Myśli — Skazana

Dobrze że mnie hamujesz
Czasem lepiej nie mówić za dużo
By drugiego nie zarzucić stertą słów
Gdy się nie wie czy są może bez pokrycia

I masz rację, jestem niecierpliwa
Wciąż szukam swojego szczęścia
To chyba nie grzech
Że mam nadzieję je znaleźć w Twoich oczach

Wyrwij mnie stąd i zabierz do siebie
Później zobaczymy co z tego będzie

A ja chcę tylko żebyś była obok!
Spojrzeniem swym budziła każdy dzień.
Nieważne, że złe burze grzmią wokoło.
Twoje oczy dają mi nadzieję.

Budzisz uśpione we mnie drgnienia,
takie małe wibracje przeszywające ciało.
Cóż to jest, że chcę tego więcej?
To takie przyjemne, gdy muskasz mnie swoimi słowami.
Tak delikatnie pieścisz mnie swoim głosem.
Drży skóra, tętno wzrasta.
Bądź! Tak mi z Tobą dobrze...

Gdybyś nie miał imienia, nadałabym Ci je - Nadzieja.
Pojawiłeś się znikąd, jak światło pociągu w tunelu.
Pokiereszowałeś mnie całą, lecz wskazałeś kurs.
Takie to dziwne, ciepłe, bliskie, choć nieznajome i dzikie.
Kim Ty jesteś? Czy zostaniesz na dłużej?
Boję się przywiązywać do ulotnych chwil radości.
Nie chcę, żebyś stawiał mi drinka. Wolałabym dom.
To Ty? Mój budowniczy na zawsze?

Nikt nie był tak bezczelny, by skradzionym kluczem włamywać się do mnie pod moją obecność.
Perfidny z ciebie złodziej czasu na szczęście z kimś, kto w końcu tu zamieszka na stałe.
Dlaczego twoja obecność nie mieści się do żadnej z walizek?

Postawić Ci drinka?
Wolałabym dom.

A gdyby tak zatracić marzenia, zgubić pragnienia. Gdyby wyobraźnia przestała działać, umysł analizować, a wspomnienia się wyłączyły. Uniezależniłabym się od wszystkiego. Jaka byłabym wolna. A teraz cierpię, bo tak się nie da. Przypominając sobie Twoje słowa, błądzę w milionach zgubnych myśli, które mnie niszczą. Tworzę nowe obrazy, które nigdy nie zaistnieją. Gdybym nagrała film swoich emocji - umarłbyś oglądając. To dla ciebie zbyt trudne, zbyt skomplikowane. Sama umieram.

Boję się, że nie wyjdzie, że to nie to, że czas nie ten, że żadne z nas nie jest gotowe, że po prostu nie warto nawet o tym myśleć, a co dopiero to zaczynać. Boję się jak cholera. Szkoda tylko, że na strach się nie umiera

Udajesz tego drugiego siebie, którego tak naprawdę nie znasz. Mówisz o kolorach będąc niewidomym. Opowiadasz o drugiej stronie Księżyca, a nigdy jej nie widziałeś. Wciąż robisz coś, co nie jest dla Ciebie. I to właśnie jest Twoją zgubą. Odkryj siebie. Wiem, że to nie łatwe, a nawet cholernie trudne. Mi też się nie udało, ale próbuję. Zawsze warto próbować. Ustajesz, ale nie martw się - zawsze jest druga szansa. `A kto wie, czy za rogiem..?` .. Pamiętaj o sobie nie tracąc z oczu świata.

A co, jeśli żyjesz po nic? Jeśli sam sobie nie odpowiadasz, a i innym jesteś niepotrzebny? Czy stworzono Ciebie, jako nic nie znaczący, nic nie wnoszący, a zawsze zbędny element? Czy jesteś tylko jednym z beznadziejnych pomyłek? Czy może to była wpadka? Jaki to wszystko ma sens? Po co Ty żyjesz? Co czujesz? Czy jesteś szczęśliwy? Dlaczego? Czy dobrze robisz? Czy żałujesz? Czy masz cel? A co, jeśli żyjesz po nic?

A może też jeszcze inaczej?
Może świat bez Ciebie byłby gorszy? Może to ma sens? Może jesteś komuś [...]