wtulonej w skrzydło nieba
wyobrażenie czegoś wyżej
pozwala spadać

sto dwadzieścia tysięcy kilometrów
w słoiku miodu
bawię się że jestem lalką

w trzech parach
twoich dłoni

z mieszkańców nieba
wyrasta nowe
słońce

oddaje tylko cząstkę
resztę wysyła w daleką podróż

tam gdzie tylko okna
otwierają okna

ostrzem promienia
zapukały do mnie drzwi

wszystko woła: wstań!
każdy atom

łez
gdy w morzu powietrza topi się świeca

echo smaku słońca
ugryzionego wczoraj
na wysokości zapomnienia

naprzeciw strzałom
głos bębenka