Tęskno mi po Tobie - mój Ty wierny przyjacielu!
Czas nie leczy ran tylko gromko śmieje się nam w twarz...
Twoje żarty, smutki utonęły wśród spraw wielu.
Porzuciłeś kraj, a wróciłeś w trumnie - Druhu nasz!

Trzy dekady? Zbyt wiele...- Ktoś szepnął Ci do ucha.
I ten Ktoś zatrzymał zegar - wyzionąłeś ducha
Nie wierzyłem długo, w moim sercu wciąż żal bucha.
Jak to umrzeć jest za młodu, w sercu zawierucha...

Głos sumienia za talary tu kupisz,
honor również wydalisz.
Każdy u każdego w kieszeni siedzi,
a prawda tonie w tej beznadziei.

Prosty człowiek prawdy w mediach szuka...
Boli, że tak łatwo można go oszukać.
Karmią się tym co podają na tacy,
sami ślepcy,nasi ubodzy rodacy.

Orzeł do lotu nie potrafi się wzbić, [...]

Uczcijmy ten czas, który płynie za nami.
Słowa utkane, przekazane oczami.
Usta, co grają serenady na skórze.
I te pachnące na parapecie róże...

Uczcijmy ten czas, mierzony oddechami.
Mierzony biciem serc co płynie wraz z nami.
Niech stanie na chwilę okrutna klepsydra.
A to co minęło odrośnie jak hydra...

Uczcijmy ten czas, który płynie przed nami.
Niech się nie spieszy, radujmy sie chwilami.
Otoczmy nawzajem niezniszalną siłą.
Wszak prawdziwe miłości nigdy nie giną!

28.01.2021/00:10

Czym jest poezja?
Wędrówką myśli ku wolności.
Czym jest poezja?
Gospodarzem co słowa gości.
Poezja to ja, Ty,
Czule całując sie w szyję ...
Poezja to światłość i czerń co
W sercu sie kryje.
Poezja - nieuchwytny byt co
Szepcze i żyje...

I gdy na siebie wrzeszczymy,
Krzyczy tez Poezja!
Gdy samotność nas dotyka,
W niej kwitnie finezja...
Poezja-wierny słuchacz,
Nie odwraca się plecami...
Wszyscy poniekąd piszemy...
Jesteśmy poetami!

Nieposkromiony żar żądzy, usta panaceum.
Wgryzam się w Twą wargę, hedoniści czerwienieją.
Asceta zasłania oczy choć patrzy przez palce...
Wysuwam spragniony język i w Tobie potańczę.

Róża kwitnie niebiańsko, nie pozwalam jej uschnąć.
Nieustannie pobudzam zmysły, nie mogą zasnąć.
Z Twoich ust wydobywam cudne jęki rozkoszy...
Chwilo trwaj wiecznie, pożądam więcej takich nocy!

Łykam samotność zatopiony w nocnej ciszy,
Czasami brak czasu, by się swiatem zachwycic.
Często się gubię w zawiłościach codzienności,
Potrzebuje oddechu... Brakuje miłości.

Me serce się dusi w dusznych arteriach miejskich.
Niekiedy chciałbym wrócić do tych dróżek wiejskich...
Do tych lasów zielonych, do spotkań z naturą,
Leżenia na trawie, gnania chmury za chmurą.

W ciemnym pokoju, przykuty do łóżka.
W chaosie ciszy, krzyczy do mnie pustka.
Sen wciąż odgania, patrząc na mnie ślepo.
Nie umiem uciec, mieszka pod powieką.

Mówi o życiu, o drodze do grobu.
Szepcze o uczuciach i ludziach z lodu.
Sens dla niej umarł, miłość to utopia.
Człowiek-istota schodząca po stopniach.

Skóra, kości, czas pochłonie witalność.
Rozum zgłupieje, przepadła moralność.
A wierzący, udławili się wiarą.
Żadnych zmian na lepsze, przyszłość jest karą.

Gorycz lała się z jej ust wodospadem.
Przyjmowałem z pokorą, każdą uwagę.
Jej wizja, malowana moim pędzlem.
Jutro odpowiem i jeszcze zwyciężę...

Przenika przez ciało, delikatnie pieszcząc zmysły.
Płynie dosadnie, uroczo, nieopodal Wisły.
Każdy ułamek słów wypowiedzianych z Twoich ust,
ma w sobie więcej piękna od kwitnących płatków róż.

Nieokiełznany żar rozpętałaś swym językiem.
Upijam się słodkimi dźwiękami, łyk za łykiem.
Tych parę ulotnych chwil zamykam w sejfie pamięci,
w te jesienne dni przywróciłaś do życia chęci...

Drewniany domek widzą oczy wyobraźni,
dziś już go nie ma, ale realnością wciąż razi.
A deski jego nadgryzione zębem czasu,
przywołują smak dzieciństwa i zapach lasu.

Dwa kasztany w podwórku kłaniają się gościom.
Też ich witam z szacunkiem, bracia nadal rosną.
Nieopodal domostwa żyła piaskownica,
kiedyś odwiedzana - obecnie stara pannica.

Smak oranżady przywołuje reminsencja,
pijana w butelce codzienności esencja.
Wraz z dziadkiem na łące gasiliśmy pragnie,
trywialne czynności tworzą piękne wspomnienie.

Pamiętam również świeżość babcinej mizerii,
smaczne obiady bez zbędnych fanaberii.
Bezstroskie lata dzieciństwa, szukanie grzybów.
Tych pięknych czasów nie określi żaden z rymów...

Wszak żadne słowa w pełni nie określą tęsknoty,
paradoksalnie dni zbudowanych z prostoty.
Żadna litera nie nakreśli uczuć w sercu,
mam tylko nadzieję, że byłeś w takim miejscu...

Czekam aż z mgły się wyłonisz,
taka realna jak jeszcze nigdy.
Za tym co reszta nie chcesz gonić,
lecz bardziej czujesz ludzkie krzywdy.

Lekko oddychasz ciężkim powietrzem,
chciałbym zachlysnąc się Twym istnieniem.
Mógłbym wpatrywać się w Ciebie wiecznie,
przy Tobie byłbym niemrawym cieniem.

Przy Tobie pustynia zaczyna znów kwitnąć zielenią,
zamieniasz ją w ósmy cud świata.
Wydmy kolorem tęczy się mienią,
a postać Twą oplata poświata.

Leczysz szaleństwo albo to Ty stajesz się jego przyczyną.
Nieodgadniona jak kosmos, lawirujesz nad Gają.
Spójrz tylko co wdzięki Twe ze mną czynią.
Spójrz, czy inne to mają?

Przyczyną i skutkiem tej melancholii się stałaś,
prawdą i fałszem, które pragnę odszyfrować.
Z prochu mych myśli chyba powstalaś,
taką jak Ty chcę tylko całować.

Niezdefiniowane w swej doskonałości.
Nieosiągalne dla żadnej skali.
Wieloznaczne w swym wyrazie.
Takie je widzi wprawne oko, tak definicji chwyta się umysł.
Piekno kobiety jako sztuka,
każda kobieta portretem,
artystą człowiek co szuka.

Masz obwody zamiast żył,
Olej krew zastąpił.
Sam zabijasz siebie, sam już uczuć skąpisz.
Czy masz mózg czy procesor zdalnie sterowany?
Wyzuty z wszelkich emocji nie patrzysz na rany.

Skóra twarda niczym stal,
obojętność postępuje.
To powolne harakiri, którego nie czujesz.
Masz zasilacz dawniej sercem zwany.
Gdzie jest człowiek, gdzie ten ukochany? [...]

Żadne z nich nie są bliźniacze,
Żłobią intymne koryta na skórze.
Każda z nich niepowtarzalna,
Zdobi duszę swym bytem.
To nie słone krople z oczu,
a emocji pełen kieliszek...