świat ma puste ręce
z którymi nas zostawia

najgłębszy głos
spał
jak powoli nakręcany zegar

każdy jest innym kolorem
na niespokojnym jeziorze
przyszedłeś do mnie po krwi

jej pulsu w mojej dłoni

zapamiętuję codzienność
choć wiem że nie zobaczysz
udaję że jestem

jednym z nich
gdy patrzy na mnie
człowiek bezdomny
obok

otwiera usta zrośnięte
i mówi przepraszam

każde z nas ma swój grób
udaję że nie jestem

przecież jestem
jednym z nich

pniowi jest ciężko
podążać za gałęziami
czas

nadal nie chce być tylko sekundą
którą jest
przez dziurę w słońcu

obserwujemy lato
zostawione na drodze

zarosło śniegiem
podwórze między nami

ubierając w wygodne kartki
głos o kolorze sepii

niegdyś zatrzaśnięte klucze
przeszywają od środka
niepamięć

domu
pozieleniały szkielet

zjedzony przez dzień
przechodzę do następnego

uskrzydlony robak otrzymał dom
z łodyżki po jabłku
którym będzie się karmić

rosnę
do całkowitego zniknięcia
mniejsi moglibyśmy więcej

dokładam skórkę pomarańczy

choć tu stoję
usycham samotnie
rozkwitam dyskretnie w oknach
po drugiej stronie

kalendarzy zakotwiczonych
głęboko w śladach czasu
przez drzewa skute lodem

kiedy ciężko wzdychasz
biorę kolorowy oddech
na ostatniej stronie

w sklepowym magazynie
przed świtem

łamana skrzynia
olej na płótnie

dusza o pulchnych rączkach
odmieńca jaskiniowego

wymyka się
przez kłódkę

kiedy dojrzałem w nas dzieci
świat wydoroślał
wygładził i stanął w świetle
pełnym pytań

o tajemnice kwitnącę w skaleczeniach
od kul porastających ziemię

jakby sam Bóg podniósł mnie
na wysokość
kolan

długa kolejka
na święta masz mniej
więc puszczam przodem
chwila na nogach ma coś
w czym wygląda jakby stała na rękach
patrzymy sobie w oczy

wspólnie wyznaczamy miejsce
na to czym będziemy
drewnianą łyżką po mojej stronie
zamykasz granicę

za chwilę wrócimy
gdzie czas nad morzem
niesie radioaktywne ziarenka
z pustyni
na niebieski fotel

gdzie wciąż nie mając nic w dłoniach
mam coraz więcej
do ukrycia

w gałęziach rozkwitają refleksy
błysków na bezsennej toni

niczym życiowe procesy drzewa
w bożym spojrzeniu
równoczesność zdarzeń
na przeciwległym brzegu

jak nimfa kosmicznej przestrzeni
oddalasz się
wolno wpływając do błękitnego słońca
na drugim dnie diamentowej łzy
we włosach Neptuna

rozbite naczynie
podtrzymuje bukiet barw
pozostawionych na kamieniu

niepokój rodzi czas
i przestrzeń
wiedza ubogim antidotum na lęk
przed nieodjętym
od punktu wieczności

przed powrotem
tam gdzie jesteśmy
w pełni

nieprzemijalnej chwili
nie można zatrzymać
ponownie

jest nam pisana biel
między wyrazami

lalkarz w przebraniu dwóch postaci
idę z czasem
jak w połowie naszyta łata
unoszę się
rąbkiem zaglądając w trwalsze strony

jestem z nici
w labiryncie życia
wraz z innymi tworzącej kolorowy wzór
jutro doskonałej szarości

gdy u wyjścia
pozostaną po nas
tylko oczy

w sensie absolutnym
może nieprawdziwy
jak kołyszący duch
w okryciu słodkiego pyłku
skostnienia

wychodzę na słotę
by zdążyć
zakosztować twojej fotografii

podobizny chorującej
na łączeniach

na niepokój obraz
świata jako sali chorych
apetyt wzmaga wyparcie fobii

skomplikowana operacja życie
organy precyzyjnie współpracują
jak narzędzia chirurgiczne
zamknięte w sekretnym kosmosie

który dzielisz
dłonią wyrastającą z dłoni
jak chleb
by stał się pełny

z twarzą ku porannemu słońcu
opowiadasz
na skórze nadchodzący dzień
zasłuchane usta
jesteśmy wodą

o białych oczach
płaczem z wyspą na śmiech
z tego świata
na rozdrożu

otwiera się złożony ślad
w chwili pachnącej
olejem