Nie ma cię – jest okropnie, cały czas obijasz mi się gdzieś z tyłu głowy. Wszystko nagania mi przed oczy twój obraz – kolor nieba, dźwięk moich kroków na chodniku, numer tramwaju, pojedyncze, wyrwane z kontekstu słowo.
Jesteś – jest okropnie, ciągle próbuję zepchnąć cię gdzieś na tył głowy. Mam przed oczami tylko twój obraz – nie wiem, jaki kolor ma niebo, nie słyszę własnych kroków na chodniku, nie zauważam numerów tramwajów, słyszę tylko pojedyncze, wyrwane z kontekstu słowa.

Bo kiedyś wszystko było proste i poukładane.
A potem się na ciebie zapatrzyłam i ktoś cichcem zaczął zabierać z mojej uporządkowanej budowli klocki. No i w końcu wszystko się zawaliło.
I teraz nie wiem, czy zwalić to na ciebie, czy nie.

Każdy chłopak to taka żaba. Narzekasz na to, ale potem, pewnego pięknego dnia odkrywasz w sobie zoofilkę i odczuwasz do jednej z tych żab jakiś taki pociąg. Ten pociąg rozjeżdża ci fragment mózgu i doznajesz długotrwałej halucynacji, że ta twoja żaba to jednak książę.