Prolog.

Siedziałam tam i patrzyłam. Po policzkach spływały mi łzy, a ja siedziałam i patrzyłam. Nie mogłam wydobyć z siebie ani słowa. A nawet gdybym mogła - co z tego? Przecież i tak by mnie nie usłyszeli... Gardło po chwili odmówiło mi posłuszeństwa i się rozpłakałam. Zawsze byłam czuła. Głupia! głupia! głupia! romantyczka...
A mama też płakała. Obie siedziałyśmy przy moim grobie i płakałyśmy. Nie było sposobu, żeby przestać.
Po chwili pojawiła się kolejna postać. Serce zabiło mi szybciej. Co on tu robił? Dlaczego? Przecież... twierdził, że mnie nienawidzi...
Gdy tylko podszedł zerwałam się na równe nogi robiąc mu miejsce na ławce. Była idealna na trzy osoby, ale nie chciałam, żeby mnie wyczuł. Byłby zdolny. Mama spojrzała na niego. Najwidoczniej [...]

Spotkanie z Weną przypomina seks. Przychodzi, podnieca do granic wytrzymałości, aż wykrztusisz z siebie wszystko, co masz w środku, pozwoli trwać w ekstazie i daje długi odpoczynek.

Marzenia są na wyciągnięcie ręki, wiesz? Pewnie wiesz, ale mimo to i tak dalej będę słyszała Twój krzyk: "przyjdź!", zamiast "poczekaj!"

Jesteś obok... naprawdę obok... i... i... Kurczę, to trochę... trochę jak POLSAT ze stwierdzeniem "nie jesteś sam"...