w nim księżyc i słońce
- blask wahadła
kołysze pobudzając
zaufane kontury

duchy dawnych dzieł
w drodze ponad wiek
wyrastają z nas
zielone gwiazdy

wewnątrz nas rozsypane osie
czasu śladami pośród chmur
osiadłymi na brzegu

powracamy niczym krzyk
niczym śpiew z poza wyspy słyszalności
z trwającej chwilę podróży

do zegara który zdążył zgubić wskazówki
znów

nie wiemy
czy jest właśnie tak
czy znaleźliśmy się w możliwości

lunatykujemy
w krążącej nad ziemią
otwartej klatce

między nami - my
czytelni jedynie dla ducha
suflerzy zaklinacze

wprawiają w drganie
nić po-rozumienia

rozdwojony cień w dłoni zeszłego
ze słabością obracania się przeciw

z komórki do komórki
wersji siebie
prześlizguje się tnąca wstęga
naświetleń

projekcji twojego spojrzenia

słoneczny dzień
w nieodkrytym miejscu
na księżycu

urna z pomarańczą

samotność
w twoim uśmiechu

rozdarty na wszystkich horyzontach
przez łzy ujrzałem dawne drogi
swój krzyż
gdzie mienię się srebrzyście
czas powietrzem w lustrach

pośród krzewów i wyschniętych pól
oliwnych drzew

zakurzony dwuślad
tani i wgnieciony
chcę być

pięcioma porami milczenia
kamieniem spadającym do góry

człowiekiem
śmiertelnym z ziarenkiem piasku w dłoni
i między zębami

usercuj lęk

kosmos jest za jednym razem
fotografią i wydarzeniem

pod zbiorem ciężkich kul na dachu namiotu gdzie księżyc wysoko
wiąże wstążki bezkolizyjnych minięć

znajdujemy rozpacz i zdziwienie

blisko siebie jak kontynenty
na wysypanym czasie
martwe gwiazdy

skaczą przez ogień

nocą pachnie błękit
morza którym płyniemy
pośród spadających gwiazd

kołysze głos -
serca i oddech płatka
na szczycie czasu

snow is falling
in love

miejsca po wygasłych słowach
zimne jak szkielety
kwiatów
puste kielichy
na artystycznej kartce do przeszłości
cierpniemy

linijka
po linijce
unosząc się piórem

z głowy

groby wypełnia ciepło antycznych wnętrz
bliski sercom zgiełk
śpiew wiosny

zegar przysypia w bujanym fotelu
a w ogniu tańczą cienie

dawnych ludzi

składam dni
które mijając rozchodzą się w chaos
znowu dystansujących się od siebie dróg

obecna chwila jak świątynia
runie by niczym zjawa przezroczysta
stanąć przed oczami w zmienionym miejscu

w szyldach tramwajów wycięte hieroglify
pomniki mieszkańców gwiazd
jakby obcych istot pośród rodzimych ulic

tylko niebo nad dachami
wciąż ma siedemnaście lat
pierwszy pocałunek jak osada
z której jutro wyrośnie miasto

a fotografie ukażą
jak głęboko ukrył nas czas

przed sobą

życie zmyło makijaż
w oczach zabrakło tuszu
by ponownie wydrukować krąg

kończy się rok sprzed wielu lat
jazz jak chmurka słońca
podważa mnie
z komfortowego wgłębienia
o promieniu pamięci
wokół knota

toczę się jak kula ze szkła
wypełniona motylami
jak kamienie głodne barw

nadal tylko tu
i teraz

czy z dłoni
niebo

gdy świat punktem w dalekich oknach
igłą przez którą oddychasz

złoty budda
pośród luster
o wszystkich twarzach

rana jak miód
otwiera się
zamyka

światło kartki

ptaki śnią o ziemi
naczyniu sklejonym z pól grawitacyjnych

na łączeniach czas skrzypi pod nogami
przez chwilę można ujrzeć przebyte drogi
do gwiazd
i zrozumieć niemożliwość odejścia

pokój wypełnia zapach drugiej strony
Boga - śpisz
z głową wtuloną w skrzydło

w oczach błękitny bez

w dłoni - żylaste światło
jesień

to była szczęśliwa podróż

między ziarenkami czasu

zabierzesz mnie
z sobą?