Ciemna suknia pokryta krwia i bólem.
Zwiazane ręce łańcuchami.
Szyja pokaleczona kajdanami.
Nie ma szans żeby się uwolnić.
Walka przestała mieć sens.
Kiedy nagroda za wygraną przestała mnie obowiązywać.
Przestałam być brana pod uwagę.
Samotna spacerując wśród szczęśliwych.
Niosę za sobą tylko odglos tesknoty i cierpienia.
Jak duch wszystkich przegranych,
Wszystkich opuszczonych.
Zniewalająco piękna.
Oszałamiająca.
Przyciagam wzrok tysiąca kobiet i miliona mężczyzn.
Litościwe spojrzenia.
Ludzie których nawet nie widzę
Spod zalzawionych, pokrytych dymem i alkoholem oczu.
Jestem zmorą.
Uosobieniem zła, zazdrosci, cierpienia, opuszczenia, tęsknoty.
Piękna, a źałosna.
Pozostawiona sobie.
Pozostawiona diabłu.
Z cichą nadzieją sępów, że zobaczą jak umieram.
Gnije.
Rozpadam sie na kawałki.

Tak więc nie będę oszukiwać, że potrafię blogować i, że jest to dla mnie coś oczywistego. Założyłam go między innymi by pozbyć się tych wszystkich myśli przez które wieczorami lub takimi dniami jak dziś, pochmurnymi, deszczowymi, siedzę w domu i słucham smętnej muzyki, myśląc o tym co by było gdyby..

Zacznę może od tego, że kiedyś już pisałam, tylko było to takie bazgranie na brudnej kartce papieru, ale zawsze pomagało w taki czy w inny sposób przestać zaprzątać sobie głowę wszystkimi bzdurami. Teraz właśnie jedna z takich „bzdur” nie pozwala mi jeść i spać. Otóż całkiem niedawno byłam ze wspaniałym chłopakiem, byłam mega szczęśliwa i spełniona i tak z niczego on mi nagle mówi, że już mnie nie kocha tak [...]

Zawsze mówiłam, że będąc sama będę najszczęśliwsza. Mam przecież swoją pracę, przyjaciół. Ale mieć kogoś na stałe w swoim życiu? Za dużo z tym zachodu… Ale cóż, najwyraźniej zmieniłam zdanie.

Nie bez powodu mówiłam o szczęściu w samotności. Nie dlatego, że myślałam, iż żyjąc samotnie będę szczęśliwa. Przeciwnie, myślałam, że jeśli kogoś pokocham i nic z tego nie wyjdzie, nie będę w stanie tego przeżyć. Łatwiej jest być samemu. Ponieważ, co jeśli zrozumiałeś, że pragniesz miłości, a potem jej nie doświadczasz? Co jeśli miłość sprawia ci przyjemność… Polegasz na niej… Co jeśli zbudowałeś całe swoje życie wokół niej… a potem nagle się rozpada? Czy można w ogóle coś takiego przeżyć? Utrata miłości jest jak poważne uszkodzenie ciała. Jak śmierć. Różnica jednak polega na tym, że śmierć jest końcem cierpienia, a ból po utracie miłości może trwać wieczność.