Teksty znajomych — Sheldonia

Zastygło pióro nad kartką
białą niczym skrzydło anielskie
a myśli takie ulotne
żądne szat cesarza

Carte blanche
Swoboda
Wolność
Piękno
Emocje
A jednak ręka niepewnie
Skreśla tych kilka słów

W duszy wybuchła niepewność
Wstydem przyprawiona
Czyż niczym myśli
Gdy słowem jasnym
ubrać ich nie można?

Tylko to pragnienie
Głód największy
By za zasłoną słów
Odnaleźć to co serce skrywa...

Zerwane czerwone korale
Utkane z kropelek krwi
Zbieram pieczołowicie
Przez niezliczone dni

I jedna kropelka szczęścia
A druga kropelka łzy
Tak zbieram swoje korale
W kropelkach zaklęte sny…

Ta droga taka kręta
Nieznane kolejne dni
Lecz w sercu żywa nadzieja
Ta miłość co krąży w mej krwi

I.A.Sz. 03.08.2020

Istnieją miejsca bez zapomnienia
Gdy wracasz po żmudnej podróży
Gdy serce było w rozsypce
Zagubił się anioł od duszy

Przychodzisz i siadasz w kąciku
Jak w ciepłym przytulnym zapiecku
I grzejesz zziębnięte dłonie
Budzi się radość jak w dziecku

Rozmyślasz o swojej podróży
Powietrze pachnie rumiankiem
A myśl wędruje w te strony
Gdzie noc wita się z rankiem

Strudzony po takiej wędrówce
Gdzie wytyczone nowe szlaki
Odnajdujesz tamto spojrzenie
choć nie kwitną już tamte maki

I.A.Sz.2020

dzień ci niosę dobry człowieku
zagubiony w zgiełku myśli
obrazów i miarek
za snu krawędzią
przepaść
znów
patrzy na ręce

jeszcze można by zostać
jeszcze naprawiać zdrowieć
biel flag zafarbować
w sensu połowie
oczy
zawiesić
naprędce

i w wierszach prostych
szarością pisać

więcej niż ty nie mam
więcej niż ty nie chcę

zbyt mało mnie
by z kimkolwiek dzielić
choćby na dwie połówki jabłka

i nie poruszysz mnie już
inaczej
jak tylko biodrami

czasem jednak gubię wstyd
- w pustej szklance -
gdy znów nie odmawiasz [...]

i mniejsza już nawet o serce
żyjące jak Ikar -
z upadku

czy twój ulotny dotyk
co nagle pasować zaczął
do każdej skóry

wejdziesz mi kiedyś
pod paznokieć
pierwszym promieniem słońca

przecież nadal jestem
skaleczoną dłonią

której nikt nie trzyma.

i jak mam mieć
wszystko
kiedy nic

to ten sam ból o świcie

teatrzyk
emocjonalnie wymiętych kukieł
z rozbitej o krawędź snu
porcelany

nie zapomnij tylko
wyciągnąć ze mnie gwoździ
co jeszcze szepczą
pustym otchłaniom żył
że już nikt

nie przedrze się głębiej

i tak sobie myślę
że chyba trudno

trudno mnie kochać.

Przychodzą takie chwile... zwykle lub wyjątkowe,
Gdy potrzebuję się zatrzymać na dłuższą rozmowę.
Czasem tak po ludzku napawać się ciszą
By poczuć się jak dziecko, gdy śpiące kołyszą.

Nie ma miejsc na świecie... dźwięków, barw i ludzi,
Które zastąpią matulę, gdy kocha... gdy marudzi.
Nie ma nic nad Twego czułego spojrzenia,
Co smutne zwątpienie w nadzieję przemienia.

Są takie chwile... Wiesz to i czujesz wspaniałe
Gdy jesteś moją wyspą, na której ocalałem.
Jesteś mą ostoją, spokojem po burzy
Dziękuję Ci mamo, za każdą przystań w podróży.

Jak się kocha prawdziwe, jak wybacza i znosi cierpienie,
Uczysz mnie na co dzień... na zaś... na pokolenie.
O nic prosić już nie chcę, błogosław jedynie,
Bym ofiarować mógł także to mojej dziecinie.

Przespałeś synku najgorszy czas...
Jak dobrze, że tam cię nie było.
Ktoś krzyczał, wolał nie jeden raz
"Wolności tak nam ubyło"!

W śród tylu ludzi tęsknoty wrzask
Rozlegał sie w głuchych pokojach.
Czekali przecież na słońca brzask
By pierś swą podnieść po znojach.

Przespałeś synku burzową noc [...]