A świat nadal pełen jest
jednominutowych żali
przykrywanych choinkowym blaskiem.
W świątecznej przestrzeni
możesz poczuć głód miłości,
brak Tej co na świat przychodzi.
W oczekiwaniu podaje ręce Dziecko ze żłóbka
- Twoje serce, wybiera zamęt
pragnący puchu bieli -
a w sercu wciąż szaro.
Zabierz magię -
- podaruj ciepło miłości, niezawodność wiary i wytrwałą nadzieję.
Zapomnij o prezentach corocznie okurzanych, czasem niszczonych.
Możesz dać coś, co nie straci na wartości,
choć nie wpisuje się w trendy mody.
Łamiąc się opłatkiem złam pierw podziały w Twoim sercu.
Podziel się łzą tęsknoty za obecnymi inaczej.
Nakarm szczerym uśmiechem tych, co są głodni radości.
Nie żałuj nadziei tym, których dotkliwie poraniła jej strata.
Przytul wiarą tych, których walka wydaje się przegraną.
Pamiętając, że prawdziwie "miłość mnoży się, jeśli się dzieli".

Odcisk słów na sercu ludzkim. Wypowiadane w pośpiechu, bez namysłu, jako argument nie do podważenia. Pocisk, który ma zniszczyć. Pozostaje pustynia nie pragnąca słów, a jednocześnie nie rozumiejąca Ciszy. Wiara w Słowo utkana słowami. Może dlatego tak kulejąca (...)

Nie przywiązujemy uwagi do rzeczy mało istotnych, które w ogólnym rozrachunku zabierają wiele, dając niewiele.