Wychodzisz i czujesz się jakbyś opuścił cyrk.
Później i tak tam wracasz i cieszysz się, że do tego cyrku należysz.

O wałeczku! Czy nie mógłbyś raz jeden
zamiast ciast na babeczek siedem
rozwałkować mnie samą?

Rozwałkować na płasko
Tak samo jak to cienkie ciasto
Abym mogła się zgiąć i złożyć
I żeby ktoś wreszcie mógł we mnie farsz włożyć

Nadzienie wypełniłoby mnie całą
Byłabym nasycona i stałoby się to rzeczą stałą
Z nowym wnętrzem by mi się lepiej żyło
Wtedy mogłabyć być dla kogoś jedyną

Nie zostawiaj mnie tak pustej
I lepiej już przygnieć mnie swoim ciężarem
Zgnieć mnie i oderwij od podłoża depresyjnego

Zabronili patrzeć inaczej na świat, choć oczy młode mieliśmy.
Chcieli nam oszczędzić cierpień, choć ich pragnęliśmy.
Krzyk wraz z uczuciami chowali.
Stare prawidła do bólu wykładali.
Otworzyć okien nie byli w stanie
Nie chcieli zmian, bali się co się wtedy stanie

My, bez pozwolenia zerwaliśmy kajdany konwencji
Ruszyliśmy w podróż odkrywać nowe ścieżki
Zburzyliśmy to co było, rozpoczęły się rządy nowej kadencji
Nikt nie powiedział jednak, że los będzie tak ciężki

Trudy nasze widziały gwiazdy i tylko cicho wisiały
Widziały i drzewa, lecz tylko drżały
Wolności nie było, bunt kwiatu daremny
Żyć nie będzie umiał bez korzeni, a stosunek pozostanie ujemny

Palce moje splamiła krwawa rdza.
I zrozumiałam, że zniszczenie jest nieuniknione.
Serce moje pokryła krwawa rdza.
Wnet poczułam, że boleśnie zostało zranione.

Wszystko kiedyś przemija, rozkładu doświadcza.
Jak ta stara brama do ogrodu.
Jak miłość co często błędnie się oświadcza.