Zapytał, o czym myślę.
Stwierdził, że gdy piekę, to dużo myślę, że tak mu się wydaje.
Długo się nad tym zastanawiałam.

Doszłam do wniosku, że nie do końca miał rację.
Piekę, żeby nie myśleć, gdy myślę za dużo i zbyt intensywnie.

Zatem gdy już zaczynam piec - przestaję.
Skupiam się na ilości cukru, mąki i proszku do pieczenia,
kolejności dodawania jaj i masła, sposobie przyrządzania.

Zwracam uwagę na konsystencję połączonych składników,
temperaturę i długości wypieku, odpowiednie przygotowanie blaszki.

Jakie to piękne móc uciec od myśli, zająć je najpierw krzątaniną przy stole kuchennym, a później zapachem świeżo wypieczonego ciasta.

Zatem na przekór i przeciw kłębiącym się myślom - piekę.
Tak przepełnionych żalem i miłością ciast nie jadł.

Może i dobrze, bo nie wiem, czy zdołałby je przełknąć i przetrawić bez bólu i natrętnych myśli...

LUDZIE STRACILI BOGA. - powiedziała.

Jeśli św. Jan miał rację i Bóg jest Miłością,
to właśnie straciliśmy Miłość.

Jak można kochać Boga, który jest niewidzialny, nie kochając człowieka, który jest obok nas? - dodała.

Mój drogi, wiersz Ci napisałam!

Tak, krótki. Zdążysz przeczytać w międzyczasie,
gdzieś między mną a Tobą a niespełnionymi marzeniami.

PS Uważaj, oczekiwania przynoszą rozczarowania.

Umówiłam się z nim na 16:30
Teraz klęczę przed szafką z ubraniami
I nie wiem który sweter wybrać
W którym będę czuła się przy nim dobrze

I właśnie teraz zrozumiałam
Że przed spotkaniem z Tobą nie zastanawiam się
W każdym swetrze czuję się przy Tobie najlepiej
Więc dlaczego Ty tak długo się zastanawiasz
Czy masz czas na spotkanie
I całe życie ze mną

Pachniała jak bez w letnią noc
Na ustach miała beztroskę
A w spojrzeniu całą miłość tego świata
Tak jasna lekka nadzwyczaj piękna

Bo kochałeś
Dla innych była zwykła

Nie bój się
Dziś jej szukają
Wypatrują za nią
Choć Ty zdążyłeś zapomnieć

Jasna cholera
Znowu Ty
Nie ten, który powinien się tu pojawić

Chwytasz za udo i całujesz szyję
A ja czekam aż skończysz
Znudzona i rozczarowana

Jasna cholera
Czy istnieją jeszcze porządni mężczyźni
Szacunek, pożądanie, troska i wsparcie

Żenujące że tak źle trafiam
Szukam zwykłego, mojego mena
Który mnie okiełznać zdoła

I daj mi odważne kroki
Silne ramię i czułe spojrzenie
Żeby umysł, serce i ciało pogodzić

Lecz Twój wzrok i krok niepewny zwiastują porażkę

Skoro wieczór nie potrafił być uniesieniem
Gdzież całe życie

Dobrze że mnie hamujesz
Czasem lepiej nie mówić za dużo
By drugiego nie zarzucić stertą słów
Gdy się nie wie czy są może bez pokrycia

I masz rację, jestem niecierpliwa
Wciąż szukam swojego szczęścia
To chyba nie grzech
Że mam nadzieję je znaleźć w Twoich oczach

Wyrwij mnie stąd i zabierz do siebie
Później zobaczymy co z tego będzie

A ja chcę tylko żebyś była obok!
Spojrzeniem swym budziła każdy dzień.
Nieważne, że złe burze grzmią wokoło.
Twoje oczy dają mi nadzieję.

Budzisz uśpione we mnie drgnienia,
takie małe wibracje przeszywające ciało.
Cóż to jest, że chcę tego więcej?
To takie przyjemne, gdy muskasz mnie swoimi słowami.
Tak delikatnie pieścisz mnie swoim głosem.
Drży skóra, tętno wzrasta.
Bądź! Tak mi z Tobą dobrze...

Gdybyś nie miał imienia, nadałabym Ci je - Nadzieja.
Pojawiłeś się znikąd, jak światło pociągu w tunelu.
Pokiereszowałeś mnie całą, lecz wskazałeś kurs.
Takie to dziwne, ciepłe, bliskie, choć nieznajome i dzikie.
Kim Ty jesteś? Czy zostaniesz na dłużej?
Boję się przywiązywać do ulotnych chwil radości.
Nie chcę, żebyś stawiał mi drinka. Wolałabym dom.
To Ty? Mój budowniczy na zawsze?

Nikt nie był tak bezczelny, by skradzionym kluczem włamywać się do mnie pod moją obecność.
Perfidny z ciebie złodziej czasu na szczęście z kimś, kto w końcu tu zamieszka na stałe.
Dlaczego twoja obecność nie mieści się do żadnej z walizek?

Postawić Ci drinka?
Wolałabym dom.

A gdyby tak zatracić marzenia, zgubić pragnienia. Gdyby wyobraźnia przestała działać, umysł analizować, a wspomnienia się wyłączyły. Uniezależniłabym się od wszystkiego. Jaka byłabym wolna. A teraz cierpię, bo tak się nie da. Przypominając sobie Twoje słowa, błądzę w milionach zgubnych myśli, które mnie niszczą. Tworzę nowe obrazy, które nigdy nie zaistnieją. Gdybym nagrała film swoich emocji - umarłbyś oglądając. To dla ciebie zbyt trudne, zbyt skomplikowane. Sama umieram.

Boję się, że nie wyjdzie, że to nie to, że czas nie ten, że żadne z nas nie jest gotowe, że po prostu nie warto nawet o tym myśleć, a co dopiero to zaczynać. Boję się jak cholera. Szkoda tylko, że na strach się nie umiera