z rumianych chwil jak z jabłek
przy krętych szlakach
układam proste
drogi niemożliwe do przebycia

krążąc małżowiną
złożoną w eliptyczny stożek
wokół masy

twoich słów

czerwień na fioletowym tle

szukamy siebie
na podobieństwo w czasie
przepływającym przez dziurkę od klucza

mrok
odpowiada melancholijnym śpiewem
barda

noc rzuca monetą
ulatują barwy
wsiąkając w zapach księżycowego kwiatu

jesteś blisko
dalekiego
budzisz by wyszeptać że chcesz
zasnąć
we mnie

niczym zmęczony kamień
czekam
trzymając się niebieskiego światła

daleko w czasie
na który nie natrafiła
żadna z dróg

magiczny moment
kiedy znika magia

gwiazdy jak lampy
tuż nad głową
wtyczką dwubiegunowy księżyc

francuski film odebrał lęk
przed aparatem telefonicznym
a mój demon jest tylko człowiekiem

dalekim
jak ty

gdy wiosna chiała przekwitnąć
wzmógł się czas i zakręcił
wszystkimi furtkami

pokrzyżowali nam plany
na złość
my z przeszłości

ziemska kula
niczym serce dzwonka
na uchylonych drzwiach
nim zadrży
do oczu napływa słodycz

nadeszły pączki

w nim księżyc i słońce
- blask wahadła
kołysze pobudzając
zaufane kontury

duchy dawnych dzieł
w drodze ponad wiek
wyrastają z nas
zielone gwiazdy

wewnątrz nas rozsypane osie
czasu śladami pośród chmur
osiadłymi na brzegu

powracamy niczym krzyk
niczym śpiew z poza wyspy słyszalności
z trwającej chwilę podróży

do zegara który zdążył zgubić wskazówki
znów

nie wiemy
czy jest właśnie tak
czy znaleźliśmy się w możliwości

lunatykujemy
w krążącej nad ziemią
otwartej klatce

między nami - my
czytelni jedynie dla ducha
suflerzy zaklinacze

wprawiają w drganie
nić po-rozumienia

rozdwojony cień w dłoni zeszłego
ze słabością obracania się przeciw

z komórki do komórki
wersji siebie
prześlizguje się tnąca wstęga
naświetleń

projekcji twojego spojrzenia

słoneczny dzień
w nieodkrytym miejscu
na księżycu

urna z pomarańczą

samotność
w twoim uśmiechu

rozdarty na wszystkich horyzontach
przez łzy ujrzałem dawne drogi
swój krzyż
gdzie mienię się srebrzyście
czas powietrzem w lustrach

pośród krzewów i wyschniętych pól
oliwnych drzew

zakurzony dwuślad
tani i wgnieciony
chcę być

pięcioma porami milczenia
kamieniem spadającym do góry

człowiekiem
śmiertelnym z ziarenkiem piasku w dłoni
i między zębami

usercuj lęk

kosmos jest za jednym razem
fotografią i wydarzeniem

pod zbiorem ciężkich kul na dachu namiotu gdzie księżyc wysoko
wiąże wstążki bezkolizyjnych minięć

znajdujemy rozpacz i zdziwienie

blisko siebie jak kontynenty
na wysypanym czasie
martwe gwiazdy

skaczą przez ogień

nocą pachnie błękit
morza którym płyniemy
pośród spadających gwiazd

kołysze głos -
serca i oddech płatka
na szczycie czasu

snow is falling
in love

miejsca po wygasłych słowach
zimne jak szkielety
kwiatów
puste kielichy
na artystycznej kartce do przeszłości
cierpniemy

linijka
po linijce
unosząc się piórem

z głowy

groby wypełnia ciepło antycznych wnętrz
bliski sercom zgiełk
śpiew wiosny

zegar przysypia w bujanym fotelu
a w ogniu tańczą cienie

dawnych ludzi