droga ugięta pod ciężarem
liście niczym ciała
wybawione szarym tchnieniem

winny niewinny
czerń i biel
pomiędzy serce
pożegnania

znowu idę do ciebie
niosąc wybaczenie
światełko przebija się przez mgłę
twojego spojrzenia

powracasz zimną zażyłością

w budowli wysokiej po horyzont uniwersum
o kolorycie wnętrza

niech gwiazdy wypalą oczy
bym jednym z korytarzy zamkniętych
w pokoju
mógł wyjść naprzeciw
po drugiej stronie

z oczu wykluwa się cień
wzlatuje i spływa po twarzy

przenika - niczym fotografie
na papierowej serwecie -
nadając kontur
chwilom z przeciwnej strony słońca
tak dawnym że nigdy nie odeszły

falują nade mną
fundamenty egzystencji [...]

lotos
- ptak pośród kwiatów

nutą duszy przepełniającej przestrzeń
owocu
orzecha

unosi nas
jesień

wszystko zostało powiedziane
jeszcze nic

o miłości

słodko
spłynęło szkło
pozostawiając łuk czasu
z krawędzi ukrytych stron
niezarastające drogi

wieczorem
rozchodzimy się
do swoich książek

symetrycznego lśnienia
urojonych liczb
kontynuacji

negligente - tranzyt planety
przez puls
chwili wytrąconej z superpozycji
nieistnienia

tęcze w naczyniach echa
tańczymy w świetle
równania Heisenberga

przybywamy tu przez ucho igielne
po gwiazdach kolczastych
do nieba
gdzie

w każdym mija Bóg
by raz zobaczyć nas z bliska

pada
klamki śpią w półmroku ostrza

leżących wchłania przestrzeń i czas
choćby w zbrojonym obłoku
ziemia

chcę mieć trumnę szczelną
bez echa świata ostatniego
wbijanego gwoździa

stare obrazy
wyświetlane na suficie
wypełniły na nowo miasto
stojące w pokoju

wysoko błyszczą dachy
widziane z góry
pachnie świeżym wierszem

dom
z nieba luminescencyjny kwiat
we włosach staruszki

w gondoli został otwarty pamiętnik

niczym forma akcjonizmu w parku
rozrywki

pluszowe kostiumy -

różowy królik
parodiując przyjmuje na kanapie
leniwe pozy

pies
klęcząc obok
skomle przywiązany do dmuchanego drzewa

nagie ciało ocieram o kolce
futrzanego snu

by nie zdołał mnie znów zamknąć
w sobie

poza obrazem
postacie wzrostu lalek

ściana w zielone ślady
małych stóp
na księżyc

bluszcz maluje drugą twarz
budzika
- twoje pukanie do drzwi
niebios
kina wiecznego szczęścia

zostawiony człowiek

w kołysaniu poczętych zegarów
przesypuję przez palce skruszone skały
spragniona planeta
w głębi ziemi

drży
odzwierciedlenie bezgranic
w szklanym konturze wyspy
- kamienia na powracającej drodze
wewnątrz pęknięcia w bezpamiętnym śnie

déjà-vu - małe miejsce
z portretem pozaprzyszłości
gdzie zamykam to co w tobie najlepsze

z ogniska do ogniska
błękitny wiatr zbudził korony oczu
w świetle tej nocy
będącej dniem

bezpieczni
wysoko nad ziemią ogromne sekundy
niczym pępki w rosnącym chlebie
tak nieznaczni że cali
jesteśmy wszechświatem

w drodze do absolutnej formy
zera

z rumianych chwil jak z jabłek
przy krętych szlakach
układam proste
drogi niemożliwe do przebycia

krążąc małżowiną
złożoną w eliptyczny stożek
wokół masy

twoich słów

czerwień na fioletowym tle

szukamy siebie
na podobieństwo w czasie
przepływającym przez dziurkę od klucza

mrok
odpowiada melancholijnym śpiewem
barda

noc rzuca monetą
ulatują barwy
wsiąkając w zapach księżycowego kwiatu

jesteś blisko
dalekiego
budzisz by wyszeptać że chcesz
zasnąć
we mnie

niczym zmęczony kamień
czekam
trzymając się niebieskiego światła

daleko w czasie
na który nie natrafiła
żadna z dróg