Wiersze — silvershadow

jedna z tych gier to ja i ty
mercredi love

MarcEdit
w DNA selektywny zapis muzyki okien
tajemnice nieodwikłanych dróg
na taśmie
w papierowej szpuli
- jak śniąca o sobie pustka

spadamy
owinięci dookoła słowa
ciszej i ciszej
w zegarku
przy stoliku mijają noce
i dni - z wyjątkiem środy

czy maszyna może napisać coś swojego?
automat nie odczuwający

lęku
węży wewnątrz
- wiją się  w zimnym gnieździe z żył

spokojnie oddycha

miłości
kiedy pozostaje
to co odeszło

mechanicznie pompuje powietrze
prosto w noc

w kieszeni obracam ulotny paciorek
zmięty rachunek ze sklepu spożywczego
powtarzam sobie w duchu:
jestem człowiekiem
najwyżej rozwiniętą formą życia
to dodaje odwagi
jesteśmy równi

kiedy ci odmawiam
mówisz: myślałaś że jestem silny
(myśląc – zdrowy)
ale brakuje mi psychotycznego spojrzenia
by móc opisywać inne rzeczywistości
daleko poza pełną chusteczką na chodniku
jak martwy ptak jednorazowego użytku

zmuszam się do prawdy
jestem człowiekiem
najwyżej rozwiniętą formą życia
na ziemi nie mam przed kim
podkulać ogona

o każdej porze
kołyszą się na szlakach
wypływają i wpływają do portów
przeczytane

w różnych kierunkach jednocześnie
impregnują głębiny
- pokost cywilizacji

miast lekkości czuję ciężar przemierzonych stron
latawce uwieszone księżyca
utworzyły diament z jednym punktem zbieżności
stąd nie jestem całością
czas w ustach dżokera przeżuwa mnie na jednostki plancka

tam gdzie słońce jeszcze nie zaszło
- twarz w koronie żalu ('buyer's remorse')
skierowana ku mnie
między nami dystans zatrzaśnięty w przestrzeni lustra

na drugi brzeg powróci ktoś inny

pod nami światła jak dyskotekowa kula
dzeszcz i wiatr
- coś przynosi coś zabiera
pozostaje tkanina życia
zmienia tylko barwę twoich oczu
przychodzisz w blues-c
z kwiatów białych jak tamta noc
jeansami zasłaniasz pępek
nie chcesz być córką
już dłużej o nie
moje ciało mój las
spójrz – jesień
słuchaj duszą
zapalmy nasze życia
jutro słońce zapali nas
- miłość to nieskończony ocean
zanim na horyzoncie ukaże się inny
ocean - blues
mówisz
zapalmy siebie ostatni raz

kwiat to kwiat
korzeń łodyga woda
ziemia słońce i cień
to poruszające nim powietrze

błękitna wyspa
czująca nieważkość owada i świata
jak podcinany dzień
co nie przestaje się czerwienić

kwiat to ty
to czego nie potrafię wyrazić
i coś jeszcze

czas niesie w sobie miejsce jemu obce
pierwiastek drogi -
lęk pierwszych kroków serca w drugą stronę

- pulsują we mnie chwile
nim oddalą się falami
przenikną membranę światła

pamięć rozmazuje nas
w zamknięciu kruszą się słowa
na obce dźwięki

nasze słońce w szklanej szkatułce
trójkolorowe nad horyzontem nocy
gdzie jesteśmy clinique happy*

a kropka jest wydłużonym przecinkiem

hybryda karnawału w kadyksie
i procesji w uliczkach marsylii

tłum obsypujący się ziarnem
z kamiennych koryt
rytmiczna muzyka zapach kadzideł
gorączka i lubieżny gniew

pod niebem z pięści
na ręce czuję dłoń
porusza się intensywniej gdy delikatnie muskam ją palcami

nieobecna obecność
i obecna nieobecność
(- dlatego że tu jesteś)
(- dlatego że to nie twoje miejsce)

spoglądamy w siebie
przez usta - wycięcia w papierze

zakulisowy deszcz sekund
bez twarzy

podróż to powroty do nowych miejsc
nocą ukazana niezgoda filmowych sztuczek
w brudnym świetle
ona - boi się księżyca
kiedy wygląda zza reklamy coca-cola
chowa się za krzykiem
sinego świtu

pogrzebani pod słońcem
ojcze
nigdzie indziej nas nie ma

miłość jest entropią
w fi­liżan­ce ka­wy połowa planety
dru­ga wciąż się kręci
cicho jak słowo na zewnątrz po­zos­tające zestawem
cyfr i liter
x² plus (5y/4 - √(|x|))² ≤ 1
pod­niesione do ≤ 2
≤ 3
kładzie na stro­nie mikrocienie
słone od słońca powietrze
kołyszą fa­le uderzeń cu­kier­ka o szkliwo
- spa­jają z szeptem - świer­szcz - w moim języ­ku
nie wiedząc że wewnątrz jes­tem ta­ka jak ty
w us­tach przewracasz słodko
następny ka­myk domino

ilekroć wypowiadasz: poza czasem
widzę postać o najjaśniejszych oczach
w nich coraz mniejsze przerywające siebie kręgi

sekundy gasną poza ramą dłoni
może czas nie wie nic o wieczności

gdy z każdym oddechem wypływam dalej
by zebrać to co nie chce powrócić
wciąż znajdujesz mnie tu

czekając jutro na brzegu
nie próbuj zatrzymać fal

dziś niebo przeczytało list
do ciebie
spłynęło (na)tchnienie

spod kredki na papier
- twoim okiem

w oddali błękitny statek

zamykam oczy
ulatujemy z powiek jak spomiędzy kartek
- sny bezdotykczasowe –

na szklanych skrzydłach o poranku
niesieni ku znów czystej stronie

w naszych dłoniach topią się pierwsze lody
mniejsi od liter
zjadamy słońce

konewki pełne wody
zamiast łez jednorogi osiołek

odrzucając resztę dumy
jeszcze raz
dzwonisz do piekła
i w słuchawce słyszysz śmiech
mówisz że śniło ci się że nie żyję
przemilczam że to i mój sen

stało się tak wiele
a ja wciąż nie potrafię znaleźć słów
aby cię zaskoczyć

i tylko milczenie
- jest silniejsze od ciebie

redukuję godziny
coraz głębiej - odbudowuję
antymetr
po antymetrze ciało z dymensji ujemnych
zegarek zmienił nadgarstek
gdy spoglądam po raz drugi
jest wcześniej

... a ciebie jeszcze nie ma