Jak Cię nie kochać, pamiętając tyle o Tobie. Dwa lata minęły, a ja właśnie pokochałam Cię na nowo, chociaż Ciebie już dawno w moim życiu nie ma. Rozkochały mnie wspomnienia o Tobie. Pamiętam jak przychodziłeś z gradową burzą na twarzy. Zły, że musisz być tutaj, wśród ludzi, których nie interesuje to, co Ty kochasz. Wtedy wystarczyła sekunda mojego spojrzenia, jedno moje słowo, jeden mój uśmiech, a Twój lód się topił. W pięknych niebieskich oczach zapalały się iskierki, a usta śmiały się do mnie. Nie było chyba nic cudowniejszego niż rozpogodzenie Twojego nieba. I Ty rozpogadzałeś moje, przy Tobie nie mogłam nie być szczęśliwa. Pamiętam, jak widziałeś każde przelotne uczucie na mojej twarzy, jak wiedziałeś więcej, niż Ci mówiłam, jak zauważałeś [...]

Stał Pan przede mną w niebieskiej koszuli. Uwielbiałam ją, bo przecież nie dało się nie zauważyć przy niej Pana niebieskich oczu. Wpatrywałam się w nie może trochę zbyt długo. Pan patrzył też w moje. I nie, nie będę taić , że te pare chwil zapamiętałam lepiej niż wszystko inne. One żyją we mnie, już długi, długi czas. Nie umarły jeszcze, bo wszystko wokół mnie jest niebieskie. Tak, odkąd tu są, wpadłam w błękitny obłęd. Moja pościel jest niebieska, budzik, lampka, kubek, perfumy, świece ,koc, lakiery od paznokci, ramki na zdjęcia, książki, buty, sukienki i oczy... Moje też. Udało mi się wykraść tych kilka niebieskich minut, a one rozszalały się we mnie. Dziękuję za Pana niebieskie oczy, które widzę gdy przychodzi czarny smutek.