Wiersze — silvershadow

składam dni
które mijając rozchodzą się w chaos
znowu dystansujących się od siebie dróg

obecna chwila jak świątynia
runie by niczym zjawa przezroczysta
stanąć przed oczami w zmienionym miejscu

w szyldach tramwajów wycięte hieroglify
pomniki mieszkańców gwiazd
jakby obcych istot pośród rodzimych ulic

tylko niebo nad dachami
wciąż ma siedemnaście lat
pierwszy pocałunek jak osada
z której jutro wyrośnie miasto

a fotografie ukażą
jak głęboko ukrył nas czas

przed sobą

życie zmyło makijaż
w oczach zabrakło tuszu
by ponownie wydrukować krąg

kończy się rok sprzed wielu lat
jazz jak chmurka słońca
podważa mnie
z komfortowego wgłębienia
o promieniu pamięci
wokół knota

toczę się jak kula ze szkła
wypełniona motylami
jak kamienie głodne barw

nadal tylko tu
i teraz

czy z dłoni
niebo

gdy świat punktem w dalekich oknach
igłą przez którą oddychasz

złoty budda
pośród luster
o wszystkich twarzach

rana jak miód
otwiera się
zamyka

światło kartki

ptaki śnią o ziemi
naczyniu sklejonym z pól grawitacyjnych

na łączeniach czas skrzypi pod nogami
przez chwilę można ujrzeć przebyte drogi
do gwiazd
i zrozumieć niemożliwość odejścia

pokój wypełnia zapach drugiej strony
Boga - śpisz
z głową wtuloną w skrzydło

w oczach błękitny bez

w dłoni - żylaste światło
jesień

to była szczęśliwa podróż

między ziarenkami czasu

zabierzesz mnie
z sobą?

[ deʃtʃ - v  kawuʒɨ fale gravitatsɨjne
obojentnoɕtɕ ɕfjatwa
pʃezrotʃe

tfoje otʃɨ

gdɨ fʃɨstko giniː
na pograɲitʃu swɨʃalnoɕtɕi rospatu
vjatr zrɨva opatrunek
z zevnentʃnej stronɨ tfaʃɨ

jew̃zɨk jak vwos tʃutɕovɨ
otʃekivaɲe

drugie

puw swova
moʒe uratovatɕ
ʒɨtɕe ]

słońce odmraża pustą kulę nieba
chwyta nim zdążymy spaść
wraz z nocą

znowu przyjdę
gdzie czekasz pośród śpiewu ptaków
jesiennego szumu drzew
jak wtedy
od lat

nie istnieje czas

świat zamyka się w zegarze
trzeźwiejemy po lecie
upijając się zapachem fermentujących owoców

obietnice - wyjątki zgodne z imperatywem
kategorycznym pozostawaniem w cieniu
tych których wówczas nie poznaliśmy

dłońmi pod skórą
usiłują przedostać się do chwili obecnej
niczym kwiat winorośli
do winy

ciemność lasów ukryta w świetle gwiazd
wszechobecna bezdeń
owinięta nicią iluzji

zszywasz ranę którą otwieram
słodko
wybrzmiewają końce odległych światów
gdy zamierają w piksele
eliptycznego księżyca

ten kamień wiele w nas zrywa [...]

daje pić roślinom
spragnionym na ziemi
i w niebie

maszyna - nietłumiona pracuje cicho
przelewa się życie
- twojemu poecie -

hermetycznie
nie muszą rozumieć siebie odległe ogniwa

twoją poezją jest pozostawianie w zamknięciu prezentu
przyglądanie się jak w pojemnikach więdną farby kwiatów

zanurzasz pióro w róży
czarnej

i chowasz się
wynosząc na powierzchnię usta
miłość

gruźliczą

między gałęziami
drżące okno na przyszłość

jak spadający orzech
przypomnieniem
że drzewo nie stoi

zeppelin
między słońcem a księżycem
w błękicie

nie wrócisz

jakby ożyły rzeczy
które nie przestały być martwe

w bieli

w odwróconym czasie
chwile - uwolnione unoszą się
szybszym pulsem cieni
słów zamkniętych w nadziejach

tak blisko że nieosiąganie daleko

miejsce - obraz który przenikasz
mijając drugiego człowieka

jak lustro
wie o swoim pęknięciu

od zawsze

przenikasz mnie
przez tłum
spojrzeniem do wewnątrz

obraz jest chwilą
jeszcze nie zgubioną
przyjemnością ciężaru

cienia z głosu
przebitego światłami
spojrzeń w których pośród kulis z kamienia
dotykają siebie nagie twarze

dziś rzeka płynie wstecz
jak na zawsze
jest tylko szczęście
dzieciństwa

wchodzę boso na strych
i wdycham zapach starego krzyża

zmartwychschwaściałem

żywe koło jest otwarte
młodsza
zielonokrotnie budzisz się ze spokojnego snu
do cierpienia

ukazać się to spadać
ciepłem gwiazd
w oczach

napełniasz smutkiem
moje dłonie
twoimi
dziurawy błękit

- oddalony o myśl
od śpiewu ptaków

dziś ulicą znowu szło stare drzewo
jak we śnie
najprawdziwszy wiersz
którego nie mogę zapamiętać
mądrość schowana w orzechu
ust