skrobek

Nieposkromiony żar żądzy, usta panaceum.
Wgryzam się w Twą wargę, hedoniści czerwienieją.
Asceta zasłania oczy choć patrzy przez palce...
Wysuwam spragniony język i w Tobie potańczę.

Róża kwitnie niebiańsko, nie pozwalam jej uschnąć.
Nieustannie pobudzam zmysły, nie mogą zasnąć.
Z Twoich ust wydobywam cudne jęki rozkoszy...
Chwilo trwaj wiecznie, pożądam więcej takich nocy!

Łykam samotność zatopiony w nocnej ciszy,
Czasami brak czasu, by się swiatem zachwycic.
Często się gubię w zawiłościach codzienności,
Potrzebuje oddechu... Brakuje miłości.

Me serce się dusi w dusznych arteriach miejskich.
Niekiedy chciałbym wrócić do tych dróżek wiejskich...
Do tych lasów zielonych, do spotkań z naturą,
Leżenia na trawie, gnania chmury za chmurą.

W ciemnym pokoju, przykuty do łóżka.
W chaosie ciszy, krzyczy do mnie pustka.
Sen wciąż odgania, patrząc na mnie ślepo.
Nie umiem uciec, mieszka pod powieką.

Mówi o życiu, o drodze do grobu.
Szepcze o uczuciach i ludziach z lodu.
Sens dla niej umarł, miłość to utopia.
Człowiek-istota schodząca po stopniach.

Skóra, kości, czas pochłonie witalność.
Rozum zgłupieje, przepadła moralność.
A wierzący, udławili się wiarą.
Żadnych zmian na lepsze, przyszłość jest karą.

Gorycz lała się z jej ust wodospadem.
Przyjmowałem z pokorą, każdą uwagę.
Jej wizja, malowana moim pędzlem.
Jutro odpowiem i jeszcze zwyciężę...

Przenika przez ciało, delikatnie pieszcząc zmysły.
Płynie dosadnie, uroczo, nieopodal Wisły.
Każdy ułamek słów wypowiedzianych z Twoich ust,
ma w sobie więcej piękna od kwitnących płatków róż.

Nieokiełznany żar rozpętałaś swym językiem.
Upijam się słodkimi dźwiękami, łyk za łykiem.
Tych parę ulotnych chwil zamykam w sejfie pamięci,
w te jesienne dni przywróciłaś do życia chęci...

Drewniany domek widzą oczy wyobraźni,
dziś już go nie ma, ale realnością wciąż razi.
A deski jego nadgryzione zębem czasu,
przywołują smak dzieciństwa i zapach lasu.

Dwa kasztany w podwórku kłaniają się gościom.
Też ich witam z szacunkiem, bracia nadal rosną.
Nieopodal domostwa żyła piaskownica,
kiedyś odwiedzana - obecnie stara pannica.

Smak oranżady przywołuje reminsencja,
pijana w butelce codzienności esencja.
Wraz z dziadkiem na łące gasiliśmy pragnie,
trywialne czynności tworzą piękne wspomnienie.

Pamiętam również świeżość babcinej mizerii,
smaczne obiady bez zbędnych fanaberii.
Bezstroskie lata dzieciństwa, szukanie grzybów.
Tych pięknych czasów nie określi żaden z rymów...

Wszak żadne słowa w pełni nie określą tęsknoty,
paradoksalnie dni zbudowanych z prostoty.
Żadna litera nie nakreśli uczuć w sercu,
mam tylko nadzieję, że byłeś w takim miejscu...

Czekam aż z mgły się wyłonisz,
taka realna jak jeszcze nigdy.
Za tym co reszta nie chcesz gonić,
lecz bardziej czujesz ludzkie krzywdy.

Lekko oddychasz ciężkim powietrzem,
chciałbym zachlysnąc się Twym istnieniem.
Mógłbym wpatrywać się w Ciebie wiecznie,
przy Tobie byłbym niemrawym cieniem.

Przy Tobie pustynia zaczyna znów kwitnąć zielenią,
zamieniasz ją w ósmy cud świata.
Wydmy kolorem tęczy się mienią,
a postać Twą oplata poświata.

Leczysz szaleństwo albo to Ty stajesz się jego przyczyną.
Nieodgadniona jak kosmos, lawirujesz nad Gają.
Spójrz tylko co wdzięki Twe ze mną czynią.
Spójrz, czy inne to mają?

Przyczyną i skutkiem tej melancholii się stałaś,
prawdą i fałszem, które pragnę odszyfrować.
Z prochu mych myśli chyba powstalaś,
taką jak Ty chcę tylko całować.

Niezdefiniowane w swej doskonałości.
Nieosiągalne dla żadnej skali.
Wieloznaczne w swym wyrazie.
Takie je widzi wprawne oko, tak definicji chwyta się umysł.
Piekno kobiety jako sztuka,
każda kobieta portretem,
artystą człowiek co szuka.

Masz obwody zamiast żył,
Olej krew zastąpił.
Sam zabijasz siebie, sam już uczuć skąpisz.
Czy masz mózg czy procesor zdalnie sterowany?
Wyzuty z wszelkich emocji nie patrzysz na rany.

Skóra twarda niczym stal,
obojętność postępuje.
To powolne harakiri, którego nie czujesz.
Masz zasilacz dawniej sercem zwany.
Gdzie jest człowiek, gdzie ten ukochany? [...]

Żadne z nich nie są bliźniacze,
Żłobią intymne koryta na skórze.
Każda z nich niepowtarzalna,
Zdobi duszę swym bytem.
To nie słone krople z oczu,
a emocji pełen kieliszek...

Europo! Umierasz.
To nie jest już zwykły ból głowy.
Rak zżera organizm od środka...
Zmieniła się rola białych krwinek, nie chronią lecz szkodzą.
Te największe wciąż dbają o swoje interesy.
Umieramy, niestety.

Umieramy na własnej ziemi tracąc dumę i godność.
Choroba postępuje.
Fundamenty kultury zaczynają pękać.
Dwulicowa globalizacja, więcej bierze aniżeli daje. [...]

Oddzielona murem niedostepnym dla nikogo.
Jej ogród poglądów kwitnie, czuje się tak błogo!
Hermetyczne środowisko zapewnia jej spokój.
Jeśli wróg puka do bram, nie zna słowa "niepokój" .

Mikrokosmos to bezpieczne miejsce dla rozwoju.
Żadna siła nie posiada klucza do jej podboju.
Suwerenna, niezachwiana przez bodźce zewnętrzne.
Nieujarzmniona, nikt niezależności nie zdepcze.

Historia lubi się powtarzać, miał ją nasz przodek.
Usłysz krzyk wolności, płaczę niczym noworodek.
Bije równo z moim sercem, jedność znaczy więcej.
Każdy ma ją w sobie, czas uwolnić skute ręce...