słoneczniki

W tym dniu kobiet
życzę ci byś była
pełna słońca
uśmiechu
radości…

byś czerpała
z życia
wiarę
co otula płaszczem …
nadzieję
by dodawała siły…
miłość
by wylewając się z serca
otaczała wszystko …

życzę
życzliwości
i spojrzenia
oczyma prawdziwego człowieka…

Unosząc się w przestrzeni
niespełnionych marzeń
patrzę na życie
ze skrępowanymi dłońmi
z balastem wspomnień
tkwię w miejscu
choć wyobraźnia
wciąż pragnie
mknąć przed siebie
za wielobarwnym motylem
tęczą życia
znów
oddychać pełną piersią
i czerpać...

a studnia
wciąż wyschnięta
jak żdźbło trawy spalonej
żarem
przeżytych zdarzeń...

Oczy zamknięte
serce otwarte
dłonie w geście zaproszenia

Nie przychodź z czernią w oczach
i sercem zamkniętym
tam wilgoć panoszy się w umyśle

Daj mi promyki słońca
iskrę w oku
głęboki oddech

Przyjdź z dobrym słowem
tęczą uśmiechu
i zostań...

do utraty tchu...

w tłumie
wśród ludzi
z samotnym sercem
w klęku
od ciężaru łez
zatapiam się...

niezauważalny
z belką do rąk
podpiętą
padam
do stóp świata
niezrozumiały...

i drąży
pot
strumień bezsilności
z rzeczywistości utkany
wczorajszego dziś

Przeszłości w przyszłość się nie wpla­ta
choć bliz­ny nie dają zapomnienia
to wciąż chce­my wie­rzyć
w te no­ce sen­ne co ciężar cza­su za­biera

Przy­myka­my po­wieki by sza­rości nie widzieć
a ko­lor tęczy ułożyć pod sto­py
niczym dy­wan z kwiatów utkany z emocji
pozbawiony nici systematyczności

I wciąż bra­kuje tej spon­ta­niczności
co dni ty­god­nia po­mie­sza życzli­wie
by choć na chwilę - tak dla przyszłości
spełnić się nieschematycznie...

Już dość tych łez
co zmyć miały gorycz
myślisz...
to nie mój krzyż

nie plącz się
między marginesami
dobra i zła
klucząc znakiem zapytania

spójrz
słońce swym blaskiem zaprasza
złe myśli rozprasza
pieszcząc uśmiechem

Zaplątałam się
w pajęczynie
życiowych doświadczeń
oczy w pustce utkwiły
szukając dobrych odpowiedzi
gdzieś w oddali
zarys człowieczeństwa
ukazuje barwy świata

Tam człowiek czeka
z puzzlami w dłoni
bym kontur przyszłości
kolorem napełniła
gdzie życie tętni
ciepłem i radością...

Nie łatwo
tak po prostu
obudzić się z letargu
by niczym wiosna
pokazać światu
że wciąż
mimo wszystko
prawdziwie żyję...

Nie lubię tych spojrzeń
które oplatają postacie
wielkimi znakami zapytania

Krocząc korytarzami
tańczącej chemii
widzę unoszące się dusze

I tylko wielka chęć życia
rozsądkiem znaczona
krzyczy – nie teraz…

Ułudą uczuć
małżeństwo z rozsądku
Dom pełen złudzeń.

Blok pełen ludzi...
Odbijające od ścian
myśli samotne.