Każdy z nas przeżywa takie chwile, które z pozoru wiele nie wnoszą do naszego życia. Wydaje się nam, że gdyby jakiś jeden moment wyciąć, zatrzeć zdarzenie, w tej jednej sytuacji zrobić inaczej nic by to nie zmieniło. Te chwile, drobne i błahe, układają całość tego kim jesteśmy. Jak mała rzecz może wpłynąć na życie człowieka, ludzi, kraju, świata? Wystarczy wybrać obojętnie jaką książkę, nie koniecznie historyczną. Wszędzie szczegóły wpływają na nas i otoczenie. Czy jeśli nauczylibyśmy się zauważać i doceniać piękno przemijających chwil, świat stałby się lepszy? Cóż, potrafimy, tylko dopiero wtedy kiedy już sami nie jesteśmy w stanie wiele zrobić. Fatum.
Czy zwróciłbym na nią uwagę gdybym wtedy zrezygnował? Czy odrzucając zakład, los kolejny raz postawiłby nas naprzeciw siebie? Nawet gdybym mógł cofnąć się w czasie, bałbym się podjąć ryzyka i sprawdzić. Nie ze strachu, że nasze drogi mogłyby się już nie zejść, ale z obawy, że może wtedy patrząc w oczy drugiej osoby nigdy nie widziałbym w odbiciu siebie ... szczęśliwego.

Będąc jeszcze dzieckiem zawsze starałem się robić wszystko idealnie, gdzie brak było miejsca chociaż na drobne pomyłki. Uczony byłem, że prawdziwy mężczyzna to taki, który ze wszystkim sobie poradzi sam. Nawet gdy nie będzie miał sił, nie poprosi o pomoc, nie uskarży się na to jak ciężko mu jest, nie okaże emocji, które odbierane są jako oznaka słabości. Zawsze pomimo ciężaru z jakim się zmaga pozostanie silny, twardy, stwarzając pozory nieomylności. Będzie parł do przodu nie zatrzymując się, chociaż tak bardzo byłby zmęczony.

Opis ten przypomina raczej robota pozbawionego uczuć niż człowieka, któremu zdarza się popełnić błąd. Może to wina wszystkich tych filmów, gdzie mężczyzna kreowany jest na kogoś idealnego, prawdziwego twardziela, który zamiast kilku ciepłych słów wypowie tekst świadczący o tym jakim jest macho. Zaczerpnięto wzorzec, który w prawdziwym życiu doprowadza tylko na skraj depresji. Cóż, podobno tylko takich facetów chcą kobiety.

Dając go na schodach, widziałem w jej oczach pewną obawę. Usta milczały a wzrok mówił cicho, ledwie słyszalnie: A jeśli nasze drogi się rozejdą? Wtedy złożyłem jedną z najważniejszych obietnic, którą człowiek może ofiarować:
- Zawsze będę Cię chronił.