sekundy - niebiologiczne dzieci czasu
niczym liście tanecznej lipy
odpływają wraz z dłońmi
położonymi na czarnej rzece
maszyny śnią
w maszynie

wypestkowana ziemia
i zimna myśl jak żyletka
wycina w mózgu precyzyjne fraktale

jestem jednym końcem
szukającym drugiego
by nie powiedzieć: umarł
lecz: żył
jeśli tylko wszechświat się kiedyś powtórzy

- odłożona śmierć
potrzebuje czasu
by stać się nowym początkiem

siebie

przestrzeń przetrwania
jest skończona
błękit na miarę ziemi
wytarty w równowagę
wabienia i ukrycia

między przeciwnymi kierunkami
okamgnienie
pod maską czerń
melancholii
[...]

poznawać ciebie nadal
poprzez sen
jak cud mający swoje stałe miejsce
pośród palców

w zwierciadle naprzeciw którego
w symetrii trwa śmierć

poczuć puls pod dłonią
przyłożoną do drzwi

zamkniętych
na ostatni guzik

miasto w snach pachnie czasem
budynku w stanie surowym

z sercem migającym
pośród piramidowych dróg
przytwierdzających do sklepienia

stając się
słowem coraz trudniej uchwytnym dla doczesności
drgającej w kruchej krzywiźnie klosza

bylibyśmy dla siebie
nieubłaganym szumem
hieroglifów bez dotyku gry
świateł dawnej bliskości

w ciemności ubrania
pozostają tuż przy

kosmiczne ciała
rozproszone
po przerwaniu obiegu

wystarczyłoby je złożyć
i odnieść
jedną myślą przed snem

wraz z najmniejszą częścią
twojego świata
w sobie

przepołowić

aleja

białe oddechy pośród drzew
- zbierają czas
błyskając śmiercią

i znikąd pocieszenia
instrumenty płakałyby z bólu
gdyby mogły czuć

z każdej strony [...]

czas wszystko rozciąga
wydłuża śmierć
kiedy zasypiam
wypływa

ze mnie stając się skórą
coraz dalszą
między słowami

książka z początkiem obrazu
po ostatnim słowie
czas

łamie kropkę

w inności odkryć
to co od początku
stanowi własną część

między odległymi brzegami sygnały
jak płynące konie

światy pośród światów
mijające ciała
otaczają aury

nieistniejący
wypełniają ulice
obcych dusz

nigdy nie spotkanych

po odejściu zostać
obok życia
choćby za ścianą chwil
o grubości fotografii

na zamglonej szybie
widnieje kontur czekających

niczym plaster przeciętnej duszy
spokojna tafla wody
w kamieniu

tymczasowym

to tak jak ułożyc na sobie
wszystkie wiersze
prześwietlić

i uzyskać jeden
jasne przejście
pośród czarnych gwiazd
w głębi nici

ułożyć w stos
ponad horyzont
niewypowiedzianej nadziei

tak niewiele
by spojrzeć bezpiecznie
z ponad głowy

gdzie wypatruję twojej dłoni
niosącej słodycz
popiołu

jedynie dzień i miejsce
na drugi by powrócić
niczym ziarenko piasku

szkło
z kompleksem zapomnianych ról
niepowtarzalnych ułożeń

poza chwilą
bogowie obejrzeli świat
do końca

pozostawiając uchylone światło
udali się do palarni opium

naszych dusz

nerwowe tykanie atomów
chwilami skumulowane w łomot
czas szuka ujścia z nabrzmiałych kamieni

pośród ścian
z mrocznych stron zastygłych kloców światła
okno
niczym ostatni przytułek dla duszy
świata

jak kubek gorącej kawy
swoimi ustami dotykasz moich
ożywioną częścią materii
próbującej wyłamać się z ciasnej struktury

wejrzeć
do środka jak klucz w słowo
strojący zegary

odwracam od siebie nadgniły księżyc
wyobrażoną woń
chemicznych procesów planet

na uformowanym w krzesło
zmurszałym niebie
balansuję zagęstwiony jak kula
pośród niebezpiecznych myśli

pozostawiam tylko nitkę
drogi przez przestrzeń [...]

głęboko pośród wysokich ścian
łączących przestworza z dnem
ciężkiego oceanu

cień niesie zwietrzałe łodzie

pierwsze ślady czerwonych kropli
odbijające chmury
radioaktywnego pyłu

zwiastują silny deszcz
napierający z każdej strony

niebo
choć nigdy nie leżało odłogiem
unosi się pierwszy i ostatni raz
nie mogąc spaść

spiętrzona
zatrzymała się we mnie
muzyka niosąca twoje słowa

pozostawiając piarg
trudny do przejścia

kołaczą
pod językiem
czerwono-błękitne okruchy serca