W zakrzywionym szkle
dodatkowa litera
z reszty światła odbijanych słów,
migocze cichym pytaniem.

Kim byliśmy
wówczas poza obiektywem,
gdzie lśniący tor
na zawsze skręca w księżycową drogę,
czas otwiera się przed światem,

ostrożnie
by nie spaść z nieba,
potykając o rzucony kamień

w nas.

Nie muszę stawać w rzędzie
czarnowidzów by dojrzeć,
że tu świat jest zły.

Tylko diabelski, niebiański,
ponadludzki - to zbyt mało
by cokolwiek powiedzieć o całym,
że dla świętości jest ścianą.

Bezmiernie delikatne,
nieobliczalnie ciepłe
dłonie deszczu -
miliony zmyślonych komet,
pośród kwiatów
sypanych pod stopy
z bożej dłoni
spływają do ziemi.

w izolacji wnętrza
unosi się kula odciętej nocy

odzwierciedla lęk
cienia w paśmie światła
na drodze z ciemności do ciemności

teraz wiem
zmaganie nigdy nie było czymś innym
jak tylko samotnym krążeniem
wokół ukrytej masy [...]

opuszczone lata
pod nieustannie unoszącym się sklepieniem

rośnie przestrzeń
w dłoniach
owoce pełne
zło-tego powietrza

jestem
człowiekiem - smutnym okiem
kamery
na wieży kontrolnej
skierowanej do raju

na dnie rozpacz
w której rutyną
zamieniam czas na zwierzęce korytarze

wyruszyć dalej to chwila
stanięcia na linie nadziei

że na którymś pniu znowu
przytrzyma mnie coś

w rodzaju boga

każdy pierwiastek ma swój czas
trzymamy się mechanicznego
pośród odległości
niewyobrażalnych dla stwórcy

w nieskończonej sekundzie jednego słowa
oddalamy się o dwa

z księżyca
posypało ziemią
na zimnokrwiste figurki

dolmen z ciał niebieskich
miejsce dudniących samotności

w ujemnej przestrzeni zmysłów
jestem raną
do której nieustannie budzisz mnie
częściowo
a może tylko wyobrażeniem

skrzynia niezawierająca czasu
formą litości
nadzieja na zawsze straconych

wszechświatem porusza chaos
niedostrzegalny

z perspektywy nieodwracalności
mkniemy
ponadczasowe insekty

w miejscu po lustrze
zatraca się rezonans
w pękającej przestrzeni

droga ugięta pod ciężarem
liście niczym ciała
wybawione szarym tchnieniem

winny niewinny
czerń i biel
pomiędzy serce
pożegnania

znowu idę do ciebie
niosąc wybaczenie
światełko przebija się przez mgłę
twojego spojrzenia

powracasz zimną zażyłością

w budowli wysokiej po horyzont uniwersum
o kolorycie wnętrza

niech gwiazdy wypalą oczy
bym jednym z korytarzy zamkniętych
w pokoju
mógł wyjść naprzeciw
po drugiej stronie

z oczu wykluwa się cień
wzlatuje i spływa po twarzy

przenika - niczym fotografie
na papierowej serwecie -
nadając kontur
chwilom z przeciwnej strony słońca
tak dawnym że nigdy nie odeszły

falują nade mną
fundamenty egzystencji [...]

lotos
- ptak pośród kwiatów

nutą duszy przepełniającej przestrzeń
owocu
orzecha

unosi nas
jesień

wszystko zostało powiedziane
jeszcze nic

o miłości

słodko
spłynęło szkło
pozostawiając łuk czasu
z krawędzi ukrytych stron
niezarastające drogi

wieczorem
rozchodzimy się
do swoich książek

symetrycznego lśnienia
urojonych liczb
kontynuacji

negligente - tranzyt planety
przez puls
chwili wytrąconej z superpozycji
nieistnienia

tęcze w naczyniach echa
tańczymy w świetle
równania Heisenberga

przybywamy tu przez ucho igielne
po gwiazdach kolczastych
do nieba
gdzie

w każdym mija Bóg
by raz zobaczyć nas z bliska

pada
klamki śpią w półmroku ostrza

leżących wchłania przestrzeń i czas
choćby w zbrojonym obłoku
ziemia

chcę mieć trumnę szczelną
bez echa świata ostatniego
wbijanego gwoździa