze chwile
Długimi upijam się do nieprzytomności
Gdy na sekundę subtelnym uściskiem
Miękkich nawilżonych ciepłych dłoni
Przydusza spiętrzone wstyd smutek rozgoryczenie
Na mrugnięcie odbiera pamięć i przywraca błękitną taflę
Niczym niezmącony obraz siebie